14 augustus 2009 – 22:48 local time
Bakersfield, California, Verenigde Staten
Als ik dit schrijf hebben we inmiddels Sin City verlaten en zitten we in een wat goedkoper hotel vergeleken met de afgelopen dagen – te Bakersfield, CA – scheelt slechts een kleine 300 dollar per nacht (inderdaad, 45 euro). Laten we weer eens even terugkeren naar donderdag morgen…
Het standaard ochtendritueel begint zich opnieuw te herhalen op het moment dat we wakker worden in onze te grote suite in de Venetian. We worden te laat wakker (om 11 uur moeten we de kamer uit, met een boete van slechts 75 dollar per uur) en Geven vergrijpt zich weer aan de paracetamols – ‘uit voorzorg’. Ja, hij verlegt de nodige grenzen van de bijsluiter…
Met de hulp van ondergetekende zijn we op tijd de suite uit om vervolgens richting ons – in die tijd ook nog geboekte – hotel de New York New York (NYNY) te begeven. Zo hebben we dus drie verschillende hotels in Vegas gehad. David verkondigde dat hij in alle drie al geslapen had, dertien jaar geleden, maar dat deze nu te min voor hem waren geworden. Ja David, je had toch ook de hand van Sinatra geschud?
Enfin, nadat we onze auto opnieuw gratis bij de NYNY gedropt hadden was het tijd om weer eens even te gaan snacken. Maar niet voordat we even keken naar de prijzen voor een ritje in de achtbaan, die om de NYNY heen cirkelt. Veertien dollar. Het was jammer dat de heren allemaal nog een beetje koppijn hadden en niemand zo stoer was om met ondergetekende een ritje te wagen. Desalniettemin moest er natuurlijk wel gewoon gesnackt worden. De eerste de beste hotdog tent werd aangedaan, het was inmiddels al 11:30u, tijd om weer eens wat cholestorel naar binnen te werken.
De hotdog en fries voor acht dollar waren niet echt om over naar huis te schrijven – doen we nu wel, maar toch. Ook hier ergerde David zich weer kapot aan het tempo achter de balie. Ja, David heeft het er hier maar ‘kwaj mit’, niemand evenaart natuurlijk dat Polen-tempo van die jongen. Maar we moeten toegeven, het duurde inderdaad een decennia voordat mevrouw onze nummertjes kwam brengen.
Tijd om nog even snel wat cash te verdienen bij de roulettetafel. Wat ondergetekende deed, samen met Hans. Mark en David – de heren met de grootste ambitie, zo niet de grootste overtuiging om miljonair te worden – lieten het spelen over aan de echte meesters – zeer sympathiek van ze, je moet uiteraard weten waar je kwaliteiten liggen. Nadat Hans en mezelf hun winst uitgekeerd hadden, zijn we richting de MGM Grand gelopen, alwaar we de leeuwtjes bekeken hebben en even gecheckt hebben wat het ‘Grand Buffet’ kostte. Tussendoor ook nog even naar M&M wereld, waar Mark toch wel erg door geobsedeerd was. ‘Daar is een enorme muur gevuld met M&M’s, lijkt me geweldig.’ Gelukkig hebben we David die Mark zijn enthousiasme een beetje temt. Het was namelijk een muur van slechts 1.80m hoog en een metertje of vijf breed. Beetje laffe M&M muur dus, maar goed, we kunnen opnieuw zeggen er geweest te zijn – ‘ik mag dat wel’.
Op de terugweg naar de NYNY nog een zwerver tegen gekomen. David kon het maar niet vatten dat we de beste man een zwerver noemden. Met een 40 graden overdag en een 30 graden ‘s nachts kon hij nou niet helemaal begrijpen wat we onder zwerven verstonden, die man had immers altijd goed weer, hoefde nooit te schuilen voor de kou. Het blijft me er eentje, onze David.
Even later hebben we onze auto weer gepakt, omdat we nog steeds niet in konden checken in de NYNY. We hebben koers gezet richting de Las Vegas Gunstore. Alwaar Hans en David hun persoonlijke droom konden verwezenlijken: met geweertjes schieten. En het moet gezegd worden, we hebben inmiddels meer pistool-, geweer- en shotgun-ervaring dan kleine Roel ooit zal krijgen. De drie heren gingen voor de ‘coalition package’ (bijgenaamd de ‘Iraqi Package’). Een verzameling van drie geweren die ook gebruikt worden door de invasie troepen te Irak. Te weten: de M249 SAW, de M16 M4A1 riffle en een Beretta 92 M9 Pistal. Ondergetekende had volgens de drie heren de ‘Pussy package’ – inderdaad, u hoort het goed, pure jaloezie. Het is maar wat je ‘pussy’ noemt. Ik mocht schieten met een Heckler&Koch MP5, een Benelli M4 shotgun en een Automatik Kalashnikov 47. Wapens voor echte ruige mensen inderdaad.
Na een kleine 120 dollar gelapt te hebben – juist, de winst van een uurtje of wat ervoor – konden we met een enorm sexy bril en oorbeschermers op, richting de firing range. Aangezien ruige mensen eerst mogen, was ik na een kleine tien minuten klaar om m’n ammunition erdoorheen te jagen. Door mijn uitermate prima Counter-Strike kwaliteiten wist ik de meeste kogels door het hoofd van ene O. Bin-Laden te jagen. En owja, ik heb ook nog twee als Jihad-uitziende strijders van een goede hoofdpijn voorzien. Ik ben daar uiteraard niet de beroerste in. De heren moesten wat langer wachten, want hun FIXME geweer had nogal een grote wachtrij. Een klein kwartier later waren ze dan eindelijk hun beurt. Nadat David voor de laatste keer zijn slagpin over liet halen zag je in zijn ooghoek een klein traantje verschijnen. Hij staat dan misschien bekend als een emotieloze jongen, dit werd hem allemaal iets te veel. Niet erg hoor, schieten met zo’n wapen levert toch een band op uiteraard.
Op onze weg terug wilde David – ja, die jongen had een drukke dag – een stop bij het Mandalay Bay hotel/casino maken. Daar hadden ze namelijk een shark reef, wat hij graag wilde zien. (Wij weten persoonlijk niet hoe hij opeens aan deze band met haaien komt, misschien dat zijn Seaworld Special een voorbode was?) Het Mandalay is genoemd naar het stuk strand wat men na heeft gebouwd bij het hotel. Met een goudgeel strand en blauwe zwembadvloer is dat wel aardig gelukt.
Na de enorme wandeltocht kwamen we eindelijk bij David zijn haaitjes aan, bleek dat er maar liefst $16.95 gelapt moest worden om die schijtbeesten te zien. Kijk, gezien mijn financiele status als gokker was dat natuurlijk geen probleem, maar onze gewaande miljonairs vonden dat toch wel veel cash. Dus zijn we weer omgedraaid om in te gaan checken bij de NYNY, 200 meter verderop.
Ingecheckt en wel – op onze nogal laffe kamer van slechts 90 dollar – zijn we richting de pool gegaan om van de laatste zonnestraaltjes te genieten. Hans hield het al snel voor gezien en lang ronduit onaangenaam te pitten bij het zwembad. Je had de mensen daar eens moeten zien kijken…
Een klein intermezzo over de hotelprijzen. Het is eigenlijk te gek om te zien wat we in Nederland – en eigenlijk bijna geheel Europa – betalen om in een hotel te slapen. Waar we voor de gemiddelde hotel- of motelkamer hier kwijt zijn, zo tussen de 60 en 90 dollar, heb je in Nederland nog niet eens een 2-persoon kamer. Zelfs als je voor 1 dollar 1 euro telt. Belachelijk als je dat zo ziet en vergelijkt.
Nadat we Hans wakker gemaakt hadden, hebben we ons begeven richting de MGM Grand om daar te gaan genieten van het Grand Buffet. Voor 28 dollar hebben we ons buikje vol kunnen eten en drinken. Okay, enkel non-alcoholische versnaperingen. Maar het is opnieuw triest te constateren dat dat in Nederland nergens echt kan. De kwaliteit van dit buffet vergeleken met dat van de Wynn was wel merkbaar, maar nog steeds goed te eten. Na een kleine anderhalf uur zijn we terug gegaan richting ons hotel om ons klaar te maken voor een avondje gamblen en playen – dat laatste slaat vooral op Hans uiteraard.
Opnieuw waren de rollen goed verdeeld. Hans, David en Mark gingen richten kroeg om zich vol te laten gooien met drank, terwijl ondergetekende richting roulettetafel ging, om zijn portemonnee vol te laten gooien. Dat laatste lukte niet helemaal, dus al snel stonden er vier Dutchies te tanken in de Coyote Ugly-bar. Ja mensen, we zoeken ze wel uit. In de Coyote bar staan de barvrouwen tussendoor een beetje lafjes op de bar te dansen en worden andere scherpe vossen – ja, dat is gevaarlijk in een Coyote bar – ook de bar op gevraagd met als lokaas sterke drank. Prima combo. Ook David wilde graag de bar op, gelukkig was er security in de buurt om hem tegen te houden. Stel je eens voor…
Om het laffe tijdstip van 2u sloot deze toko al. En aangezien Hans zijn voorliefde voor het Duitse geslacht had gebotvierd, stonden we met drie Duitse dames te ouwehoeren. Zelf verkondigden ze dat ze uit Oostenrijk komen, maar goed, als wij uit Duitsland zouden komen zouden we hetzelfde zeggen.
Aangezien de dames nog zin hadden in drank en wij ook niet de beroerste zijn, zijn Hans en ik richting de Luxor (het pyramide hotel/casino) vertrokken. Omdat bij Mark en David nog sterke oorloggevoelens heersen zijn zij niet meegegaan. Dus dit verhaal kent twee einden, waarvan er een gebaseerd is op ‘van horen zeggen’. Maar laten we beginnen met het verhaal in de Luxor.
Hans had zijn prooi inmiddels uitgekozen en ging er vol voor. De Duitse ‘Marian’ werd getrakteerd op een prachtige lapdans van Hans. Een waar menig chippendale jaloers op zou zijn. Terwijl ondergetekende gretig aan de cha-cha-cha was met de Duits-Amerikaanse Katrin – dat was nog binnen te perken aldus Mark. Ja, Vegas haalt verborgen talenten zeer zeker naar boven.
Omdat de ‘Cat Rouge’ in de Luxor ook al om de laffe tijd van 4u zijn deuren sloot zijn we langzaam maar zeker terug gelopen naar de NYNY. Tussendoor beweert Hans nog dat hij zijn dame opgelaaien heeft, dat wordt door de schrijver van dit artikel echter nog steeds met enige scepsis aangenomen.
Eenmaal terug op onze hotelkamer na een zeer emotioneel afscheid met onze Oosterburen zien we dat David inmiddels lafjes op bed ligt. Mark is echter in geen velden of wegen te bekennen. We vragen David – die met zijn reeds bekende afgetakelde gezicht – waar hij is. David antwoordt dat hij richting wedding chappel is met een Amerikaanse uit Pennsylvenia. Die hadden ze ontmoet tijdens hun zoektocht naar alcohol binnen de NYNY. Ze was op bachelorette-party (vrijgezellenfeest) met vijf vriendinnetjes. ‘Het was een enorme gezellige en druistige party’, zei David nog. Veel meer kwam er ook niet uit, dus het was wachten tot Mark thuis kwam. Dat duurde niet heel lang meer, en om 5:30u stapte Bertus binnen.
Met direct de vraag van ondergetekende om zijn ring te laten zien. Die had hij niet. Wat is dat voor een laffe trouwerij geweest. Mark vertelt dat ze uiteindelijk afhaakte, maar even later lag het weer aan het feit dat hij geen ‘best man’ had. Ja, die lag inmiddels langs ons gestrekt in dromenland z’n zonden te overzien. De waarheid zal wel ergens in het midden liggen.
De volgende ochtend kan David echter de boel een klein beetje verhelderen. Het blijkt dat alle wedding chappels in de buurt dicht zijn en ze dus een taxi richting eentje moeten nemen die open is. Ze (David, Mark en zijn aanstaande waarvan hij de naam niet meer weet – liefde op het eerste gezegd zoals je ziet) vragen twee vuilnismannen van rond de 55 waar ze nog kunnen trouwen. Mark’s aanstaande blijkt geen zaagsel in haar hoofd te hebben en ouwehoert met de Mexicaanse vuilophalers aan in het Spaans. ‘Trouwen, met die gast?’, lachen ze, ‘Jij verdient beter schoonheid‘. Toch zielig dat er zo over onze Mark gedacht wordt. David wordt overigens door de vijf dames beticht nogal stil te zijn (’quiet David’, ‘he‘s so silent‘), zo kennen we onze David weer. Omdat het David emotioneel allemaal te veel wordt besluit hij richting onze kamer te gaan. Mark heeft daarentegen samen met zijn aanstaande wel besloten hun eerste twee kinderen naar de vuilnismannen te vernoemen. Romantisch, wel opvallend te zien dat Mark denkt vruchtbaar te zijn.
En dan lopen onze avonturen in Las Vegas toch wel op een eind. De mannen met de grootste gok-idealen blijken beide met een groot verlies Sin City te verlaten, terwijl de pessimistische gokker zijn winsten niet meer kan tellen. Alhoewel er de ochtend ‘the-day-after’ nog wel even wat cash ingezet wordt op de plaat met zesendertig nummertjes…
Al met al was Vegas een groot avontuur waar ondergetekende zeker nog ooit terug gaat keren. David en Hans zijn er nog niet zo zeker van, maar geven aan zich toch goed vermaakt te hebben. Of Mark ooit nog terugkeert is afhankelijk van het feit of hij nu wel of niet getrouwd is. Dat zal over een kleine tien jaar wel blijken als hij met zijn echte aanstaande voor het altaar staat. ‘Meneer Geven, ik kan u helaas vandaag niet in de echt verbinden, er staat hier dat u al ruim tien jaar getrouwd bent met een Amerikaanse.’ We gaan het zien, want David’s tagline is ook hier van toepassing: ‘what happens in Vegas, stays in…’. (Except for herpes of course.)
Door: Harm
