22 februari 2011, Puerto Lopéz, Manabí, Ecuador
Het eerste dagje aan de ‘costa’ zit erop en dat viel — op de vissers in de ochtend na — een beetje tegen. Tijd dus om verder te reizen. Na het pakken van m’n spullen stop ik in het internet café om even met Jayne te praten. Die heeft namelijk al een weekje of twee voor mij de kust opgezocht en is tijdelijk m’n lopende Lonely Planet. Goed idee van me, want het levert genoeg tips op voor een verblijf, restaurant en activiteiten in het kustplaatsje Puerto Lopéz. Voornamelijk bekend vanwege het spotten van walvissen! Maar helaas, daar is het nu niet het seizoen voor, dat wordt dus terugkomen in augustus ;).
De busreis verloopt voorspoedig en ik zit gelukkig aan de rechterzijde waardoor de zee constant in beeld is, werkelijk prachtig. Je ziet echter — voornamelijk rond Manta — een echte commercialisering. Overal langs de kust wordt gebouwd, van kleine huizen tot enorme hotel complexen. Een mooie 2,5 uur later ben ik in Puerto Lopéz. Een klein plaatsje waar je vanaf zo’n beetje iedere straathoek de zee kunt zien: hell yeah! Ik check in bij Villa Hotel Colombia en krijg een mooie bamboe kamer toegewezen. Snel m’n zonnebril gepakt en het plaatsje verkend. Een prachtig lang strand met veel kleine barretjes waar verse fruitcocktails worden gebrouwen — voor de liefhebbers met een (groot) scheutje rum.
Als ik terug loop richting m’n hostel zie ik een lange kerel rondlopen. Na een keer met m’n ogen geknipperd te hebben zie ik dat het Wouter is, de jongen uit Rotterdam die ook op mijn school Spaans heeft gestudeerd: cool. Ik roep hem en hij wordt vergezeld door de Belgische John en Thomas. Tijdens de almuerzo op de lokale markt (soep, fruit limonade, rijst en uiteraard vis, $2) kennis gemaakt en weer gemerkt dat zo nu en dan Nederlands (okay, Vlaams misschien ;)) spreken wel lekker is.
De heren zijn broers en komen uit de buurt van Brussel. John heeft tijdens zijn reis vorig jaar een Ecuadoriaanse (Quiteñas) opgedaan en woont — als zijnde test — voor een jaar in Quito. Als leraar Frans, Nederlands en Engels. Zijn broer Thomas is hier op vakantie en samen reizen ze voor vier weken door Ecuador. Mooie humor uiteraard, mooi de verschillen (en overeenkomsten) tussen Nederlanders en Belgen aangehaald. Na het eten wordt er drank ingeslagen en voet gezet richting hun hostel alwaar we verder gaan waar we gebleven waren: slap ouwehoeren met zo nu en dan een serieus onderwerp. Wat later schuiven nog twee Belgische dames aan die ze de dag ervoor ontmoet hebben: Sarah en Gitte. Helaas, de onderwerpen moeten veranderd worden van vuile praat, voetbal en bier naar ietwat vrouw vriendelijke onderwerpen. Maar dat is uiteraard geen probleem.
We gaan om een uur of 9 uit eten bij een restaurant aan het strand — wat achteraf ook een tip was van Jayne. Ik bestel een ‘pescado en maní’, de lokale specialiteit. Ik had m’n cavia ook met deze saus en het is een soort van saté saus. U weet, daar kun je me ‘s nachts voor wakker maken. Het eten wordt uitgeserveerd door jongen met het syndroom van Down en jawel hoor, ze zijn allemaal hetzelfde, heerlijk grappen en grollen. Als ik wat later de kaart vraag loopt meneer natuurlijk naar een lege tafel al omkijkend of ik wel zie dat dat natuurlijk niet goed is, geniaal :). Ik bestel — ofja, wijs aan — wat ik wil hebben en met de vinger op de kaart rent hij richting de bar. Al snel blijkt dat de vinger op de goede plek is blijven plakken en ik eet mijn warme appeltaart met genoegen op ;).
Na het eten richting één van de strandtentjes voor de nodige drankjes en goede gesprekken. Een strandwandeling sluit de avond af en terug in m’n hostel hang ik het muskietennet uit. Enig nadeeltje aan dit paradijs op aarde: verdomd veel muggen. Die heel nare muggenbulten afgeven, ach mensen, wat klaag ik als ik in m’n mail lees dat het regent en koud is in Nederland ;).
