7 augustus 2009 – 14:46 local time
Ergens tussen San Diego en Burego Wells, California, Verenigde Staten
Inmiddels zit ik in de auto richting Burego Wells en hebben we San Diego achter ons gelaten. Er is echter nog een groot deel van m’n Canada trip niet beschreven, bij dezen dus.
Na de heerlijke maaltijd woensdagavond 29 juli zijn Kristie en ik richting haar werk gegaan: de golf course. Daar kon ik eindelijk mijn golf cursus op de middelbare school – zeven jaar geleden – uitproberen op een echte course. In Canada is golf een redelijk populaire sport. Het staat er niet echt bekend als een ‘rijkeluis’ sport, maar het is ook niet zo goedkoop als ‘hockey’ (ijshockey). De plek waar Kristie werkt, heeft een 9-hole en zelfs twee 18-hole courses: Dunderave en Brunell. Beide met een verschillend tarief. Uiteraard pakken Kristie en ik de mooiste (en duurste) baan: Dunderave. Deze course heeft een enorm hoogteverschil en veel uitzicht op de rivier die langs stroomt.
[sthumbs=55|43|44,max,3,y,center,]
Kristie werkt hier dus en verkoopt normaliter drinken aan golfers, met zo‘n uber golfkarretje. Ze verdient zo’n CAD 8 per uur, maar moet het vooral van ‘tips’ (fooi) hebben. De crisis heeft hier blijkbaar ook toegeslagen. Vorig jaar verdiende ze op een drukke dag zo’n CAD 200 aan tips. Wow, behoorlijk netjes, dat verdien ik niet in een dagje. Echter, zoals ik al zei is het deze zomer niet zo’n vetpot. Gemiddeld zo’n CAD 50 per dag.
Enfin, geen werk voor Kristie vandaag. We pakken een golf cart en hoeven niets te betalen om te golfen: woohooo. We pakken niet alle holes, dan zouden we een kleine vier uur bezig zijn, maar ik vertrouw opnieuw op mevrouw McLeod die de mooiste holes uitpikt. M’n cursus tijdens gym in Stevensbeek blijkt nog een beetje te zijn blijven hangen. M’n duimen en knieen staan goed, m’n swing ziet er aardig uit. Maar ballen raken wil nog niet echt vlotten, haha. Kristie daarentegen doet het prima en zit een slag of vier-vijf boven par. En naar mate de holes vorderen, gaan ook mijn slagen met niet-wooden sticks prima en ik begin het zelfs leuk te vinden. Rijden met de cart is ook erg gaaf trouwens. Na een kleine drie uur houden we het voor gezien. Er zaten echt een paar prachtige holes tussen, de foto’s hieronder onderstrepen dat.
[sthumbs=48|47|50|49|51|56,max,3,y,center,]
Toen we na onze inspanning even bij de aanlegsteiger van het resort bij de golfbaan gingen kijken, zagen we Joey’s boot even buiten de steiger geankerd liggen. Kleren uit en zwemmen maar. Daar even geouwehoerd met Joey en drie van z’n vissermaten. Maar toen eenmaal de muggen in grote getalen onze kant op kwamen zijn we snel weer het water in gesprongen om terug naar huis (ja, u leest het goed, ik noem Kristie’s huis thuis…) te gaan. Daar hebben we – tegen al mijn principes in – de film Alf gekeken. Een kerstfilm terwijl het buiten dus een graadje of 30 was. Het viel wel mee, leuke grappige film en Will Ferrell is toch wel te doen. Kristie moet de volgende dag om 6u haar bed uit, dus we gaan mooi op tijd naar bed.
Als Kristie al lang op haar werk is, word ik rond een uur of 11 wakker. Terwijl ik naar onder kom wordt de pan alweer op het vuur gezet door Allison, haar vader. Scrambled eggs, kleine plakjes bacon, wat jam en toast zijn mijn stevige ontbijt. En alsof dat nog niet genoeg is, vraagt hij of ik ook ‘’ lust. Ik kende het niet, dus ik antwoord m’n standaard antwoord: ‘nooit gehad, eens proeven’. Blijkt toch dat ik de soort vis wel ken. Het smaakt naar forel alleen ietsje zouter en iets minder sterk qua smaak. Even snel naar de PC: ah, het is ook forel, alleen dan zoutwater: lekker.
[simage=60,200,y,left,]Kristie komt rond half vier thuis en in de tussentijd heb ik wat gesurft, van het weer genoten en veel gepraat met Kristie’s moeder Carol-Ann. Over het hoe en waarom in Nederland. Van politiek tot onderwijs en van sporten tot ons strafbeleid. Erg leuk om zo over je land te vertellen en te zien dat het allemaal zo slecht nog niet is in Nederland. Als je bijvoorbeeld kijkt naar de studieschuld die Kristie heeft opgebouwd. Een kleine CAD 30.000 en ze moet nog een anderhalf jaar. Daar komt waarschijnlijk dus nog een CAD 10.000 bij. Kijk je dan naar mijn situatie: mocht ik m’n master volgend universitair jaar afsluiten dan heb ik een studieschuld van EUR 0. Heb je in Nederland dan een terugbetaal rente van 2%, in Canada rekent de overheid je gewoon 7 of 8%. En dan heb ik ook nog een OV-kaart, die ze hier niet kennen. Gelukkige wij…
Nog voordat we richting Charlottetown gaan om Kristie haar vriend op te pikken, krijg ik snel nog een cursus eiland-eten eten: kreeft en mosselen. Iets wat ik beide nog nooit gegeten heb. De kreeft was echt lekker, bereidt met een beetje rode peper, paprika en wat uitjes. De mosselen zijn met dezelfde groenten gekookt. Goed te eten allebei, maar de kreeft had toch m’n voorkeur. Mmmm.
De tocht naar Charlottetown gaat voorspoedig en Kristie laat haar vriend Kyle ditmaal geen half uur wachten. We zijn wel te laat, maar dat is zijn bus ook, goed voor ons. Het regent trouwens opnieuw goed deze middag. Dat lijkt iedere dag wel te zijn als we richting Charlottetown (de grootste stad en hoofdstad van het eiland) gaan, haha.
[simage=70,144,n,right,]Nadat we Kyle op hebben gepikt zetten we koers naar een vriendin van Kristie die vandaag te horen krijgt of ze een jongetje of een meisje krijgt. Na een drankje komt ook een andere vriendin van Kristie, Joanna, langs. Ze heeft toen wij in Toronto waren een nieuwe auto gekocht: een Chrysler Spitfire. Mooi karretje. Ik stap bij haar in om richting een toko te gaan om wat te eten. Prachtig karretje, zie ook foto’s later. Joanna ‘kende’ ik al via Facebook, dus eigenlijk haar voor het eerst in het echt ontmoet. Wel grappig, voor je gevoel ken je elkaar al wat langer.
We eten wat bij een sportsbar. Ik begin op een echte ‘islander’ te lijken en bestel een fish and chips. De rest houdt het bij ‘hot wings’. Smaakte goed. We nemen afscheid van Joanna, die we morgen weer zien. Wij gaan richting het centrum van Charlottetown waar we nog een film willen zien. Er draait opnieuw niet veel boeiends dus besluiten we terug naar Georgetown te gaan. Thuis kijken we opnieuw een film, echter al snel zijn Allison en ik de enigen die American Gangster bekijken. Prima filmpje, maar dat wist ik al. De moeite om weer eens te zien.
[simage=61,200,n,left,]Vrijdagochtend 31 juli is Kristie opnieuw aan het werk. We (Kyle en ik) worden door Joey opgepikt om samen met Felicia in de truck – ja, met z’n vieren voorin, het was nogal krap – naar Montague te gaan voor een ontbijt. Het wordt Tim Horton’s, dus ik zit ‘s ochtends aan de donuts, muffins en koffie. Ik gokte erop dat dit een goede voorbereiding voor de VS-trip is. Op de terugweg nog even langs de ‘butcher’ (slager) voor enkele mooie steaks die ‘s middags en ‘s avonds de barbecue op gaan.
We gaan Joey’s boot op met enkele bekenden en twee grote ‘tubes’ achterop. Zeg maar plastic autobanden die achter de boot hangen. Bij een vissersboot denk je aan trage grote bootjes, dat is ook wat ik dacht. Maar als ik eenmaal in de tube lig en Joey de gashendel open zet, weet ik wel beter. Wow, wat een tempo. M’n sissy getrainde armen, schouders en buikspieren worden op de proef gesteld. Uiteindelijk val ik er na een minuutje of vijf af. Terwijl Felicia in de andere tube er nog in hangt, big-L voor mij, dat krijg ik uiteraard ook te horen, haha.
[sthumbs=62|63|69,max,3,y,center,]
We ankeren op ongeveer dezelfde plek als woensdagavond, dicht bij het golf resort dus. Daar gaat de barbecue aan en worden de eerste steaks gebraden: lekker. Het is vandaag opnieuw prachtig weer en er staat een aangenaam briesje. Tussendoor werd er goed gezwommen en uiteraard gedronken. Tussendoor kwamen Allison en Travis langs met hun kleine bootje. Die waren wezen ‘clammen’ op de rivier. En ook daar moest even de ‘tube’ achter gekoppeld worden. Het bootje is niet veel sneller, maar kan des te scherpere bochten maken. Ik hang er gelukkig langer dan Kyle aan. Dat scheelt weer bij de reacties van de mannen, haha.
We gaan terug richting het vasteland om even op te frissen. We spreken af met enkele van Joey’s maten om ‘s avonds opnieuw uit te varen en een beetje te pokeren. Ik meld uiteraard dat ik meedoe en dat ze maar genoeg knaken mee moeten nemen. Ik heb immers enkel gespaard voor m’n Canada trip. Het VS gedeelte moet vanavond verdiend worden. Haha, als ik daar maar geen spijt van krijg…
Kristie is inmiddels ook klaar met werken en gaat ‘s avonds mee richting de boot. De hele familie is aan boord en ook Joey’s vrienden zijn aanwezig. We varen opnieuw richting de steiger van het golf resort en meren daar aan met drie andere boten. De barbecues worden opgewarmd en de tafel wordt leeggemaakt. Het regent inmiddels weer en Kristie vindt het de juiste tijd om te gaan zwemmen. Ik spring als eerste het water in, maar wat ik dacht – dat het normaliter warmer in het water was dan in de regen – bleek niet echt waar te zijn. Eenmaal weer opgewarmd op de boot smaakt de steak des te beter.
We beginnen de poker game en ik speel samen met Joanna tegen Kristie, Kyle, Allison, Joey en wat vrienden van Joey. We spelen cashgames van CAD 5. De eerste vlieg ik er als eerste uit, maar ja, niemand die snapt dat dat uiteraard tactiek is (huhu). We kijken een beetje hoe de rest speelt en het tweede potje win ik, heads-up tegen Joey. Die het eerste rondje won, haha.
[sthumbs=73|74|76,max,3,y,center,]
Ik sta ongeveer CAD 40 in de plus aan het einde van de avond. En dan gaat het mis, haha. Joey kan er maar niet over uit dat ik met winst naar huis ga. Aangezien het geluk de hele avond al aan z’n broek hing (winnen van mijn pocket kings met een 4 en een 8 in z’n hand met een river die z’n straat volmaakt, argh), moest ik beter weten. We deden high card met een inzet van 15 dollar. Nu was ik uiteraard de beroerste niet, maar daar ging m’n winst al snel, en werd Joey alsmaar gelukkiger. Het is dat er geen treinen in PEI rijden, anders had hij op moeten letten. Misschien oppassen voor ijsbergen in de rivier ofzo. Haha, anyways, het was een vermakelijk laatste avondje in Canada. Nog flink geouwehoerd over Europa met de heren vissers en uiteraard opgeschept over mijn rijke pokeravond. Dat we dat in Europa toch wel een stukje beter konden, haha.
[simage=78,200,n,right,]De volgende ochtend om 9:30u de ferry richting het vasteland gepakt en richting Halifax gereden. Daar – zoals ik al eens zei – afscheid genomen met een prachtige tijd achter me. Zeker wetend dat ik hier ooit nog terug zou komen. Wat een vriendelijke en behulpzame mensen, wat een relaxt/laidback leven leeft men daar, en uiteraard de gastvrijheid van de familie McLeod. Nederlands kunnen ze niet, dus dan maar even zo: thank you all again so much for the great hospitality and care you all took of me, I will never forgot these great times. Oei, heerlijk sentimenteel maar zo waar. Canada 2009 zat er zaterdagmiddag 1 augustus om 15:40u op. Toen vertrok mijn vliegtuig richting Atlanta, alwaar het volgende avontuur op het punt stond om te beginnen. Maar na anderhalve week kan ik al zeggen dat de vakantie geslaagd is!
Inmiddels (februari 2010) heb ik foto’s bij deze blog toegevoegd. Mocht je hier geen genoeg van krijgen, kijk dan hier voor de overige foto’s van mijn bezoek aan Prince Edward Island.
