14 maart 2011, Española, Galápagos, Ecuador
M’n cruise op de Galápagos is inmiddels begonnen. Gisteren hebben we het eiland Floreana aangedaan en vandaag staat het meest zuid oostelijke eiland op het programma: Española. Dit is volgens Victor één van de eilanden met de meeste wild life, dat belooft dus wat! De wekker gaat om 6:30u en na een snelle douche (met warm water!) ben ik klaar voor het ontbijt. Want het belletje rinkelt stipt om 7u. M’n Italiaanse roomie — Marco, inmiddels alweer 50 jaar — heeft het wat moeilijker met opstaan na de nodige drankjes gisteravond laat op het dek.
Het ontbijt is — geloof me, het wordt een beetje saai dit — opnieuw prima en we zijn helemaal klaar voor de dag. We stappen in de zodiacs voor ditmaal een ‘dry landing’ op het eiland, voor onze eerste tour. We herinneren ons vanuit de briefing dat er een ontvangst comité was. Direct bleek wat Victor hiermee bedoelde. We stappen vanuit de zodiacs op de grote keien en moeten daar opletten niet op een zeeleeuw, een leguaan, of op jonge boobies te gaan staan. Geniaal!
Victor vertelt dat we de dieren niet mogen aanraken en mochten ze richting je komen, je ze echt moet ontwijken. Dit geldt vooral voor de zeeleeuwen. Als een jong namelijk een menselijke geur om zich heeft, dan zal de moeder het dier afstoten en niet meer voeden. Dood zeeleeuwtje tot gevolg. Dit verhaal doet sommigen van ons zich later in rare bochten wringen om een jong op rare wijze te ontwijken. Al snel blijkt waarom Victor dit zegt, de beesten doen werkelijk waar alsof we niet bestaan en willen soms recht door je heen. Ongelooflijk.
BIj de landingplaats komen we al ogen en oren te kort. Zeeleeuwen, water leguanen, boobies, andere vogels en salamanders te over. Veel foto’s gemaakt. Eén hele mooie, waarop je me ziet, met in een omtrek van een meter een zeeleeuw jong, een water leguaan en een vogel: wow. De tour vervolgt langs een klein strandje, waar een zeeleeuw of 70 van de zon aan het genieten zijn. De jongen spelen met de golven en je ziet het enige mannetje van de groep (gelukkige hij :)), de bull, iets voor de kust zwemmen om jongen terug te sturen als ze te ver het water in gaan.
We vervolgen de tocht over grote keien richting het noordelijke stuk van het eiland. Tussendoor veel vogels — die vaak enkel en alleen op de Galápagos voorkomen — gezien en salamanders die proberen de vele voeten te ontwijken. Aangekomen bij dit noordelijke deel zien we een enorme klif met op het vlakke stuk een enorme hoeveelheid zonnende zeeleeuwen en veel nestende boobies. De zee is behoorlijk ruig hier en Victor zegt ons goed op te letten op een bepaald punt in de rotsformatie. Het is namelijk een blowhole, de golven die de rotscombinatie aandoen stuwen het water geërodiseerde kanalen in. Door de enorme kracht wordt het water dan verticaal omhoog gestuwd. Mooi om te zien.
Op de weg terug naar het startpunt lopen we langs een met steentjes gevulde oever. Daar moeten we zigzaggen overheen lopen. De water leguanen hebben hier namelijk nesten en we mogen die uiteraard niet kapot trappen. We zien daar ook nog twee leguanen aan het vechten voor een stukje territorium, cool. Terug in de zodiac kijken we rustig al wat foto’s terug, man man, dit was te veel voor één ochtend…
Terug op de Floreana boot relaxen we wat (met koekjes en limonade :)), ik schrijf opnieuw de nodige blogs en even later rinkelt het belletje weer: lunch. Na de lunch rinkelt het belletje opnieuw: tweede tour van de dag. Alhoewel tour. We worden gedropt (wet landing ditmaal ;)) op een hagelwit strand, rechtstreeks uit de Bounty reclames. Als we in de boot zitten zegt de Canadese Kath dat er wel veel hout op het strand ligt. Als we dichterbij komen zien we echter dat het geen hout is, maar zeeleeuwen. Door ons al liefkozend de golden retrievers van de Galápagos genoemd. Op het strand is er tijd om wat te zwemmen, met jonge zeeleeuwen om je heen. En om te zonnen, met inderdaad, zeeleeuwen om je heen. Wat een dag zeg!
Terug op de Floreana is het tijd voor de dagelijkse snorkel sessie. We gaan de zodiacs in en worden rondom opnieuw een rotsformatie gedropt. Net voordat we het water in gaan zien we een hele groep golden rays en het Duitse echtpaar Ralf en Tina springen er al in. Ik ben nog aan het hannessen met m’n flippers, waardoor ik 20 seconden later het water aandoe. Maar helaas, ze zijn al gevlogen — letterlijk, zo mooi hoe die beesten zich door het water begeven. De snorkelsessie gaat langs de rotscombinaties op en we zien de nodige scholen tropische vis. Erg leuk om een duik door zo’n school heen te maken en werkelijk waar een gouden omtrek rond je lichaam hebt. Geen enkele vis die je lichaam aanraakt.
Er zitten de nodige grot ingangen die gedeeltelijk onder water staan, erg gaaf om daar naar binnen te snorkelen. Wat we ook doen. Koud en donker, maar veel oplichtende oogjes. Waarvan Victor zegt dat het jonge haaitjes zijn: gaaf! We gaan hierna terug de zodiacs in en komen aan op de Floreana. Doen ons daar tegoed aan een snackje en een drankje, voordat om 19u stipt het belletje weer rinkelt: het diner. Heerlijk eten en de boot heeft inmiddels koers gezet richting San Cristobal. Het tweede meest bevolkte eiland van de Galápagos en officieel ook de hoofdstad.
Na het dinner gaan enkelen van ons aan land in San Cristobal om wat te internetten — verslaving noemen ze dat — en een drankje te doen. Alsof we er niet meer van opkijken, maar ook de boulevard van San Cristobal ligt vol met pittende en ronkende zeeleeuwen. Wat zijn het toch coole beesten. Het drankje is van Marco, hij vertrekt morgen namelijk. Hij had de eerste zes dagen van de trip geboekt en baalt flink natuurlijk dat hij niet de laatste zes had. Geeft me overigens meteen een mogelijkheid zijn levensverhaal in het kort te belichten.
Geboren in Rome en als 20-jarige het gekke idee gehad om richting Londen te vertrekken, puur om Engels te leren. Daar gewerkt in een Italiaans restaurant en later in een boekenwinkel. Dat een jaar gedaan, terug gegaan naar Italië. Een zomer lang in Amerika allerlei muziekfestivals afgegaan en toen hij een verhaal hierover aan zijn vrienden in een kroeg in Rome vertelde, tikte er een wat oudere man op z’n schouder. Of hij daar echt geweest was. Ja dus. Zou hij daar misschien een stukje over willen schrijven. Hij krijgt het kaartje van de man, die later blijkt de hoofdredacteur van Italië’s grootste muziekblad te zijn. Volgende dag stuurt hij het berichtje in en twee dagen later is hij redacteur.
Omdat hij de enige is die Engels kan wordt hij heel Europa doorgestuurd om interviews met de vrouwen en heren artiesten af te nemen. (Waar een jaartje Londen al niet goed voor is :).) Uiteindelijk wordt hij ouder en de muziek jonger en besluit te stoppen. Hij is inmiddels met een Nieuw-Zeelandse getrouwd en ze gaan wonen in Sydney. Hij houdt het daar zeven jaar uit en scheidt daarna. Komt terug naar Rome en start daar een carrière als journalist voor een redelijk onafhankelijk bedrijf met zowel radio als een krant. Hij heeft nu een jaar sabbatical, maar als de nood hoog is wordt hij gebeld of schrijft een stukje. Zo hadden de Italianen afgelopen vrijdag live radio verslag vanaf de Galápagos omtrent de tsunami ;).
Wat een interessante man zeg. Geweldig ook om zijn visie op Italië (Berlusconi, de media in generaal, etc.) aan te horen. Plus de verhalen van zijn reis tot dusver — door Argentinië, Chili en Perú. Uiteraard ook de nodige tips genoteerd. Al reist meneer wel op een iets groter budget :).
Om 22u worden we opgewacht op de pier en teruggebracht naar de boot. Het was een lange dag en na een drankje zijn we doodop en iedereen zoekt snel z’n bed op.
