29 maart tot 1 april 2011, Huaraz, Ancash, Perú
29 maart — 1e dag
Het avontuur in de Cordillera Blanca staat op het punt van beginnen. Vier dagen ga ik hiken door de grootste bergketen na de Himalaya en jawel, ik heb er zin in! Dinsdagochtend om 6u word ik opgepikt door het busje van de tour agency bij m’n hostel — waar ik gelukkig m’n enorme backpack kan laten staan en enkel een goed gevulde dagrugzak meeneem. In de bus ontmoet ik iedereen waarmee ik de komende dagen ga optrekken. Maar het is nog vroeg, dus tijdens de anderhalf uur durende busrit wordt er weinig gepraat en meer geslapen :).
Na het ontbijt is iedereen redelijk wakker en is het tijd om kennis te maken. De groep bestaat uit een Koreaan, vier Israëliërs, een Amerikaanse en twee Nederlanders. De andere Nederlander, Jasper, had ik gisteren al ontmoet. De rest zal tijdens deze blog wel beter geïntroduceerd worden. Ook heeft onze gids voor de komende dagen, Christian, zich inmiddels aangesloten, samen met de chef. Als we na opnieuw een busrit van anderhalf uur eindelijk bij het beginpunt van onze trek zijn zien we onze andere maatjes: de ezels en de berijder ervan.
Al het materiaal (tenten, kook apparatuur, eten, etc.), inclusief onze weekrugzak, worden op de ezels gehezen en een klein half uur later zijn we klaar om echt aan de trek te beginnen. We starten op een hoogte van 2.800 meter. Dat is al snel te merken, na de nodige stappen slaat de vermoeidheid rustig aan toe. Gelukkig ken ik het gevoel al van m’n hoogte avonturen in Ecuador (de vulkanen Pichincha en Ilinizas Norte), dus ik weet wat ik moet doen: tempo omlaag en veel drinken en snoepen ;).
Het eerste gedeelte gaat redelijk omhoog en we volgen de vallei de bergketen in. Links van ons de rivier en rechts van ons de berg. Prachtige landschappen zien we nu al en als we tijdens een rust momentje worden vergezeld door een kudde koeien is het idyllische plaatje compleet. Het lunchpakketje wat we meekregen doet goed en al snel vervolgen we onze weg richting de eerste kampsite.
Daar arriveren we na ongeveer vijf uur hiken. De donkey driver en z’n donkeys zijn ons in flink tempo al voorbij gekomen en hebben samen met de kok — die alles ook gewoon te voet doen! — het kamp al opgezet. Tijd dus om de tas in onze tent te droppen en plaats te nemen in de eet tent. Daar wordt al snel een stok kaarten gepakt en is het tijd om wat nieuwe kaartspelen van over de hele wereld te leren. Met de Israëlische jongens Ben, Yadin en Alane worden de nodige potjes gespeeld. Vergezeld met erg interessante gesprekken over hun land.
Ook vindt het eerste ‘happy hour’ plaats. Wat inhoudt dat de tafel gevuld wordt met koekjes, popcorn en thee. Erg lekker allemaal. Wel mooi trouwens, de thee wordt vergezeld met coca bladeren. Inderdaad, de bladeren waarmee het witte goud (cocaïne) gemaakt wordt. Het gebruik van de coca bladeren gaat terug tot de tijd van de Inca’s en het blijkt goed te helpen tegen de hoogte. Wat wel nodig is, het kamp ligt namelijk op 3.750 meter.
Na de nodige spelletjes kaarten wordt het eten opgediend. Het is allemaal goed binnen te houden en al snel na het eten — het is inmiddels 19u — duikt iedereen z’n bed in. Vandaag heeft de nodige fysiek geëist en morgen begint de hele riedel opnieuw. Plus het feit dat er niet heel veel licht te vinden is hier in de buurt ;). Ik deel de tent met Jasper en de gehuurde slaapzakken doen hun werk. Het is goed toeven en de kou van buiten — het regent inmiddels ook — is gelukkig niet te voelen. Tijd om te slapen dus!
30 maart — 2e dag
De afgelopen nacht heb ik niet bijster goed geslapen. De tent is niet helemaal lekker opgezet. De binnen- en de buitentent plakken tegen elkaar aan, wat tot gevolg heeft gehad dat de regen zich ook in onze tent heeft genesteld. Wat een natte slaapzak tot gevolg heeft gehad, wat niet heel erg lekker slaapt. Anyways, om 6u worden we gewekt door Christian en voordat het ontbijt plaatsvindt duik ik even weg achter wat stenen. Tijd om de dagelijkse behoefte weer eens heerlijk old-school in de buitenlucht te doen ;).
Na het ontbijt start de hike richting onze tweede kampplek, een goede 15km verderop en 500 meter hoger gelegen. De Israëlische Ben en ik nemen het voortouw en hebben allebei een goed doorstap tempo. De route brengt ons langs twee enorme gletsjer meren. We weten bij het tweede meer niet goed of we er links- of rechtsom langsop moeten, aangezien de trail een beetje zwak wordt. Gelukkig komt een andere groep hikers ons tegemoet en die weten ons (in het Hebreeuws overigens) op de drie kleine bruggetjes in het midden van de vallei te wijzen: ideaal.
Het heeft eigenlijk sinds gisteravond aan één stuk geregend. Gelukkig werkt m’n gekochte The North Face jas prima en blijft het onder de jas goed droog. (Leuk intermezzo overigens: bij terugkomst in het hostel, nadat ik de jas gekocht had en de prijs vertelde werd me doodleuk verteld dat dat waarschijnlijk een gejatte jas uit één van de discotheken was. Vieze heler dat ik ben ;).) De enorme valleien die we doorcrossen zijn prachtig groen. Met hier en daar koeien, ezels en muilezels. Omdat we echt ver vooruit zijn besluiten Ben en ik te wachten op een enorme rots in het midden van de vallei. Na ongeveer een drie kwartier — in de kou welteverstaan 😉 — arriveert de rest van de groep.
De echte klim van de dag begint nadat we met z’n alleen geluncht hebben. We stijgen een 500 meter in een kleine 2 uur. We arriveren uiteindelijk rond 12u in ons nieuwe kamp, gelegen op 4.250 meter hoogte. Het hoogste kamp van de trek. Door de wind en de regen is het er behoorlijk koud en ik besluit een dutje te doen in de tent, ook om een beetje op te warmen. Bij terugkomst in de tent ben ik net op tijd voor de ‘happy hour’. De popcorn, koekjes en coca thee(!) gaan er weer heerlijk in.
Iets in de namiddag heb ik samen met Jasper en Cristian een mooie chat over de gebruiken (en voornamelijk gerechten) in Perú. Mooi om alles te horen en er zijn zeker de nodige dingen aan mijn lijstje toegevoegd die ik nog moet proberen. Uiteraard de Pisco Sour, koe hart en ‘tijgermelk’, wat volgens Cristian dé anti kater drank is.
Na wat kaartspelletjes horen we dat er buiten wat aan de hand is. De Israëlische Yadin is een beetje over de rode. Hij heeft zijn portemonnee in de tas gedaan die met de ezels mee is en daar eigenlijk niet meer naar omgekeken, totdat hij deze vandaag nodig had. Z’n portemonnee zat er echter niet meer in. Hele kamp doorzocht, maar niets gevonden. Totdat hij de keukentent binnenstapt en er naar vraagt. Blijkt dat de chef wel ‘een portemonnee gevonden heeft’. Raar verhaal, want er zit gewoon een ID met foto in z’n portemonnee. Ik kan me voorstellen dat je dan een beetje upset bent. Cristian lost het prima op en het blijkt dat de chef morgenvroeg samen met Ben — die alles in 3 dagen doet, aangezien hij een vlucht moet halen — terug naar huis mag.
Na het diner en de afsluitende thee duiken we allemaal snel ons bedje in. Morgen staat namelijk de zwaarste dag op het programma. Ik neem afscheid van Ben en baal wel dat hij vertrekt. We hadden mooie gesprekken en stapten beide goed door, ik was in ieder geval van harte welkom in Jerusalem. Hij kreeg hetzelfde te horen over Sint Tunnis Downtown :).
31 maart — 3e dag
Ik heb beter geslapen dan de eerste nacht, echter de rits van m’n slaapzak was kapot. Waardoor ik ieder uurtje wakker werd — vanwege de kou — en na wat draaien weer verder kon slapen. We worden om 5:30u gewekt en er wordt warme coca thee in onze tent gezet. Wat een service :)! Na het ontbijt begint de grootste uitdaging van de dag. We gaan van 4.250 meter naar 4.750 meter hoogte (het hoogste punt van de trek), in ongeveer twee uur. Dat lijkt mee te vallen, maar vanwege het zuurstoftekort gaat iedereen redelijk naar de klote. Ik kom als eerste van alle groepen boven — ruige mens dat ik ben — en wacht uiteraard even tot iemand wat foto’s van me kan schieten.
Vanaf de top heb je uitzicht op valleien aan beide kanten van de pas. Ook het kleine knal-blauwe gletsjer meer aan de kant van het kamp is prachtig. Om 9:15u begint het tweede zware deel van de dag: de afdaling. Helaas is het behoorlijk bewolkt en begint het ook nog eens te regenen. De afdaling is over de nodige rotsblokken en enorme rotsplaten. Wat met de regen behoorlijk gevaarlijk wordt. Alsof het nog niet genoeg is raak ik ook een beetje verdwaald, maar gelukkig vind ik na een kwartiertje de weg terug door een groepje ezels met hun berijder.
Ik val de nodige keertjes heerlijk op m’n bips, maar als de rotsplaten eenmaal verleden tijd zijn gaat de afdaling stevig door. Ik loop langs de nodige prachtige watervallen op en na een goede lunch, vergezeld door de nodige paarden, zet ik m’n tocht door. Ik wacht in de campsites die onderweg te vinden zijn, maar zelfs na een drie kwartier wachten verschijnt er niemand. Ik pak de bergkaart erbij en besluit m’n weg maar te vervolgen. Aangezien we pas op 3.700 meter hoogte de laatste dag zouden doorbrengen. Daar ben ik nog lang niet ;).
Als ik na ongeveer 5 uur omlaag lopen bij het checkpoint van het Nationaal Park kom, vraag ik waar Galaxia normaliter kampeert. Dat is nog een 20 minuten verder, zegt de jongen. Dus ik wacht bovenaan een prachtige kampsite totdat de rest volgt. Dat moment komt niet echt. En na een half uur komt een gids van een andere groep langs en die vraag ik waar Galaxia is. Hij zegt dat ik behoorlijk te ver ben en de kampsite ongeveer 10 minuten voor het checkpoint is. Damn, ik weer terug dus :). Daar aangekomen komt net het eerste deel van de groep binnen. Cristian kijkt op en lacht hard: ‘een beetje te ver snelle Hollander :D?’. Volgende keer maar ietsje langer wachten ;).
Tijdens happy hour is het weer feest met popcorn en oregano brood. Cristian kookt vandaag ook en we krijgen één van de nationale gerechten die we gisteren nog besproken hebben: ‘lomo saltado’. Stukjes bief met gebakken uien, tomaten en aardappelen. Dat gaat er wel in bij iedereen! We luisteren nog wat muziek in de tent — ja, ik heb m’n kleine X-Mini speaker eindelijk weer gevonden 🙂 — voordat we weer het bed in duiken. Morgen het laatste dagje van de trek, wat relatief gezien moet meevallen, na de 500 meter klim en 900 meter afdaling van vandaag…
1 april — 4e dag
Het is geen grapje, maar ik heb afgelopen nacht gewoon de beste van alle geslapen. Om 7u worden we gewekt en we ontbijten heerlijk in de buitenlucht. De laatste hike van de trek duurt ongeveer twee uur en we bereiken eindelijk weer de bewoonde wereld. Het is ook de eerste telefoon die we tegenkomen. In het dorpje komen de kinderen al snel aangesneld om te vragen om ‘galletas’, koekjes. Die hebben we allemaal genoeg over dus het is al snel feest :). Na een goede laatste klim omhoog eindigen we onze trek in een klein dorpje, waar de ezel berijders van de westkant wonen.
Daar rusten we allemaal in het zonnetje heerlijk uit, met een koud biertje (of een cola ;)) in de hand. We wachten een goede twee uur op ons transport en spreken wat groepen die de trek vandaag gaan beginnen vanaf de westkant. Ook verzamelen we fooi voor zowel Cristian als de donkey driver. Als het busje er is stappen we in en dan begint het avontuur. We dalen via een zig-zag een goed e700 meter af. Wat ongeveer een uur duurt! Het landschap maakt overigens veel goed. We hebben uitzicht op de gletsjer van Perú’s hoogste berg: de Huancharan.
Eenmaal onder vervolgen we onze weg door de vallei en stoppen nog bij twee gletsjermeren. Beide met een rare groen/blauwe kleur water. Als we om 16:30u arriveren in Huaraz bedanken we gids Cristian van harte en besluiten we met z’n allen te gaan eten in een nabij gelegen restaurant als afsluiter. Wat een prachtige hike was dit en wat een mooie gesprekken hebben we gevoerd tijdens de vele heerlijke happy hours. E-mail adressen en Facebook profielen zijn uiteraard al uitgewisseld, dat gaat helemaal goed komen!
Op de terugweg naar het hostel haal ik m’n schoen op, die heeft meneer prachtig gestikt en mijn ‘zapatas’ zijn er weer helemaal klaar voor! De onthaal in het hostel is heerlijk warm, evenals de douche die na vier dagen eindelijk weer eens m’n huid natmaakt :). Ik zet de was voor morgen klaar — een enorme berg — en bekijk m’n e-mail. De inbox zit behoorlijk vol, dat is allemaal iets voor morgen, snel naar bedje toe!
