4 april 2011, Huaraz, Ancash, Perú
Vandaag is het dan eindelijk tijd om te doen wat al een redelijk lange tijd op de planning stond: de hike richting Laguna 69. Een gletsjermeer op een mooie 4.200 meter. Gisteravond eens niet aan de whiskey-coca gezeten, dus word ik om 5u gewekt door m’n wekker, helemaal helder en klaar voor de dag. Ik maak m’n Ierse maat Donal wakker en pak snel nog een douche. Om 6u zitten we allebei in een collectivo, een taxibus die door iedereen die mee wil gedeeld wordt, die ons — samen met mensen die aan het werk moeten — richting Yungay brengt. Daar aangekomen pakken we in een lief klein restaurant een ontbijt, wat wordt opgediend door een lief jongetje dat klaar is om richting school te vertrekken.
Als we terugkomen bij de terminal vinden we een gedeelde taxi. We moeten echter nog even wachten, hij verwacht nog vier(!) andere mensen die mee willen. Wij wachten, dat drukt uiteraard ook de prijs. Het is uiteindelijk gelukt om er zeven mensen in te proppen en we gaan op weg naar de plek waar het startpunt van de hike is. Donal z’n Spaans is behoorlijk, hij heeft namelijk een jaartje in het noorden van Spanje gewoond. Ook ik red me redelijk in de gesprekken met de andere gasten, het zijn allemaal gidsen in opleiding die een berg in de buurt van Laguna 69 gaan beklimmen.
Eenmaal bij het startpunt begint de hike door de vallei. Ontzettend mooie landschappen, veel groen en, uiteraard, net als bij de Santa Cruz trek: veel koeien. Net voordat de eerste echte zig-zag klim gaat beginnen, zien we nog een prachtige waterval. Hele dikke vette wow! De zig-zag omhoog verloopt voor mij prima. Het scheelt dat ik de Santa Cruz trek al in de benen heb, Donal heeft het er ietsje moeilijker mee vanwege de hoogte — de hike start op een hoogte van 3.600 meter. We halen weer de nodige Isri’s in, waarvan (zoals gewoonlijk) maar een enkeling goede dag terug zegt. Als we na de eerste klim uitrusten, met de gisteren ingeslagen proviant (chocolade en koekjes ;)), kunnen we al een glimps opvangen van de gletsjer. Dat belooft wat!
De hike gaat verder in een mooi tempo en opnieuw door een vallei. Daar zien we hoog boven ons wat condors cirkelen. Prachtige vliegbeweging hebben die beesten, en groot! De laatste klim is de heftigste, mede vanwege de hoogte. Maar we slaan ons er prima doorheen. We komen in ongeveer twee uur en een kwartier boven. Dat is drie kwartier onder gemiddeld, hell yeah :)!
De eerste blikken van het meer zijn een beetje onwerkelijk. Het water heeft zo’n ontzettend blauwe kleur, dat is haast niet te geloven. Als je foto’s ziet — ja mensen, ooit gaat dat hier nog verschijnen — dan denk je serieus dat het ge-Photoshopt is. Bij het meer is al een jongen, hij blijkt uit Spanje te komen en we babbelen uiteraard even mee en delen wat tips voor elkander uit. Uiteraard worden de nodige foto’s gemaakt van zowel het meer alswel de gletsjer, wonderschoon!
Op de terugweg zien we veel andere reizigers omhoog ploeteren en omdat het wat bewolkt begint te worden zijn we blij dat we het al gehad hebben. We zijn in 1,5u beneden en hadden met onze taxi chauffeur afgesproken dat hij al die tijd zou wachten. En waarempel, hij staat er nog steeds. We stappen in om opnieuw terug te gaan naar Yungay. Dat gaat niet helemaal volgens plan. Want ze zijn de zig-zag weg naar beneden aan het herstellen. Dus moeten we een enorm eind omrijden, wat weer hilarische taferelen met in- en uitstappende mensen oplevert. Tussendoor schaffen Donal en ik ook nog even de nodige perzikken aan, voor 1 sol per halve kist :s.
De rit van Yungay naar Huaraz vlot niet echt en plaats van één uur in de ochtend, doen we er nu twee uurtjes over. Achja, ook dat is Zuid Amerika. En we genieten beide van gekheid op de wegen en de enorme gaten die er (nog steeds) in te vinden zijn. Als we terug zijn in Huaraz eten we bij de tent waar we al het nodige gegeten hebben: de Andino. Daar zit ook Huaraz’ mountainbike specialist en ik boek een tocht voor morgen.
Donal pakt vanavond de bus richting Lima, afscheid nemen dus. Ik zie hem echter zeker nog wel ergens terug! Terug in het hostel kijk ik met twee Nederlandse dames The Curious Case of Benjamin Button — leuk weer eens te zien. Daarna is het al snel tijd om het bed op te zoeken, moe maar zeker voldaan!
