Zaterdag 17 september 2011 — Orlando, Florida, Verenigde Staten
Tussen de studentes stonden we daar, Niels G. had twee blonden dame om hem heen staan, Hans stond met een mooie brunnette en Mark was net vertrokken voor een strandwandeling met twee dames van de Florida State University en ik stond te dansen op de dansvloer samen met twee sportieve meiden. Maarten en Harm keken voldaan en met een twinkeling in hun ogen rond. Waar zijn we beland… Is dit het paradijs? Op de dansvloer sloot ik mijn ogen even, om optimaal te kunnen genieten van deze geweldige ervaring.
‘Niels, Niels, dooie! Opstaan! Is dat iets? We gaan zo eten zodat we op tijd bij ‘Wet ‘n Wild’ zijn!’ Wat is dit nu?! Ging er door het ‘hoofd’ van me heen… Na enkele seconden kwam ik bij mijn positieven en erachter dat ik niet in het paradijs was, maar gewoon bij Maarten en Hans op een kamer had liggen meuren! De vluchtpoging uit het paradijs gisteravond spookte onder het eten nog door de hoofden van de heren. Hoe had dit kunnen gebeuren? Er werd zelfs een vergelijking gemaakt met het einde van de film ‘Dumb and Dumper’ waar Loyd en Harry een bus vol mooie vrouwen voorbij lieten schieten. We besloten deze roeping van God toch achter ons te laten om niet nog depressiever te worden en ons dus weer te richten op vandaag.
‘Wet ‘n Wild’ was de naam van het waterpark waar we deze dag heen gingen, we kwamen om 11u aan bij het park. Vol enthousiasme werd er aangesloten achter de eerste rij voor de eerste glijbaan. Deze glijbaan was zó spannend dat Mark de hele rit zijn ogen open hield, dit werd door de rest van de jongens beloond met een applausje.
Na wat glij- en zwemwerk zag Harm in zijn ooghoek een hoge toren waar weinig mensen naar boven liepen. ‘Zullen we daar eens gaan kijken, daar is het niet druk.’ Onderweg werd er aan een medewerker van het park gevraagd waarom het daar niet druk was. ‘Oooh, die, die is wat te eng voor de meeste mensen hier,’ aldus de schone prei van het park. Dit is interessant dachten de meeste.
Bij de toren aangekomen kwamen er al wat mensen naar onder gelopen, de eerste van ons begonnen hem nu echt te knijpen. Toch besloten we de tocht naar boven te beginnen, op twintig meter hoogte werd het trappenhuis opgesplitst. Hier kon de keuze gemaakt worden tussen de familie glijbaan of ‘The Bomb’. Nadat we de keuze gemaakt hadden voor ‘The Bomb’ werd het wel heel erg rustig in het trappenhuis, wat gebeutd hier, ging er door de hoofdjes van de meesten van ons.
De toren werd alsmaar hoger en na een tocht van tien minuten arriveerden we boven op de toren, hier stonden dan toch drie Amerikanen te twijfelen… Maarten greep de hand van Harm vast en stond zichtbaar te trillen! We zagen een kleine cabine waar de eerste Amerikaan naar binnen werd geduwd. De cabine werd afgesloten door een medewerker van het park en na enkele seconden werd er door de medewerker op een knop gedrukt. Direct hoorden we een gil en de volgende mocht naar binnen, wat was daar gebeurd? Waar is de Amerikaan gebleven? Het gezicht van Maarten trok steeds witter weg.
We kwamen erachter dat er een luik onder in de cabine zat, die met de druk op de knop werd opengezet waardoor je recht naar beneden valt! Na wat geaarzel werd er natuurlijk door de ruigste mensen uit Sint Anthonis gekozen toch naar beneden te gaan — David was er niet bij namelijk! (Ter uwer info: deze jongeman is de komende maanden niet meer in Sint Anthonis te vinden, dus nu beschouwen wij ons eigen tot de ruigste mensen uit Sint Anthonis.)
Nadat we zonder veel kleerscheuren weer op veilige bodem stonden, werd de groep opgesplitst, Maarten ging samen met Teek toch even op een standstoel liggen. Nadat Maarten snel naar de WC was gerend viel hij neer op zijn standstoel. Waar hij minstens twee uur heeft nodig gehad om bij te komen van de schrik. De rest van de jongens zijn verder gegaan en hebben de rest van de glijbanen uitgeprobeerd, ook werd ‘The Bomb’ nog enkele malen bestegen.
Nadat we het park hadden verlaten zag iedereen er zichtbaar moe uit, in eerste instantie dachten we dat dit kwam door het actief rondrennen in het waterpark. Echter na een tijdje kwamen we erachter dat dit bij de meesten kwam, doordat ze de gehele dag rond hadden gelopen met een ingehouden pens!
‘s Avonds met het eten zijn we erachter gekomen dat er bij de familie Weemen thuis geen ‘Knor Wereldgerechten’ worden geserveerd. Hans vertrouwen het niet om samen met de rest bij de Indiër te gaan eten. Uit beleefdheid besloot Maarten daarop om samen met Hans bij de Italiaan te gaan eten. Hierdoor was iedereen blij en hadden we allemaal geweldig gegeten.
Na het eten zijn we in ons motel meteen achter de laptop van Harm gevlogen en hebben we een auditie aangevraagd voor Hans. Als hij een beetje zijn best doet zal hij over een tijdje te zien zijn op een tractor in één van de volgende reclames van Knor. Waarschijnlijk zal dit de reclame worden voor het promoten van het Knor wereldgerecht ‘Kip Madras’ of ‘Kip Tandoori’.
Na veel pijn en moeite werd er aanstalte gemaakt naar het centrum van Orlando, het was namelijk zaterdagavond! Na de legendarische woorden van Maarten (‘ik rijd wel’) konden we vertrekken. Daar aangekomen kwamen we er achter dat er een belangrijke football wedstrijd bezig was. Deze werd op een afgezet plein door een groot aantal mensen gevolgd. Harm raakte al snel aan de praat met een Amerikaan die hem het een en ander uitlegde over het spelletje American Football.
Later op de avond kwamen we er achter dat twee weken vakantie niet in de koude kleren gaat zitten… Het niveau daalde tot een dieptepunt. Het leek wel of we een afdeling van het Madame Tussaud Museum vertegenwoordigden. De meeste van ons stonden net zo stil als de meeste auto’s op zwarte zaterdag in Frankrijk. Dit is natuurlijk niet om over naar huis te schrijven, dus hier wil ik het graag bij laten.
Eén ding is overigens wel duidelijk geworden: dit was onze natste, wildste maar eveneens zwartste zaterdag van de vakantie!
Door: Niels R.
Nog een kleine noot van Teek: ze draaiden enorme kutmuziek in de bar op dat plein. Oftewel ar en bie.
