11 maart 2011, Santa Cruz, Galápagos, Ecuador
De eerste dag op één van de Galápagos eilanden zit erop, vandaag staat er twee duiken op het programma. En als we de verhalen mogen geloven dan zijn dat twee héél erg interessante duiken. Echter, het is ook de dag die in Japan als zwarte vrijdag de boeken in zal gaan. Vanwege de verwoestende aardbeving van 8,9 op de schaal van Richter. Waarom ik dat hier meld, wordt zodadelijk duidelijk…
De wekker gaat om 5u en na een koude douche — er is maar één kraan :), wat niet heel erg is overigens in dit klimaat — plus een broodje, zijn Claire en ik klaar om richting de duikshop te gaan. We vertrekken namelijk om 6u voor onze duiken. Eenmaal daar aangekomen ontmoeten we een andere duiker, de Amerikaanse (Noord Dakota) David. Oud CFO van een IT bedrijf, die na z’n pensionering ieder jaar de winters in de VS ontwijkt en de zon opzoekt.
Na de korte chat zegt Jorge (één van de twee instructeurs) dat er ‘een probleem is in Japan’. Ja prima jongen, het zal wel: vamos! Maar nee en hij wijst richting de enorme TV in de duikshop. ‘Terra… en Japón, posible tsunami in Latino América’. Oops. Alle duiken worden afgelast. Enorm balen zeg, erg op verheugd, maar ook meteen helemaal logisch.
Wat later druppelt het Ecuadoriaanse nieuws, plus de reactie van de regering binnen. De tsunami zal de Galápagos als eerste en mogelijk ook als hevigste gaan treffen. Fijn, zitten wij precies in het epicentrum, helder. De eerste schatting is dat we rond 16u getroffen gaan worden. Ik neem een snelle kijk op het landkaartje en zie dat we mijn inziens redelijk veilig zitten. De golf komt vanuit het noordwesten, terwijl wij (Santa Cruz) ‘verscholen’ zitten achter enkele eilanden en eigenlijk het zuidoosterse puntje zijn. Anyways. Het hele dorpje Puerto Ayora moet voor die tijd ontruimd zijn en iedereen moet naar de highlands in het midden van het eiland vertrekken.
Voordat we dat doen nog snel even een ontbijt scoren. Er is maar één tentje open en we krijgen een ‘tsunami desayuno’ voorgeschoteld: scrambled eggs, en een bordje yoghurt met de muesli al erdoorheen geroerd. Het valt me op dat de locals er lekker rustig en relaxed onder zijn. Dus hebben we besloten dat ook maar te doen. Ik probeer in m’n beste Spaans wat dingen te vragen over de ontruiming en men maakt zich daar niet echt druk over. Je kunt gewoon in een taxi (pickup truck) springen of met mensen mee de bergen in. Betalen hoeft niet, dat doet de overheid voor je. Ze hebben dit al vaker gedaan en Puerto Ayora kan binnen een half uur geëvacueerd zijn. Geruststellende gedachte.
Na het ontbijt krijgen we direct ons geld terug van de duikshop, plus bieden ze ons een rit de bergen in, aan. Omdat we op de wandel terug al een rit hebben aangeboden gekregen van het ministerie van landbouw — mooie combo — slaan we die vriendelijk af. Wel heel gaaf dat ze dat deden overigens! We worden de bergen in gereden en we voelen ons direct op ons gemak. Als die tsunami hier gaat komen dan is de hele kust goed de lul. De highlands liggen namelijk op een goede 200m hoogte. Safe dus. We (Claire, David en ik) komen aan in het kleine dorpje Santa Rosa en worden rond 11u gedropped in de lokale sporthal. Daar zien we eigenlijk maar een enkele Gringo, veel locals of Ecuadorianen. We vinden een plekje op de betonnen tribune en bedenken ons wat we met de tijd gaan doen :).
Het dorpje is te klein om iets te beleven dus vullen we de tijd met lezen, dutten en het nieuws volgen op houten banken met de locals. Mooie gesprekken gevoerd (in het Spaans uiteraard), met mensen uit heel Ecuador. Hoe ik Ecuador vind, wat ik van de Galápagos vind, hoe Nederland is, of we daar veel tsunami’s hebben, etc. etc. Ook het nieuws volgen draagt zeker bij aan m’n Spaans.
Uiteindelijk is er een voetbal gevonden en word ik uitgenodigd een potje mee te spelen. Dat gaat redelijk en een potje volleybal volgt snel erna. Erg leuke belevenis en het hele gebeuren trekt veel bekijks. Paps en zoons samen aan het voetballen en moeders en dochters samen aan het volleyballen. Met één of andere blonde Hollander ertussen, hilarisch.
De prognose van wanneer de golf exact aankomt wordt vaak bijgesteld en gaat vna 16u naar 18u en dan weer naar 17u. Rond 17u komt de kustwacht vertellen dat de golf is aangekomen, maar dat men bang is voor naschokgolven. En we ons dus op moeten maken om een nachtje hier te blijven. Ik zie de bui al hangen, geen matje bij, betonnen vloer en enkel een heel dun slaapzakje. Even later wordt ook het avondeten uitgedeeld: een plastic zakje gevuld met koekjes ;). Ook hebben we rond de middag een flesje met water gekregen, redelijk geregeld dus.
Om de boel wat op te vrolijken(?), komt om 21u een bandje spelen. Leuke muziek, echter, wat later wordt duidelijk dat het eigenlijk een soort kerkdienst is. ‘Dios’ en ‘el señor’ komen nogal vaak voor als de voorganger predikt. Anyways, goed vermaak. Als ik eenmaal gewend ben aan het feit dat we hier de nacht doorbrengen zien we opeens iedereen voort maken. Wat blijkt: de stad is vrijgegeven en rond 23u keren we terug richting Puerto Ayora. Voordat ik ga slapen loop ik nog even over de boulevard en zie al snel dat er toch nogal wat schade is.
Er ligt een boot op het droge, vuilcontainers liggen om en de inhoud van de supermarkt is weggespoeld. Hoe of wat precies horen we morgen wel, ik ben blij dat ik vanavond weer op een matras kan slapen :).
