18 augustus 2009 – 10:17 local time
Highway 1 tussen Monterey en Big Sur, California, Verenigde Staten
We zitten weer eens in de auto, terwijl ik weer eens m’n EEE PC tevoorschijn tover, ditmaal onderweg van Monterey naar Big Sur. Beiden in California rijdend over de beroemde highway 1, die ons leidt langs de westkust van de VS. Het weer zit vandaag niet echt mee, heel erg jammer, want het belooft een weg te worden met vele mooie uitzichten op de kustlijn, het strand en niet te vergeten: de Grote Oceaan. Enfin, daarover bericht dhr. Geven morgen. Laat ik me concentreren op de dag van gisteren (maandag 17 augustus).
We worden wakker in hartje San Francisco, na opnieuw een geslaagd avondje – voor sommigen dan – in de befaamde bierbar Tornando. De klok slaat een uur of 10 en er moet om 11u uitgeklokt worden. De ijsboys zorgen uiteraard weer voor een gevulde koelbox, terwijl ondergetekende zijn prachtige laptop tas kwijt is. Het ontbijt bij het hotel is vandaag nergens te vinden, dus gaan we op de hoek bij een delicatessen winkeltje wat rozemarijn-brood naar binnen werken.
Tijd om in de auto te stappen om nog snel even San Francisco’s grootste viewpoint te bekijken: Golden Gate bridge. Ondergetekende zit achter het stuur en mist de afslag naar de zuidelijke viewpoint. Gevloek blijft tot zijn grote verbazing uit: er moet nu over de brug heen gereden worden. Niet heel erg inderdaad. De brug is naar mijn mening niet zo rood als deze altijd weergegeven wordt. Misschien komt het omdat de zon niet echt zichtbaar is. Onze temperatuurmeter geeft een laffe 13 graden aan. Brrr, zo koud is het nog niet geweest tijdens ons verblijf hier, zelfs ‘s nachts niet. Aan de noordkant stoppen we bij de viewpoint om wat foto’s te schieten. Maar hier blijkt wat we al dachten: de hele brug is verstopt in de wolken en de wind zorgt voor een koud klimaatje.
Snel weer de auto in, om terug over de brug richting Golden Gate park te rijden. Daar aangekomen blijkt het vooral een park te zijn waar de parkeerplaatsen ontelbaar zijn. We zien een helikopter worden binnengereden en productie auto’s van Universal Studios. Even gluren, maar veel valt er niet te zien. We besluiten het park uit te rijden – voornamelijk vanwege een tekort aan parkeerplaatsen – en laten zo de Academy of Sciences links liggen.
We besluiten om richting Twin Peaks te rijden, dat zou een prachtig uitzicht op de stad moeten geven. TomTom helpt ons een eind op weg, maar echt een helder punt kunnen we niet vinden. Niet heel erg, want het zicht is erg beperkt. We zien wolken voorbij komen als we op weg zijn naar Twin Peaks…
Na enig beraad wordt dan toch maar besloten onze weg terug naar LA vandaag te starten. Er wordt koers gezet richting Santa Cruz. Een kustplaatsje een mijl of 50 ten zuiden van San Francisco. Daar aangekomen parkeren we de auto dichtbij het strand, waar de zogenaamde Boardwalk te zien is. Een permanente kermis met een van de oudste (houten) achtbanen van de VS: de Big Dipper. De entree is gratis. Bij binnenkomt snacken we wat – fish and chips, french fries en clam chowder stond er op het menu – om daarna richting de Big Dipper gaan. De kosten per rit: 4,5 dollar. Erg leuke achtbaan, waar Mark bang is zijn hoofd te verliezen en bij ieder dwarsbalk zijn hoofd intrekt…
Ondergetekende probeert iedereen te overtuigen mee te doen aan het mooiste kermis spelletje ter wereld: de kamelenrace. Niemand wil, beetje lafjes. We gaan ook nog wat boomstammetjes in, waar David eindelijk weer eens de kans heeft zich eigen een beetje fatsoenlijk te douchen. Fijn dat wij daar een beetje aan mee kunnen helpen door ons gewicht aan de boomstam te begeven. Na afloop gaan Mark, David en Hans nog het grootste reuzenrad van het westelijk halfrond in. Ondergetekende houdt z’n beide benen liever op de grond en kijkt toe hoe Hans zijn wens vervuld wordt.
Op de terugweg naar de auto beslist Mark toch de uitdaging van de kamelenrace aan te durven. Hij smeert ondergetekende af, met de opmerking dat hij twee ballen bij de start kreeg. Maakt niet uit, winst is met de domme houd ik me eigen voor.
We zetten koers richting Monterey om een motel te zoeken en een hapje te eten. Dat eerste is gelukt bij hotel El Dorado Inn, voor 105 dollar. De honger wordt gestild bij het door de Lonely Planet aangeraden Stokes. Bij binnenkomst worden we begroet door een mooie blonde dame, die door ons op z’n Hollands weer wordt begroet: ‘Zow, mooie vos’, en: ‘Mooie rijpe vrouw’. Dat laatste kwam uiteraard uit de mond van onze Mark. Hans beaamde dat overigens wel. Enfin, een tafel voor vier toegewezen gekregen.
Beetje dure kaart, David gaat voor de tonijn, Mark gaat voor het eerst in zijn leven aan de mosselen, Hans pakt een stukje varken en de auteur van dit verhaal gaat voor de halve haan uit de houtoven. Tussendoor komt de blonde gastvrouw vragen of alles naar wens is. ‘Yes, thank you’. ‘Where are you from, by the way?’. ‘Holland, madam’. ‘Ah, Nederlands, dat is leuk’. Oeps, tja, dat moment moest ooit komen. Ze is geboren in Soest, maar na deze korte kennismaking zien we haar niet meer terug. We gaan er maar vanuit dat onze sympathieke beoordeling van mevrouw haar uiterlijk niet is aangekomen – maar we weten wel beter uiteraard. Het eten smaakte goed en het desert mocht er ook wezen.
Terug op onze hotelkamer bekijken we nog even wat stukjes van X-Men III en gaan we rond een uur 23u naar bedje toe. Morgen vervolgen we onze tocht richting LA langs de kust.
Door: Harm
