Zondag 18 september 2011 — Key Largo, Florida, Verenigde Staten
‘I have a dream’, zei een niet nader te noemen bekend iemand eens. Deze dag zal bij velen in het geheugen gegrift blijven staan. Dus ga er maar eens goed voor zitten, want er zijn mensen die het thuis waarschijnlijkheid ook niet droog zullen houden…
Het begon allemaal op een zonnige zomerse dag aan het eind van september. ‘s Morgens zijn we redelijk laat opgestaan na een laf nachtje Orlando achter de boeg. Ondergetekende had de ruige menschen uit Tunnis vervoerd naar de plaatselijke bars. De reden hiervan was nog niet nader bekend gemaakt bij geïnteresseerden. Namelijk moest er door de welbekende godenzonen om 6:30u lokale tijd een potje gevoetbald worden in en tegen het plaatselijke provincieclubje PSV Eindhoven. Deze helaas in een 2-2 stand eindigde, maar daar mag dan niet over geklaagd worden.
Harm en Maarten wilden deze wedstrijd vanuit het motel gaan bekijken, dit lukte helaas niet vanwege het enorm snelle WiFi netwerk, NOT. Dus maar oldskool oordopjes in en Radio 1 luisteren + Teletekst pagina 825 erbij.
We wilden deze ochtend op tijd opstaan om de tocht der barbaren te vervolgen via Miami, naar het zuidelijkste puntje van de VS: Key West. Het werd dus in werkelijkheid 10:45u, hetgeen ook niet veel later kon. Uitchecktijd was namelijk 11u. Vanuit het Red Roof Inn motel werd weer de dichtstbijzijnde Subway opgezocht voor een vruchtbaar ontbijt. Waarna de TomTom ingesteld werd met eindbestemming Key West.
Tijdens deze tocht moest onze bolide weer eens afgevuld worden met wat brandstof. Ter info: hij rijdt een mooie 1 op 6 — van tankstation naar tankstation dus. Waarna voor onze Niels en consorten de dag van ons leven begon! Er stonden namelijk bij het tankstation veel mensen met blauw-oranje shirts met een dolfijntje op de borst. U zult denken: ‘ja, en’?
Nou, deze shirts worden gedragen door de wereldberoemde Miami Dolphins. Voor de leken onder ons zijn dit de American Footballers uit Miami. Bekend van, enfin, u weet inmiddels uit welke film. Bij dit tankstation werd gevraagd of deze goden niet toevallig vanmiddag moesten spelen. Dit was het geval, dus werd er al snel besloten de wedstrijd te gaan bezoeken.
De uitnodigingen voor het kinderfeestje konden dus verstuurd worden. We zouden opgehaald worden door Ray Finkle. In de auto mochten we onbeperkt chips eten. We konden kiezen uit de smaken Naturel, Ribbles chips, Paprika en natuurlijk Cheese Onion. Al deze flavours waren verkrijgbaar voor $0,25 cent de stuk. Ook werden er door Louis Einhorn bij het zwembad ballonnen geblazen, die we als little footballs mochten versieren. Uiteraard Laces Out!
Nadat we heerlijk gezwommen hadden mochten we nog even op de foto met Ray Finkle en kregen we zelfs een gesigneerd football shirt van Dan Marino. De kers op de taart was de rondleiding door het SunLife Stadium, oftewel de thuisbasis van de Dolphins. Uiteraard werd deze gedaan door de moeder van Ray (granny with the little footballs).
Om maar weer eens terug te gaan waar we gebleven waren: we wilden een wedstrijd van de Miami Dolphins gaan bezoeken. Op de parkeerplaats nabij het stadion werd al duidelijk dat het wel moest lukken om aan kertjes te komen. Via de illegale weg, door middel van een doorverkoopster was het gelukt om zes kaartjes te bemachtigen. Niet allemaal bij elkaar maar twee aan twee. Geen probleem, want iedereen was nogal enthouisiast en opgewonden van het te komen toneelstuk.
Toen we via de ingang de trappen van het magische toneel bereikten werd het al snel duidelijk waarom dit stadion SunLife heette. De grens van 40 graden celcius was al ver gepasseerd. Dat was dus ook wel te zien aan menigeen t-shirt en short. Hiermee had Snowflake een half uur droog gehouden kunnen worden!
Terwijl iedereen zijn plaats had gevonden in het stadion werd al snel gevraagd aan de Capo van de ‘110%-I-love-Snowflake-fanclub’ of de personages uit de welbekende Pet Detective culthit inderdaad echt bestaan, en wie dan wel Dan Marino is. En of Finkle wel echt zo’n goeie quarterback is? Ook wilde we weten of Snowflake het megavette gave trucje in de rust zou gaan uitvoeren? De antwoorden werden al snel met veel plezier ontvangen. Finkle is real en Marino — die met rugnummer 13 speelde — was dan ook echt de Cruijff van de Dolphins. Enig smetje van deze middag was dat Snowflake verzonnen was en hier alleen een goede snack was in de kantine.
De tegenstander van vandaag waren de Houston Texans. Deze werden helaas voor onze vrinden te sterk bevonden en af en toe leek het erop of onze Dolphins nog niets hebben geleerd van fouten uit het verleden. Iedereen weet tenslotte wat er fout ging met de AFC Champions in ’78: de football werd verkeerd neergezet zodat de veters verkeerd stonden. Laces Out!
De yell van de Dolphins was daarom ook nog steeds ‘I hope Dan Marino dies on gonorroe and rot in hell’. Hiervan is tevens ook 110%-pro merchandising te koop, zo zou een legendarische mid-voor van Tunnis 2 gezegd hebben. De wedstrijd werd met 13-23 verloren.
Deze uitslag mocht de pret bij ons niet drukken, er was genoten van een goeie pot football en een lekkere koude Heineken. Die overigens al meteen in onze shirts was verdwenen op heel onverklaarbare wijze. Nadat Niels nog wat kiekjes had geschoten voor het nageslacht, konden we voldaan en met veel emoties de auto weer opzoeken.
Na deze geweldige ervaring konden we onze weg weer vervolgen naar Key West, wat eigenijk in eerste instantie de bedoeling was. Onderweg werd eerst nog een restaurant gezocht om een lekker avondmaal te nuttigen, dit werd gevonden bij een Thais-Japans restaurant waar iedereen geloof ik lekker had gegeten, zelfs ons aller Hans.
Er werd ook besloten om niet helemaal meer naar Key West te rijden, maar om iets van een motel te zoeken onderweg. Deze hadden we gevonden in Key Largo waar de Keys ongeveer beginnen. De kamers waren ongeveer te vergelijken met de huiskamer van Ace in Pet Detective. Fijne beestjes op z’n tijd en goeie bedden! Omdat iedereen vele visuele activiteiten had waargenomen deze dag werd er besloten om geen pils meer te drinken en lekker te gaan maffen. Dit was dan ook voor vele een juiste keuze en zo kon er nog flink worden gedroomd over Finkle, Einhorn en Marino!
Door: Maarten
