6 februari 2011, Mindo, Pichincha, Ecuador
Om zeven uur gaat de wekker van Louise en omdat we zoals gezegd de zolder delen worden we allemaal wakker, na een avond met prachtige gesprekken, drank en veel dobbel spelletjes. Jawel, het is ook aan ieders gezicht af te lezen. Anyways, niet te veel tijd om te treuzelen, een snelle douche doet wonderen voor sommigen en om acht uur stipt zitten we aan de grote ontbijttafel. Claudia — de baas van het hostel, en Duits-Ecuadoriaanse die opgegroeid is in Californië — schenkt koffie/thee/chocolademelk, een groot glas yoghurt gevuld met heerlijk exotisch fruit, gebakken eitjes en croissantjes. Wat wil een mens nog meer…
Maar we zijn hier niet voor het culinaire ontbijt, vandaag staat er enorm veel op het programma, helemaal voor Jayne en mij. We gaan richting het bureautje waar we gisteren al onze activiteiten hebben geboekt en even later komt onze taxi van de dag aangereden: een mooie pickup truck. Standaard hier, maar wel weer geweldig. We stappen in en gaan met z’n zevenen — gistermiddag zijn er nog een Zweedse en Deense dame aangesloten die een dagje Otavalo achter de rug hadden — op weg naar de eerste stop: een vlindertuin. Als we uitstappen lopen we door een gallerij waar we overal en nergens kolibri’s zien vliegen, die afkomen op het suikerwater. Binnen wordt ons kort uitgelegd hoe het leven van een vlinder is en we zijn ook getuige van het ‘uitcononnen’ van een grote vlinder: heul mooi.
In de tuin zijn 25 verschillende soorten vlinders te vinden, van klein tot groot en van kleurrijk tot vindingrijk. Met een beetje banaan op je vinger krijg je ze allemaal op je hand te zitten. Uiteraard heb ik dat ook gedaan, als excuus van het feit dat er nog (steeds) geen foto’s zijn kan ik natuurlijk heel gemakkelijk zeggen dat ik nog steeds geen nieuwe camera heb. Maar hold on people, hold on.
Na een klein uur hebben we het wel gezien en steken we de weg over. De volgende activiteit: tuben op een behoorlijk wilde rivier. Het heeft namelijk sinds zaterdag 14u tot aan nu constant geregend. Zes aan elkaar gebonden tractorbanden, met daarop zeven expats. Een heel avontuur en de touwen waaraan we ons konden vasthouden de nodige malen gebruikt, heel cool! Half uur later worden we uit het behoorlijk koude water geplukt en zijn we klaar voor de lunch. Althans, helemaal doorweekt en koud hebben we zoiets dat we beter eerst de volgende activiteit kunnen doen.
Dus brengt de taxi ons het dorpje uit en komen we na een kwartiertje uit bij een verlaten huis. We droppen onze spullen want we moeten eerst nog even een drie kwartier door de jungle hiken voordat we bij de volgende activiteit aankomen: een 80 meter hoge waterval waarvan we gaan abseilen! De hele hike gaat over rotsen, boomstammen, watervalletjes en bevat de nodige stijging: cool. Wel jammer dat m’n hike schoenen drijfnat worden. Anyways, we kunnen helaas niet van de hele waterval afdalen want het bovenste stuk is te onstabiel (losse rotspartijen etc.), dus het is enkel een afdaling van ‘maar’ 45 meter. Twee van de dames blijven onder en de rest gaat richting het afdaalpunt.
Ik ga als eerste en uiteraard moet er nog een foto gemaakt worden van mij in outfit — hilarisch, want je zwembroek moet op navelhoogte zitten ;). Dan komt het meest enge moment: jezelf laten hangen en overlaten aan het materiaal. Dat gaat helemaal goed, ik doe vier stappen naar rechts en voel het ijskoude water over me heen walsen: geniaal! De kou deert me niet door de adrenaline en in een kleine minuut spring ik met grote stappen naar beneden, heul heul heul cool. Eenmaal beneden zie ik iedereen naar beneden komen, gave belevenis.
Op de weg terug moeten we onszelf een beetje haasten, de bus richting Quito vertrekt om 16u en we komen om 15u nog kletsnat in het hostel aan. Snel douchen, pakken en proberen nog een lunch te pakken. Dat lukt allemaal en in de bus zien we nog een aantal bekenden (o.a. de Nederlandse dames). De terugreis wordt door iedereen gebruikt om te slapen en rond 18u zijn we weer in Quito. We pakken met z’n vijven een taxi richting het centrum en zeggen daar gedag, Jayne en ik moeten namelijk onze grote backpacks ophalen in respectievelijk haar hostel en mijn familie. Daar snel uitgelegd wat we gedaan hadden — in het Spaans, jawel — en toen door richting de zuidelijke busterminal van Quito. Een rit van een klein half uur — lang leve de zondagavond, dat duurt normaliter een dik uur.
Daar kopen we een ticket voor een trip naar Latacunga, een plaatsje dichtbij vulkaan Cotopaxi. Eenmaal in de bus kijken we op de klok, de rit duurt namelijk 2 uur. Dus na een uur en drie kwartier kijken we rustig naar buiten of we iets zien wat op Latacunga lijkt, niet echt veel te zien op dit uur (23:30u), dus vraag ik de jongen die het geld ophaalt in de bus. Latacunga? Dat waren we allang voorbij. Dus… Uitgestapt in de stromende regen, op naar de lokale bus terminal. Geen bussen terug naar Quito deze avond, damn. Dus een taxi gepakt die ons voor $20 wel naar Latacunga wilde brengen. Geen onderhandeling mogelijk, dus maar ingestapt. Om 0:15u aangekomen bij het hostel, alles dicht, maar gelukkig wordt de deur geopend na een aantal maal bellen. Ah, finally Thomas and Van Tilborg. Op weg naar bed waarna ik snel in slaap val na deze ontzettend lange dag…
