Woensdagochtend 7 maart 2007, 4:15u geeft m’n wekkerradio aan, en hij loopt nog af ook. Verkeerd ingesteld? Nee hoor. De aankomende twee dagen worden hopelijk twee onvergetelijke dagen Londen. Even douchen, dubbel checken of alle tickets, stadionkaarten, treinkaartjes, de hotel reservering en Engelse ponden in de tas zitten. Dat is het geval. Een goede voorbereiding is het halve werk, zegt men altijd. Tijd om samen met ‘ons pap’ de auto in te stappen om mede reiziger Marc op te pikken. De klok slaat inmiddels 5:00u, ‘s ochtends inderdaad :).
De treinreis
Aangekomen in Boxmeer wordt ons door ‘ons pap’ een geweldige twee dagen gewenst. Met die wens op zak haalt Marc zijn kaartje uit de automaat. Een enkeltje Boxmeer – Schiphol, helaas zonder reductie, we reisden 3,5 uur te vroeg daarvoor. Om 5:30u zou onze trein richting Nijmegen vertrekken. Zou, inderdaad. De eerste trein van de dag was er om 5:40u nog niet. Mede reizigers zeiden dat dit behoorlijk normaal was, bedankt (kloot)Veolia. Met de strakke planning in gedachte maar hopen op het feit dat Murphy een goede dag had vandaag. De trein arriveerde rond 5:45u waarna we in een lege trein instapten.
In een recordtijd van ongeveer 15 minuten arriveert de trein in Nijmegen. Onze aansluiting vertrekt om 6:09u we hebben dus gelukkig wat tijd over om relatief relaxed over te stappen. Murphy heeft ons niet te pakken gekregen ;). De vertraging van een kwartier viel in Nijmegen gelukkig mee.
De vliegreis
Na een verder voorspoedige reis kwamen we rond 7:45u op Schiphol aan. Nu bleek onze incheck balie aan de andere kant van Schiphol te liggen waardoor we de nodige metertjes moesten maken – achteraf gezien een mooie warming-up voor de dag die komen zou. Ingecheckt en wel naar de paspoortcontrol. Zowel Marc als ik, zagen er niet leip genoeg uit, waardoor we allebei door mochten lopen bij de douane.
In de lounges van Schiphol nog wat mensen gekeken alvorens we richting de gate gingen. Daar nog gecheckt of we geen MP5’s in de tas hadden gestoken of een mooie Zwitserse jongen in onze zolen hadden gestopt. Beide niet het geval, ook onze ‘liquids’ waren netjes apart verpakt in een doorzichtige hersluitbare plastic zak, niet groter dan twintig bij twintig centimeter. Ja, deze zin schrijven kostte net zoveel moeite als deze lichtelijk overdreven maatregel om er maar voor te zorgen dat er niets explodeert in de handtasruimte. Inderdaad, in het vrachtruim kan zoiets dus wel…
Om 9:35u werd ons EasyJet vliegtuig naar de juiste startbaan getaxied om koers te maken richting Londen. Marc bleef maar aanbevelen om toch maar m’n MP3-speler uit te zetten tijdens het opstijgen, dit wijze advies uiteindelijk maar opgevolgd. Niet voor niets: de vlucht stelde weinig voor. Na ongeveer twintig minuten te hebben gevlogen ging het lichtje ‘fasten your seatbelt’ alweer aan. Rond 9:35u (huh? ja, die Engelsen zijn altijd een uur te laat!) werd de landing ingezet om te landen op London Stansted Airport. Werkelijk in de middle-of-nowhere. Op wat mooi gegolfde Engelse landschappen na was er weinig te zien.
Ook in Engeland dachten ze blijkbaar dat we een paar aardige jongens waren. Na een kort tripje met een ‘Half-Life karretje’ kwamen we aan in de terminal. Marc werd nog onderworpen aan een kruisverhoor door de douanebeambte, maar ook Marc wist hem niet te vertellen wat het die avond ging worden, dus mochten we beide doorlopen ;).
Stansted Express
De treinkaartjes die ik vooraf had besteld via internet rolden direct uit de automaten. Om 10:15u zaten we in de Stansted Express die ons in drie kwartier in hartje Londen bracht. Erg relaxte stoelen daar overigens, NS check that out!
Aangekomen op Liverpool Street Station zag Marc wat bekenden staan uit Sint Tunnis. Wat is de wereld toch klein ;). Tijd om Londen in te gaan en ons hostel op te zoeken. Dat Liverpool Street midden in de City of London lag viel meteen op. Het financiële hart van Engeland ligt hier zo’n beetje. Iedere grote bank of financiële instelling heeft hier wel een HQ liggen. Wij met onze mooie spijkerbroeken aan vielen lichtelijk op tussen alle heren en (mooie) dames in pak.
We liepen zonder ook maar één keer verkeerd te lopen richting ons hostel, wat toch een dikke twintig minuten lopen was. Hoe dat kwam, don’t ask. Misschien dat die Google Maps me dan toch het nodige richting gevoel had bijgebracht :).
Hostel
Bij ons hostel even onze tassen gedropt in een locker, om vervolgens de buurt even te verkennen. Daar was weinig te bekennen, dus direct maar het – geweldige(!) – metro systeem van London ontdekt. De standaard site-seeing van Londen gehad, zoals de Tower Bridge, het London Naval Museum, Madame Tussaud, de London Eye en The London Dungeon. Alhoewel we bij geen van allen daadwerkelijk binnen zijn geweest.
In de tussentijd even geluncht bij meneer Mac. Voor culinaire hoogstandjes waren we immers niet naar Londen gekomen :D. Het was inmiddels 14:00u geworden, tijd om in te checken bij het hostel. Onze tassen naar onze kamer verplaatst en ons klaar gemaakt voor de wedstrijd. Daar zijn we wél voor naar Londen gekomen. Uitgedost in het prachtige rood-witte tenue terug de straat op gegaan om rustig richting de wijk Arsenal te gaan.
De metro bracht ons daar in een dik kwartier. Daar stonden we dan. Zowat alleen in een hele gewone wijk van Londen. Nou ja, gewoon. Sommige inwoners waren bezig hun standjes met merchandise op te zetten, terwijl andere hun ‘burgers and sausages’ stand aan het optuigen waren. Dan loop je de hoek om en zie je tussen wat huizen door in één keer een enorm gebouw in je ooghoeken verschijnen: het Emirates Stadium. Wat een imposant gebouw zeg. Na een rondje (zeg maar gerust een ronde) te hebben gemaakt rond het stadion waren we het er allebei over eens. Dit stadion is groot :D. Ik denk dat de rondloop zo’n 800~1000m groot was. Niet normaal. Mijn voetjes en knie hadden het toen al aardig gehad :). Londen is – zoals receptionist van het hostel al zei: – ‘kind of stairy’.
Alleen in Engeland
Na een kleine zitpauze richting de pub op de hoek bij het stadion gegaan. Waar al de nodige PSV supporters hun biertjes aan het heffen waren. Ik uiteraard aan de 7-up waar Marc zich waagde aan de nodige halve litertjes Foster’s. Toen de pub eenmaal vol zat met PSV supporters, druppelden ook de eerste Arsenal supporters binnen. En dan zie je iets wat alleen in Engeland kan: samen met de Arsenal supporters een biertje (of 7-up in mijn geval :)) drinken en praten over voetbal. Werkelijk waar: schitterend.
Na zo’n drie uur daar te hebben gebivakkeerd was het tijd om richting stadion te verhuizen. De Engelse Bobby’s lieten ons niet zomaar binnen. Een paarden barrikade (effectief zeg, schijtende paarden, echt waar) moest ervoor zorgen dat we gestaag naar binnen gingen. Dat lukte niet helemaal. Marc en ik waren snel binnen om de weg naar onze plaatsen te zoeken. We zaten op de onderste ring helemaal achteraan. Perfect zicht op het veld. Ik vond het alleen jammer dat tot tien rijen voor ons de volgende ring al begon. Waardoor we niet naar boven konden kijken. Je mist dan toch een stukje sfeer :(.
Sfeer
Met 3000 man in het stadion, inderdaad alleen PSV supporters, was het makkelijk een sfeertje te creëren. Toen de Arsenal supporters zo’n tien minuten voor tijd binnen druppelden hadden wij allang onze helden met wat mooie liederen ontvangen voor de warming-up.
Over de wedstrijd zelf hoef ik weinig te vertellen. Als je de moeite hebt genomen dit enorme stuk proza tot je te nemen neem ik aan dat voetbal je niet onbekend is (of je bent geïnteresseerd in mij, verrassend :D) waardoor ik je de ins en outs niet hoef te vertellen :D. Na de 1-0 dacht ik dat we overlopen zouden worden. Niets was minder waar. Met nog meer geluk was het zelfs nog 1-2 geworden. Maar het tweede doelpunt van Alex was genoeg om alle 3000 supporters helemaal gek te laten worden. Incluis ene M. Willems en H. van Tilborg. Man, man, man, we wisten niet meer waar we het moesten laten. Springend, juichend, hossend en schreeuwend feestten we als PSV supporters ons eigen naar het eindsignaal.
Alle Arsenal supporters die na de 1-0 uitdagend zwaaiden waren na de 1-1 plots verdwenen… Schitterend. Na het fluitsignaal nog een mooie drie kwartier doorgefeest om toch maar af te druipen richting de metro. Alwaar het dunnetjes over werd gedaan. Moe maar zeer zeker voldaan (met de lofbetuigingen van menig Arsenal hater – in de underground en op straat – op zak) kwamen we rond 23:15u aan in het hostel. Waar we snel in slaap vielen.
Ik las overigens op wat reisverslagen van mede supporters dat niet alle Engelsen het zo slecht opnamen :). Wat jongens kwamen na de wedstrijd een pub binnen waar zo’n 500 Arsenal supporters zaten. Ze hebben één rondje hoeven te betalen en de rest van de avond niets meer. Aanbieden om zelf een rondje te geven werd hardweg genegeerd. Prachtig toch?
De volgende dag
De volgende ochtend rond 8:00u opgestaan voor een lekkere douche en een Engels ontbijt. Inderdaad witte bonen in tomatensaus op de vroege ochtend. Aan mij niet besteedt :). Daar besloten wat vroeg naar Stansted te reizen, omdat we beide geen zin hadden in nog een dagje Londen. Mijn voeten zijn ons daar nog dankbaar voor :D.
Op Stansted hebben we nog een uur of drie rondgezworven waarna we rond 14:15u richting Amsterdam vlogen. Marc was dit keer de gelukkige om bij het raam te zitten. Hij kon wel genieten van een helder weer. De nodige bootjes en boor platforms later werd de landing ingezet op Schiphol. Na een dik kwartier taxiën zetten we om 16:25u weer voet op Nederlandse bodem. Opnieuw waren we lieve jongens en mochten we, in tegenstelling tot wat Chinezen voor ons, opnieuw doorlopen. Trainingsbeest Marc wilde zo snel mogelijk de trein pakken om toch nog te kunnen trainen. Dat lukte niet helemaal, waardoor we pas om 17:15u de trein richting Utrecht – Nijmegen konden pakken.
Rond kwart voor acht arriveerden we in Sint Tunnis downtown zonder enige vertraging. Behalve voor Marc dan, die was een dik kwartier te laat op de training :D.
Links
Helaas zijn we zo stom geweest geen fotocamera mee te nemen (we hadden beide een te lomp toestel). Als Marc binnenkort echter foto’s van z’n telefoon kan halen dan zullen hier wat foto’s bijkomen :D. Je moet het nu even doen met wat foto’s van mede PSV supporters:
- Acht on Tour
- Vak T
- Marco Binnenkamp (let niet op de titel)
- PSV on Tour
- Randstad Phoolies
En helaas. Ook na ons vertrek bleven die Engelsen links rijden. Rare jongens, die Engelsen. Ook zal ik binnenkort wat mooie YouTube filmpjes plaatsen…
Conclusie
Een ticket naar Londen: 100 euro
Een treinkaartje naar Londen: 40 euro
Een kaartje voor de wedstrijd: 75 euro
Een hotelovernachting: 25 euro
Ajax-achtige taferelen bij de Arsenal supporters en een kwartfinale plaats voor PSV: ONBETAALBAAR!
PSV heeft Liverpool geloot. Dat zal erg lastig worden, maar misschien toch…
