1 augustus 2009 – 14:19 local time
Halifax International Airport, Nova Scotia, Canada
Tja, ik kon m’n verhaal die woensdag niet afmaken, want ja, er moest weer een activiteit gedaan worden (golfen). Maar daarover later – ja, opnieuw – meer. Op dit moment heb ik net afscheid genomen van Kristie en haar vriend Kyle. Tranen hebben er niet gevloeid, maar als je 1½ week met elkaar optrekt is het wel even goed huggen, haha. Ik ben na een half uur door alle security measures voor de VS gekomen en zit nu te wachten op m’n vlucht richting Atlanta, Georgia. Die over een dik uurtje vertrekt…
Laten we teruggaan naar die vrijdag 24 juli. Kristie aan het werk op een charity toernooi, tijd dus voor de rest van de familie om me te vermaken. Rond de middag opgepikt door Joey, Kristie’s oudste broer. In z’n grote truck de buurt een beetje verkend. Weinig interessants als je Joey mag geloven: ‘Ah, this is boring’, ‘Not much to see here’. Maar voor mij is alles nieuw uiteraard, dus ik heb m’n ogen uitgekeken.
[sthumbs=12|13|14,max,3,n,center,]
Georgetown, het plaatsje waar Kristie woont, is niet heel groot. Vergelijk het met Ledeacker. Ongeveer 600 inwoners, maar niet zo dicht op elkaar als in een Nederlands dorp. Om Georgetown heen liggen veelal weilanden of bossen. De meeste plaatsen zijn niet heel veel groter. Montague daarentegen is met z’n 1500 inwoners een kleine stad. Je kunt daar iedere winkel wel vinden, inclusief Tim Horton’s. Zeg maar de Douwe Egberts / bakker van Canada. Dat is dus wat zo’n beetje alle Canadezen doen: met je truck of auto ‘s ochtends naar Tim Horton’s te gaan, om via de drive-inn koffie en een versnapering te scoren. Iets wat Joey, zijn zoon Marshall en ik, ook hebben gedaan. Om daarna richting zo’n jaren ‘50 tentje een enorme ijs te scoren. Joey heeft me de havens van Cardigan (veel geemigreerde Nederlanders) en Montague laten zien. Evenals zijn eigen vissersboot. Hij vist in het seizoen (mei – juni) op ‘lobster’, kreeft. En op dit moment doet hij dus niets. Ofja, zich eigen vermaken. En mij dus, op dit moment.
[sthumbs=66|68|10,max,3,n,center,]
‘s Avonds teruggekeerd om aan te schuiven voor het diner. Brocoli salade en aardappen- kreeftsalade. Ai ai. Maar nee hoor, net zo gek als ons mam: ik had gebakken forel, gebakken garnaal en gebakken ‘scollebs’ (moet nog opzoeken wat dat is). Heerlijk gegeten. En toen Kristie thuis kwam rond een uur of acht, snel onze spullen gepakt. Want… Onze trip naar Toronto stond op het punt van beginnen. Nou ja, vanwege onze vlucht om 6:00u de volgende dag, zijn we rond 22u ‘s avonds aangereden om opnieuw richting Halifax te gaan. Ditmaal niet via de veerboot, maar via de 12km lange Confederation Bridge.
Het regende nogal hard die nacht, maar Kristie wist ons in een geheel stuk om 3u ‘s nachts op Halifax International Airport te brengen. Kudos! Tot een uur of vijf proberen te pitten op een bankje midden in de welkomsthal van Halifax. Maar als er af en toe van die ratelende koffers langskomen komt daar weinig van terecht. Dus eigenlijk weer doorgetrokken. Kristie ietsje meer dan ik, die moest vrijdags er al om 6u uit, terwijl ik inderdaad tot 12:30u hade liggen luieren. Uiteindelijk om 6u opgestegen om twee uur later in tijd, maar een uur later op de klok (tijdverschil van een uur) te landen in Toronto.
Dat is een mooi punt om te gaan beschrijven tijdens een van m’n vluchten die ik over een half uurtje ga maken… Vanaf Halifax naar Atlanta (3½ uur), en van Atlanta naar LA (4½ uur). Genoeg tijd daarvoor, maar misschien wordt het wel pitten, of muziek luisteren, of een boek lezen, of TV-series of een film kijken. Ik weet het nog niet, we zien wel!
