17 januari 2011, Quito, Pichincha, Ecuador
Ik geef toe, ik houd het goed vol hier. Het bloggen bedoel ik ;). Nee hoor, de rest bevalt ook meer dan prima. Ik beleef nu al zoveel dat ik iedere dag wel een A4-tje kan vullen. Maar heb het gevoel dat een beknopte samenvatting net zo goed werkt — okay, en tijd scheelt :). Ben overigens maar gerust, ik heb zo’n naar voorgevoel dat dit de komende tijd alleen maar minder wordt, sowieso het interval tussen twee blogs in ;). Hier dan een probeersel van een redelijke beknopte samenvatting van gisteren.
Ik sloot m’n verhaal af dat Jayne (m’n Engelse roomie, yes, dat klinkt cool!) richting het vliegveld was om haar tas eindelijk op te halen. Het zegt genoeg dat ze inmiddels rondloopt op een paar sokken van Hermpje, haha. Of zoals ze zelf zei: ‘I’m ok, am wearing my housemates socks and deoderant, and using his showergel, so I smell like a bloke’, gih gih. Valt heel veel over deze nare situatie te zeggen maar dan houd ik me niet aan de belofte in de eerste alinea: kortom, ik meld wel als er goed nieuws is omtrent haar bagage ;).
Ik werd door papa Cesar en mama Mirella naar m’n Spaanse school gebracht, welke op ongeveer twintig minuten rijden richting het centrum ligt. Wees gerust, dit gaan ze niet iedere dag doen. Op de terugweg maakt deze jongen gewoon gebruik van de bus, $0.25 voor een enkeltje, slechts. Eenmaal bij de school ontvangen door mijn ‘profesora’ Rosario en direct begonnen. Ja mensen, vier uur Spaans op een dag gaat je niet in de koude kleren zitten. Het is allemaal wel veel, ik had 12 kantjes vol gepend… Tijdens de pauzes de overige ‘estudiantes’ ontmoet. Een Zwitserse, een Duitse, een Engelsman en vijf Amerikanen, dat wordt zeker nog een keer op stap…
Na de les op de school eindelijk m’n netbookje aan de WiFi kunnen hangen en mail gecheckt, beantwoordt, geFacebookt en geSkypet (zijn dà werkwoorden :)?) met m’n échte papa & mama :). Leuk om al die berichten te lezen, thanks!
Eenmaal thuis wat koffie gemaakt — ja helaas niet gezet, ik moet het met poeder rommel van Nescafé doen — en begonnen om die kantjes m’n bolletje in te stampen. Iets wat niet echt lukte. Wel met goede moed richting de ‘casa’ gegaan voor het eten om daar wat van m’n Spaans uit te proberen. Dat ging redelijk…
Tijdens het eten schoof ook een jongedame aan, dus ik mezelf voorstellen en in het Spaans vragen of het de ‘hija’ van Cesar en Mirella was… Oops. Bleek dat Allison ook een studente is. Ze was de afgelopen week in de jungle geweest voor een tour, vandaar dat ik haar nog niet gezien had. Anyways, in half Spaans en Engels elkaar tijdens het eten wat beter leter kennen.
Na het eten (kippensoep, schnitzel, rijst en mais, hell yeah!) samen met Jayne richting New Town (in de buurt van mijn school) gegaan voor een drankje. Het plein waaromheen hippe bars gevestigd zijn. Dat bleek ook wel aan de prijs. Een mooie $3 voor een flesje Pils en een schappelijke $8 voor een whiskey cola. Inderdaad, liederig zijn we niet geworden. Wel een leuk gesprek gehad met een Zuid Afrikaanse (‘waar is oe pletterpet’) zwerver die in de tuin van een dokter slaapt, geen paspoort meer heeft, z’n vrouw in Zuid Afrika in bed vond met hun beider beste vriendin, nog nooit Zuid Afrika verlaten had, hier al de nodige schietpartijen — met dodelijke afloop — had meegemaakt, etc. etc. Hij ging nog een boek schrijven. Dus mensen, over een paar jaar kan ik zeggen dat ik de hand heb geschud van ‘s werelds best-seller auteur: Paul. Nog wel de nodige tips meegekregen waar we over enkele uren beter niet kunnen zijn… Inderdaad: ‘buenvenido en Quito’!
Okay sorry mensen, ik geef het op. Beknopt staat niet in mijn ‘diccionario’ blijkt wel weer… Laten we hopen dat tijdnood in de toekomst dit soort lappen tekst voorkomt ;).
