Vrijdag 9 september 2011 — Fort Stockton, Texas, Verenigde Staten
Na (opnieuw) een zeer uitbundige avond was het opstaan een zware opgave. Zelfs Bos Boekel — die na eigen zeggen een avondje deed bijslapen — was nog niet wakker toen de drie echte outlaws op hun kamerdeur klopten. Het opstaan om 8u ‘s ochtends was daarmee een uurtje vertraagd. Maar na een snelle douche konden we dan uitchecken uit het enigzins aparte El Paso. Vandaag terug de staat New Mexico in om daar nog enkele interessante dingen te bekijken om daarna weer terug te duiken in de Lonestar State: Texas.
‘Some things will never change’, zoals een Tunnisse outlaw al eens schreef. U kunt inmiddels wel dromen waar wij ontbeten hebben. Aldaar kwamen we ook nog Niels R. zijn maat (die van de ‘Prison Pass’) tegen. Zoals we kunden zien had hij wat nieuwe vrienden gemaakt met wat locals. Dat het goede vrienden waren bleek uit het feit dat ze hun geluk deelden uit een fles ‘booze’.
Tijd om koers te zetten richting Las Cruces, NM, om van daaruit door te rijden naar het White Sands Monument. Werkelijk gelegen in de middle of nowhere. Met links van de weg het nationaal park en aan de andere kant de White Sand’s Missile Range. Daar waar de nodige raketjes staan. Ook zijn op deze basis de eerste tests met nucleaire bommen uitgevoerd. Een kleine honderd mijl hoger vond trouwens het Manhattan project plaats. Maar dat is niet waarvoor we hier zijn. Het White Sands Monument bestaat, zoals de naam al aangeeft, uit nogal wat wit zand. Zand met gips-deeltjes erin om precies te zijn.
Vanwege de juiste stand van wind, waterstromen en flora is al dit spierwitte zand samengekomen op deze plek. Aldaar heeft het een aantal enorme duinen gevormd. Duinen dus. Wat de mogelijkheid geeft om eraf te glijden met een plastic board. Nadat we van een introductie filmpje genoten hadden (in chique HD), hebben we zo’n board aangeschaft. Het zag er wel indrukwekkend uit.
Het was wel jammer dat onze Mark nogal teleurgesteld was. Hij had zich zo verheugd om van de duinen af te glijden, wat eigenlijk voor geen pepernoot lukte. Misschien omdat we in de tussentijd gewoon iets te vatsig zijn geworden. Onze Mark kreeg het zelfs voor elkaar ons board kapot te maken, waardoor het inleveren wat moeilijk zou worden… Het huilen stond onze Mark nader dan het lachen. Gelukkig fleurde wat Ray Finkle-grappen hem weer wat op.
Tijd om door te rijden naar Lincoln. Een plaatsje drie keer zou klein als L.A. (hier woont dus één iemand). Dit is het plaatsje waar Billy the Kid zijn legendarische fight heeft afgeleverd. Het uitgestorven dorpje (er wonen nog zeventig man die meehelpen aan het behoud ervan) zag er authentiek uit en vanwege tijdsdruk, in 20 minuten sloten de openbare gebouwen, hebben we er snel doorheen gewandeld. Uiteraard nog even op de foto gegaan met Billy gegaan. Maar u weet inmiddels wie de échte outlaws zijn…
Na Lincoln hebben we koers gezet richting Roswell. Nummer één Alien-town ter wereld. Hier is in de jaren ’40 een UFO neergestort, naar het schijnt want Toontje van de Vorst heeft het er ook altijd over. Helaas kwamen we redelijk laat aan in Roswell, waardoor het museum dicht was om het zelf te checken. Dus in plaats daarvan zijn we maar bij een, naar horen zeggen, prima steak restaurant gestopt.
We werden geholpen door een sympathieke oude man. Die onze Mark al snel een steak van 16oz. aansmeerde. Toen alles uitgeserveerd werd — nadat we al goed konden snacken van het salade- en soepbuffet — bleek pas wat de beste man onze Mark voor een opgave had voorgeschoteld. De steaks smaakten ons allen goed en we kijken nu al uit na wat nieuwe ervaringen in Texas. Onze Mark had het er maar lelijk mee maar heeft zijn missie volbracht. Heel goed, zo hoort dat.
Snel weer de auto in om richting Texas te knallen. Fort Stockton om precies te zijn. Voor het vermaeck achterin werd gezorgd door Ace Ventura 2. Stil dat onze kindertjes ervan werden. Het zou echter ook kunnen dat ze lagen te slapen. Nadat we een snelle stop maakten bij een tankstation werd onze Niels al snel vergezeld door enkele 12-jarige jongetjes. Nadat er wat meer jongetjes arriveerden kregen we al snel wat ‘hey swa’-klopjes en kennismakingen uitgedeeld. Tot het moment dat ze ook met hun kleine kinderhandjes aan onze Pussy Magnet kwamen. Snel ingestapt dus en weer weggereden.
Stoere praat van onze outlaws uiteraard. Dat die kleine snorremannetjes (allen nog wel lid van de Mickey Mouse club) wel grote bek hadden voor hun leeftijd. Maar er werd al snel besloten dat het niet heel handig was alle deuren open te zetten als er maar twee meneren bij de auto bleven. Na een uurtje waren we dan echt in Fort Stockton om in een vergeten motel de nacht door te brengen. Hier is het waar onze Maarten erachter kwam dat zijn portemonnee missende was! Die kleine ratjes hadden dus, waarschijnlijk tussen hun ‘swa’-groeting door, even een handje in het portier gedaan om de knip van Boekel te jatten. Godverdomme!
Snel dus de kaartjes geblokkeerd en naar de lokal sheriff gereden om aangifte te doen. De vriendelijke dame van de administratie en later een echte sheriff hebben de gegevens genoteerd waarna we weer huiswaarts keerden. Een gevoelige les voor onze outlaws, maar dat laat ons ‘ruuge minse’ natuurlijk niet uit de weg slaan. Op naar de grotere Texaanse steden morgen!
Bij terugkomst werd er echter nog wel steeds gediscussieerd waarom niemand aan de little fellows gevraagd had of ze toevallig Ray Finkle kenden. Och, dat is iets voor later.
Door: Harm
