15 maart 2011, San Cristobal, Galápagos, Ecuador
Dag vier alweer, van m’n nu al onvergetelijke reis op de Galápagos eilanden. Zoals gezegd in m’n vorige blog zijn we gisteravond al naar het eiland San Cristobal gevaren, waar we vandaag ook onze dagtrip beginnen, na uiteraard weer een lekker ontbijt. Het belletje rinkelt om 8:30u en we stijgen de zodiacs in om aan land te gaan. Deze morgen geen wildlife maar een museumbezoek. Eenmaal in het museum — prachtig gelegen tussen een enorme hoeveelheid struiken en rotspartijen — aangekomen krijgen we een rondleiding van Victor. Van het ontstaan van de Galápagos (vulkaaneilanden), tot de vele bewoners en bezoekers van de eilanden (waaronder uiteraard de man waaraan we een vernieuwde evolutie theorie te danken hebben: Charles Darwin), tot aan de huidige bevolking en alles wat daarbij komt kijken (denk aan leven op een eilandengroep 1.000km van de kust, watervoorziening, etc.).
Erg interessant en zoals we gewend zijn van Victor met de nodige humor. Dat helpt altijd om de (soms wat) saaie tekst een beetje aantrekkelijk te houden. Na de rondleiding is er een keuze momentje. Je kan het stadje — wat vlakbij ligt — in gaan, een klein strandje in de buurt opzoeken of een wandelroute achter het museum doen, wat je naar enkele erg mooie viewpoints zal brengen. Ik en het Canadese koppel Kathleen en Peter besluiten dat laatste te doen.
Het pad is prachtig aangelegd en ligt iets hoger dan de struiken en rotsblokken eromheen. We lopen uiteindelijk een uurtje over deze paden en hebben prachtig uitzicht op een stukje baai. Onderaan zien we dat onze golden retriever vrienden (de zeeleeuwen) op de kade liggen te zonnen. Snel maar even een kijkje genomen. Ook met een enorm standbeeld van Darwin op de foto gegaan. Dit is namelijk de eerste plek waar hij dat deed op de Galápagos.
Eenmaal klaar met de tocht gaan we richting het stadje om een drankje te doen. Erg leuke mensen. Ze wonen in New Brunswick wat vlakbij Prince Edward Island ligt (waar Kristie inderdaad vandaan komt). Aangezien ik daar in 2009 geweest ben hadden we uiteraard het nodige te bespreken. Mocht ik weer die kant op gaan dan was ik natuurlijk van harte welkom. Toffe gasten die Canadezen ;).
Na het terras hangen nog snel even geïnternet, waarna ik door kapitein Freddy in m’n oor wordt gefluisterd dat de lunch bijna klaar is. Door al het snelle geë-mail heb ik niet meer op de klok gekeken en is het één voor twaalf, opschieten dus ;). Eenmaal terug op de boot weer een heerlijke lunch om ons daarna weer op te maken voor een snorkel sessie.
Tringeling, hopsakee, de zodiacs in met onze snorkelspulletjes. Ditmaal niet heel veel spectaculaire dingen gezien, maar wel een stuk of vijf zeeleeuwen die aan het jagen waren. Enorm mooi om te zien hoe die beesten zich onder water manifesteren, zo snel en zo wendbaar, heel cool. Ook zien we eindelijk een water leguaan zwemmen en zichzelf voeden. Gewoon met plantvoedsel en plankton wat zich op rotsen bevindt, iets wat je misschien niet denkt als je de beestjes ziet. Terug op de boot maken we onszelf op voor een eiland bezoek. Hetzelfde eiland als waaromheen we zojuist gesnorkeld hebben.
Op het eiland zijn normaliter een ontelbare hoeveelheid zeeleeuwen te zien. Echter, vandaag zijn er slechts enkele. Victor gokt dat dit met de tsunami te doen heeft en denkt dat ze (tijdelijk) een ander plekje opgezocht hebben. Wel zijn de nesten van de friggit birds nog steeds aanwezig. Dat zijn vogels die enkel op de Galápagos voor komen. De mannetjes hebben onder hun snavel een enorme rode zak, die ze — om vrouwtjes te imponeren — zoetjes aan kunnen vullen met lucht. Ziet er geweldig uit als dit het geval is. Het geluid wat de beesten maken als ze op de grond staan en hun vleugels uitklappen om het imponeren aan te vangen is ongehoord. Heel gaaf.
Overigens zien we ook het lijkje van een jong zeeleeuwtje. Het kan zijn dat de moeder is omgekomen (de grootste vijand van zeeleeuwen zijn haaien en orca’s — alhoewel het voor laatstgenoemde niet het seizoen is). Of dat de moeder het jong niet meer accepteert vanwege een mogelijk menselijke geur… Maar hey ‘that’s nature’, zegt Victor, en zo is het maar net. Overigens zien we ook weer een enorme hoeveelheid aan water leguanen. Het is zo erg dat het al een beetje als normaal gaat aanvoelen…
Als we weer de boot instappen en we de baai uitvaren krijgen we nog een glimp te zien van wat ze hier het ‘slapende zeeleeuw’ eiland noemen. Een enorm rotsblok wat van heinde en verre te zien is. Nadat kapitein Freddy wat in Victor z’n oor fluistert worden we snel bij elkaar geroepen. De kapitein heeft namelijk een verrassing voor ons. We varen richting het eiland en gaan er dichtbij rondomheen varen. Niets aparts zou je zeggen, maar dit mag al twee jaar niet meer, omdat er ‘stupid captains’ waren die niet genoeg afstand hielden en vastliepen. Wij wel dus, heel gaaf.
Als we dichterbij komen zien we hoe enorm hoog de rots is. Een dikke 180 meter, aldus Victor. Voordat we arriveren krijgen we ook nog een cadeautje van moeder natuur. Het regent en we zien een regenboog verschijnen die begint op het eiland en in dezelfde view zien we de regenboog ook eindigen in zee. Hele dikke vette wow! De rots heeft enkele gliffen en als we de andere kant bereiken is het prachtig om te zien hoe de zon zich daar doorheen werkt. Totdat de motor ineens stopt. Wat blijkt, kapitein Freddy wil door één van die groeven varen! Dat is wel heel erg cool. Dit mag al 10 jaar niet meer vanwege ‘more stupid captains’, maar Freddy — al 25 jaar kapitein — boefje dat hij is zet koers richting de groef.
Dat het echt speciaal is blijkt wel als de hele crew op het dek te vinden is en twee leden in de zodiac vooruit worden gestuurd om foto’s te maken van de doortocht. Dat is een hele beleving op zich. Het ding is zo immens groot, wat je pas echt doorhebt als je er alweer doorheen bent. Gelukkig wel een filmpje kunnen maken, geweldig moment!
Tijdens het diner blijkt dat echt iedereen van de waps was. Het eten smaakt namelijk een beetje aangebrand, waarschijnlijk heeft chef Edisón iets te veel naar buiten gegluurd :). Na het diner gaan we opnieuw San Cristobal in voor een drankje. Het is nu echt tijd om afscheid te nemen van Marco. Dat doen we samen met de Claire, de Noorse Kristine en de Engelse Toby. Met (opnieuw) mooie verhalen en goede humor sluiten we de avond af. De zodiacs terug en het is bedtijd na opnieuw een lange dag met te veel indrukken om werkelijk goed te kunnen opslaan, laat staan verwerken…
