19 februari 2011, Quito, Pichincha, Ecuador
Het laatste weekend in Quito is inmiddels aangesproken. Al moet ik toegeven dat ik hier sowieso nog eenmaal terugkeer, voor de terugreis naar Nederland. Ook een goede kans dat mijn reis naar de Galapagos vanuit Quito vertrekt. Anyways, laatste nacht in m’n hostel (Travellers Inn — helemaal prima), wat helaas volgeboekt zat voor de zaterdag, daarom dus uitchecken. Vandaag eigenlijk de voornaamste reden waarom ik nog in Quito ben: het bezoeken van de markt in het zuiden van Quito waar de Finse Kanerva vrijwilligerswerk doet.
Samen met Louise en Kanerva met de bus richting de markt gegaan. De organisatie waarvoor ze werkt haalt de kinderen van de mensen van de markt op, om met ze te spelen, tandjes te poetsen etcetera. De markt zelf was precies wat je ervan zou denken en wat ik eigenlijk dacht te verwachten in Otavalo: veel, een beetje smerig en een drukte van jewelste. Van dingen voor alledaags gebruik, tot varkenspoten, lamskoppen en een mooie tv meubel. Wat ik zeg, serieus van alle markten thuis. Geweldig om te zien. Ook omdat je hier niet als toerist wordt gezien, men is dus gewoon bezig hun waar aan Jan en alleman te slijten.
Uiteraard de nodige foto’s geknipt om net na de middag richting het historische centrum (Old Town) te vertrekken. Daar een flinke lunch verorbert om daarna de nodige viewpoints af te werken. Wat later met Fabian en enkele klasgenoten van hem samengekomen om het Musea de Ciudad van Quito te bezoeken. Over de geschiedenis en cultuur van Ecuador. Interessant en interactief. Daarna met z’n allen een flinke coupe ijs en fruit gegeten in — naar wat schijnt — Quito’s beste te zijn.
Bij terugkomst ingecheckt in m’n nieuwe hostel (Imperial Inn), beetje raar hostel. Daarna met Fabian, Ilse (Oostenrijk), Susanne (Denemarken) en twee Duitse klasgenoten bij de Indiër gegeten. Waar de Duitse Michael de allerheetste saus bestelde — ‘amaze our chef by totally finishing this very very very hot dish’. De ober stond te kijken dat er toch zo’n enorme hoeveelheid saus uiteindelijk op was :). We pakken daarna nog een desert bij de KFC, want ja, sommigen van ons hadden meegeholpen aan die saus, onderhand zeg, alles brandde of huilde, haha.
Terug in het hostel kijk ik nog een serie (laatste spannende aflevering van The Event, tot dusver zeker een aanrader ;)) voordat ik m’n oogjes dicht doe.
20 februari 2011, Quito, Pichincha, Ecuador
Zondag is m’n laatste dagje in Quito. Ik check out in het rare hostel en besluit m’n spullen hier maar niet te laten liggen en pak een taxi richting het appartement van Louise en Ilse om ze daar neer te leggen. Dat komt overigens goed uit, want het plan is om vandaag het park in de buurt van hun appartement en school te bezoeken. Een heel ‘tranquilo’ afsluiting dus van m’n weekje Quito.
Na aankomst hebben we lunch in de buurt van het stadion, waar op dat moment een wedstrijd van Deportivo Quito bezig is. Grappig om dan de radio daar aan te horen staan en een goede minuut later het gejuich via dezelfde radio terug te horen. Op richting het park, wat in de heuvels van Quito ligt. Het is even aanpoten voor Kanerva, Louise en ondergetekende. Maar het uitzicht vanuit het park — waar je de vliegtuigen op gelijke hoogte over Quito ziet scheren — maakt daarna erg veel goed.
Alle ingrediënten zijn aanwezig om er een prima dagje van te maken: zonneschijn, leuke mensen, aardbeien (lekker zoet hier!), drinken, eten en een prachtige omgeving. Parken zijn op zondagen het bezit van hele families, jong en oud. Sportveldjes (voetbal, basketbal, volleybal, etc.) zorgen voor vermaak. De Zwitserse Fabian — die wat later arriveert — is een erg goede turner en heeft een soort van flexibele spanband meegenomen, die we tussen twee bomen spannen: koortlopen. Dat trekt veel bekijks van de vele families (ook Indiaanse) en Fabian vermaakt zich de stoere kerels van de familie te behoeden hun voortplanting mechanisme te behouden ;).
Wat later, als Fabian en ik een balletje trappen, worden we door de locals uitgenodigd mee te doen met een partijtje voetbal op één van de vele trapveldjes. We spelen twee keer een half uur en vanwege de hoogte is dat een hele beproeving. Maar we doorstaan die en de twee ‘gringo chicos’ zijn ‘buen deportistas’. Ik werp me op als een Vennegoor in betere tijden: balletjes klaarleggen, koppen — handig man, een kop groter zijn dan de rest 🙂 — en hard afwerken, geweldige tijd gehad en veel bekijks getrokken, cool!
Bij terugkomst gaan we naar de lokale Chinees en zegt Kanerva sympathiek dat het m’n ‘last supper’ is, niet doorhebbend dat die letterlijke vertaling erg veel gelach aan tafel opleverde ;). Ik pak namelijk diezelfde avond de nachtbus richting het kustplaatsje Manta. Een busrit van ongeveer negen uur. Maar daarover later meer, als ik dit schrijf wacht het strand in Montañita namelijk ;).
