30 januari 2011, vulkaan Pichincha, Ecuador
De planning deze zondag was om richting het Mariscal gedeelte te gaan, daar mensen met wie we afgesproken hadden te ontmoeten en dan fietsen te huren om een dagje door Quito te fietsen. Old Town is op zondagen namelijk afgesloten voor autoverkeer. Ook zijn er de hele dag culturele bezigheden op verschillende afgesloten straten.
Maar zoals altijd zijn de plannen er om gewijzigd te worden. Toen we zondagochtend wakker werden was het zo’n mooi weer dat Jayne en ik direct iets hadden: vulkaan Pichincha is vandaag aan de beurt! Nu nog proberen de anderen (July m’n Canadese huisgenoot, Gudrun de Oostenrijkse klasgenoot van Jayne en July) te overtuigen. Dat was gelukkig snel gedaan, op naar Plaza del Foch, waar we de Nederlandse dames zouden ontmoeten. Nog wel even zonnebrand gescoord, veel water, wat chips, wat chocolade en cola (suiker mensen!).
Rond 11u op Plaza del Foch aangekomen, maar geen spoor van de dames. Half uurtje gewacht en nog niemand. Dus maar snel een taxi richting de Teleférico gepakt. Dat is een soort van skilift die je voor $8,50 van 2,900m (Quito) naar 4,050m brengt. Blijkbaar waren er meer mensen met dit idee, enorme rij. Totdat Gudrun uitvond dat er een speciale rij voor Gringo’s is voor de kassa, plus een aparte rij voor de reis omhoog. Te gek, dat scheelde zeker een uur wachten. Is Gringo zijn hier toch nog érgens goed voor.
Eenmaal in de Teleferico ben je in een minuut of acht boven en het uitzicht over de stad was werkelijk waar schitterend. Geen wolkje aan de lucht, dus meteen van de gelegenheid gebruik gemaakt om te zien hoe enorm lang de stad eigenlijk is. Om wat hoger te komen nemen we wat trapjes en dan merk je direct dat je op een flinke hoogte zit: adem te kort. Dat belooft wat, Jayne en ik zijn namelijk overtuigd dat we onszelf naar de top gaan hiken/klimmen. Een tocht van een goede 4 uur bergop.
Na een goede lunch, ‘papas fritas’ (friet!) en een worst voel ik mezelf klaar en gaan we op pad. Het is eigenlijk alleen maar heuvel op lopen, op een dun zandpad, voor twee uur lang. July en Gudrun zijn inmiddels al afgehaakt. Op dit punt kom je bij de werkelijke vulkaan aan en gaat het over van zand naar lavarots. Het pad wordt smaller en in plaats van rechtdoor ga je diagonaal omhoog, langs de vulkaan op zeg maar. Tussendoor komen personen uit alle werelddelen je tegemoet, waarvan een enkeling de werkelijke top heeft bereikt… Ai, zou het dan echt zo moeilijk zijn? Tussen deze personen spreken we overigens ook een Ecuadoriaanse man van 86 die samen met zijn kleinzoon de top heeft bereikt, helemaal te gek. Helaas vergeten een foto te maken!
Als we de lavarotspartij bereiken wordt het lastiger. Het is niet meer enkel hiken, er moet ook geklauterd worden. Behoorlijk eng met een afgrond van een meter of 600 onder je. Goed vasthouden, geen natte rots vastpakken of je voet op neerzetten en altijd minimaal twee contactpunten hebben, is het credo. Dat lukt behoorlijk. Ik slip een keer onderuit maar weet mezelf vast te pakken al verdraai ik m’n schouder. Geen paniek, gebeurd wel vaker, voel ik overmogen pas echt :). Praten heeft niet echt zin hier, het zuurstof tekort zorgt er wel voor dat je je mond houdt, kortom: muziek in en gaan!
Jayne houdt me goed bij en zo nu en dan een pauze om te drinken en te snacken doen ons goed. Het valt me op dat de spieren nog goed gaan, maar dat de adem het voornaamste probleem is. Al herstel je redelijk rap als je een minuut stilstaat of -zit. We zijn inmiddels het diagonale stuk voorbij en kunnen nu redelijk direct naar boven, klauterend wel te verstaan. Nu zijn het niet alleen de voeten die mee moeten werken, maar ook de armpjes. We zien geen echt pad meer maar zien wel mensen uit ongeveer dezelfde richting omlaag komen, het zal wel die kant op zijn… Eenmaal boven aan een richel zien we onszelf al beloond worden. We hebben een heldere blik op de kratervallei. In één woord: fantastisch!
Maar dat betekent nog niet dat we op de top zijn. Velen achter ons zijn afgehaakt en we zijn eigenlijk alleen over met een — naar wat later blijk — Canadees meisje. Jayne en ik gaan steeds onze eigen weg omhoog maar komen telkens ergens weer bij elkaar uit. Totdat ik ineens een enorme harde kreet hoor: ‘I think I’m at the fucking top!!!!’. Ik klim op het geluid omhoog en jawel. Om ons heen is geen enkele top die hoger is, hell fucking yeah! Buiten adem vliegen we elkaar in de armen en schreeuwen het uit. De chips, chocolade, cola en water worden rijkelijk gegeten respectievelijk gedronken. En mochten jullie denken dat dit hele verhaal uit mijn duim gezogen is, hier het bewijs — niet dat er veel te zien is, het is inmiddels erg bewolkt geworden, maar dit is echt waar op 4.784 meter.
Ja, ik geef toe, ik heb hem een paar keer flink geknepen, als je een voetje of handje voelt wegslibben, maar het daadwerkelijk behalen van de top gaf toch wel een enorme voldoening plus trots. Op de top komen we overigens een half uur lang niemand tegen, tot op een begeven moment de Duitse jongen en meisje die achter ons in de rij stonden 50 meter verderop omhoog komen klauteren.
Het punt waar ik eigenlijk nog het meeste bang voor was, was de weg terug. Gelukkig ging dat in sommige gedeelten gemakkelijk, door jezelf door het zand naar beneden te laten glijden. Leuk filmpje:
(Voor degene die willen weten wat ik krijsde…) Hilarisch dat ik op precies hetzelfde punt als Jayne ten onder ga ;). Uiteindelijk zijn we om 18u terug op de top van Teleférico en heeft de hele klim en terug een mooie zes uur geduurd. Moe, maar zeker voldaan dalen we naar beneden, met het Canadese meisje dat uiteindelijk te top nèt niet bereikt heeft.
Omdat Jayne sinds vanmorgen verhuisd is naar een hostel, pak ik de taxi richting het huis en aldaar wordt er in de lucht gesprongen van blijdschap. Wat blijkt: July had gezegd dat ze ons ‘lost’ was. Een uitspraak waarvan ze niet helemaal doorhad dat die nogal wat invloed had. César en Mirella waren namelijk doodsbenauwd dat Harmpje niet meer terug zou komen. Klein misverstand dus, want wat July bedoelde was dat ze ‘lost us to the top’… Veel excuses gemaakt en ze snel bovenstaande filmpjes laten zien en het misverstand uitgelegd. Voelde me wel een beetje lullig…
Inmiddels zijn ook twee nieuwe gasten gearriveerd. De Amerikaanse (New Jersey) Jenny en Ashley. Beide dames zijn chirurg in wording en komen hier vier weken Spaans nemen en daarbij twee weken werken in het lokale ziekenhuis. Interessante onderwerpen in ieder geval.
(In het nieuws van maandag horen we overigens dat er een hiker zoek is geraakt op Pichincha. Ik begrijp direct waarom César en Mirella zo bezorgd waren… Anyways, we made it en geloof me, we zijn voorzichtig geweest :).)
