Woensdag 15 september 2011 — New Orleans, Louisiana, Verenigde Staten
Na één van de zoveelste spik-en-spanne nachten was het opstaan weer één van de moeilijkere perioden van onze vakantie in de VS. Na een snelle blik op ons aller lichamen in de grote spiegel van de badkamer in ons enorm luxeuze resort werd al snel besloten door Mark, Niels R., en ondergetekende om daar eens wat verandering in te brengen. Kortom, de sportschoenen werden aangetrokken, de stopwatch omgebonden en de spiertjes losgemaakt.
Maar niet voordat er genoten werd van een prima ontbijt, met helaas toch weer de nodige vatsigheid. Croissantjes, muffins, brood en; om toch nog wat afweer te geven: fruit en jus d’orange. De andere heren hadden zich een andere begin van de dag voorgesteld en ploften zich tussen de overige nijlpaarden het zwembadwater in.
De ontdekkingstocht te voet van onze sportievelingen was een aangename. Na de kommer, kwel en stank van Bourbon street ontsnapt te hebben werd al snel de Mississippi river bereikt. Het lekkere windje maakte de enorme hitte een beetje meer dragelijk. De hele route gaf een goede indruk van de prachtige Franse wijk waar we ons bevinden. Frans qua naamgeving, Spaans qua architectuur. Met als toverwoord ijzeren hekwerken, in alle rangen en standen.
Bij terugkomst zagen de jongens er net zo scherp uit als toen we vertrokken. Inderdaad, even vertieft. Omdat onze culturele tour door de stad gisteren abrupt werd onderbroken door een kroegbezoek, hebben we vandaag gepoogd deze alsnog te vervolgen. Wat tegen beter weten in gelukt is. Gelukkig maar, aangezien New Orleans behalve veel vunzigheid ook nog één en ander cultureel te bieden heeft. Mooie parken en typische (houten) huizen.
Voordat we konden beginnen was er allereerst een momentje van herkenning nodig. Sommige van onze jongens misten iets in hun leven hier. Al snel werd duidelijk dat het stukje Subway eveneens abrupt uit ons leven was weggenomen. Kortom, een snel bezoekje deed veel tijdelijke depressies oplossen.
De culturele wandeltocht liet nogmaals blijken dat onze Emiel Raaijmakers talent voor detail én onze iets minder bedeelde medemens heeft. Hij heeft namelijk een fortuin gespendeerd om deze medemens op de gevoelige plaat vast te kunnen leggen. Prachtige foto’s om later de liefde op te kunnen bedrijven, aldus Niels.
Mooi ook dat werkelijk op iedere straathoek wel ergens muziek te horen is. Is het niet vanaf (luxe) jukebox, danwel live. Prachtig om blues bands te zien met zwaar afgedankte instrumenten en dan toch nog de schoon- en echtheid te herkennen. Overigens hebben we, omdat het zo’n warme dag was en wij graag aan onze gezondheid denken, uiteraard nog een pils tussenstop gehad. In een uiterst banaal, maar schitterend, kroegje in een klein oud vervallen houten huisje. Mooi dat onze culturele honger met onze dorst gecombineerd kan worden. Over honger gesproken. Nadat we deze kroeg verlaten zijn we op zoek gegaan naar ‘Clover Grill’, die in de Lonely Planet als prima stond aangeduid.
Waar we terecht kwamen kon zo uit een Amerikaanse jaren ’70 film komen. Schaakvloer linoleum, zitjes aan een bar en metalen stoelen en tafeltjes. Plus een enorme vatsige grillplaat en dito frituurvet. We werden nogal vriendelijk welkom geheten en al snel werd ons duidelijk waarom er zoveel regenboog vlaggen in de buurt hingen… We waren in de gay wijk beland. Iets wat de vorige schrijver (al dan niet express) had weggelaten, is dat New Orleans op het punt staat gay capital van de wereld te worden…
De bestelling vol ‘juicy’ burgers, hashbrowns, onion rings en ‘even more juicy’ worsten ging er bij de meesten opvallend goed in. Toen één van de werknemers de jukebox aanvlamde kwam er (zeer opvallend) Adele uit de speakers. Waar wij natuurlijk zelf al hunkerden naar ‘In The Navy’ en ‘Y.M.C.A.’. Dat werd gelukkig snel hersteld toen Boy George uit de speakers tetterde. Gevolgd door gay godmother Cher. Fijn!
Na een even hartelijk afscheid, waar door sommigen zelfs een lieftallig knipoogje werd waargenomen, hebben we ons na al deze nieuwe indrukken even teruggetrokken aan ons nu al geliefde zwembad. Wat schoonheidsslaapjes van enkelen later (koning hierin blijft onze Mark!), hebben we ons opgemaakt voor een laatste avondje uit in New Orleans. Overigens had onze Niels in de tussentijd een nieuwe liefde aangeboord. Nee, ditmaal geen vrouwelijk schoon, maar de jonge pianist in het hotel. De beste man speelde moderne klassiekers uit het vuistje. Waaronder Radiohead (‘my favourite band’) en Coldplay kneiters.
Een klein intermezzo. Toen de avond in de Penthouse Club gisteravond voor Maarten en ondergetekende ten einde kwam, zijn we — zoals het echte vrienden betaamt — bij de nodige andere clubs binnengelopen om daar, zo objectief mogelijk natuurlijk, een ordinaire vleeskeuring te houden. De twee heren met relatie, willen het beste voor de vrijgezelle heren. Veel clubs werden er al snel van het lijstje geschrapt. Mede lid van de ‘wij-willen-110%-kwaliteit-voor-onze-vrinden’ commissie en ik concludeerden dat het over het algemeen niet veel soeps was. De uiteindelijke lijst bevatte twee clubs: de Penthouse Club en de Rick’s. Voor de laatste zijn eveneens zes gratis entree kaartjes gescoord. Interessante materie voor de dag erop.
Vandaag dus. De avond begon bij een open raam tent waar goedkoop pils gekocht kon worden. Daarna door naar een toko waar live muziek gespeeld werd. De frontman had wel wat weg van Rodney Michiels in zijn wilde jaren. Hij wist de zaal in ieder geval goed mee te krijgen met de nodige rock hits. Ook zwoerven er weer veel lieftallige jongedames rond met reageerbuisjes. Waar wij eerst dachten dat ze allen aan een I.V.F. behandeling begonnen waren, bleken de buisjes dus vol te zitten met sterke drank, of ‘bocht’ zoals Deejay dat graag betiteld.
Hierna snel door gegaan naar een bar van ons kaliber, daar waar de cowboys hoogtij vieren. Er was zelfs een (okay automatische) bull aanwezig. Hierdoor gingen alle alarmbellen los bij onze Niels. Hij moest en zou ook een rondje op de bull maken. Teek lapte snel $5 om maar van het gezeur af te zijn. Waar meneer de operator mooie vossen heerlijk lang schuddend op de bull liet zitten, moest onze Niels het toch snel afleggen. Misschien dat het lag aan zijn lichtelijk beschonken toestand. We zullen het nooit weten…
Toen het niveau zich echt tot bijna erbarmelijk begon te vertonen hebben we besloten dat het toch echt tijd was voor wat anders. Omdat de meeste bars leeg stonden zat er niets anders op dan… Door de ‘wij-willen-110%-kwaliteit-voor-onze-vrinden’ commissie waren de verwachtingen hooggespannen. Echter, de dame achter de balie bij Rick’s vertelde ons doodleuk dat er $5 voor de entree betaald moest worden. Dat was natuurlijk niet de bedoeling. $10 voor een pot pils vragen is tot daaraantoe, maar $5 voor de entree. Echt niet!
Boos en ontdaan waren onze jongens. Voor Mark werd het allemaal iets te veel. Diep van binnen was hij zeer ontzet, het was namelijk totaal niet zijn bedoeling om zulk soort clubs ooit nog te gaan bezoeken. Hij vertelde daarom resoluut dat hij zijn bed op ging zoeken.
Ook onze Niels had het allemaal wel gezien. Na een werkelijk waar prachtige versierpoging (die jongen heeft onontdekte talenten!) bleek uiteindelijk dat de dronken gast die om de beste dame heen hing gewoon haar vriend was… Gedesillusioneerd vertrok onze Niels dan ook onvoldaan huiswaarts.
Ondergetekende had nog honger — je moet toch wat — en besloot daarom de inmiddels legendarische Clover Grill nogmaals met een bezoekje te vereren. Bij binnenkomst was de hele toko gevuld met een gevarieerd publiek. De nodige homo’s aangevuld met een drietal travestieten. Maar snel aan de balie gaan zitten en gedaan alsof ik heel moe was. Handig toch, dat vermogen om er ook moe uit te zien. Dat scheelde de nodige terug conversaties omtrent mijn gemoedstoestand… Het eten was overigens weer heerlijk ‘juicy’.
Bij terugkomst in het hotel bleek dat onze Mark nog niet was weder gekeerd. Zou hij dan stiekem toch nog ergens zijn binnengeglipt? De kleine doerak. Al snel werd dat gerucht ontkracht. Enkele intimi hadden hem zien spacen en sjansen bij een normale bar nabij ons hotel. Zoals het een echte outlaw betaamt!
Morgen staat er een lange dag in de auto op het programma, op naar de achtste staat tijdens onze trip…
Door: Harm
