8 februari 2011, Latacunga, Cotopaxi, Ecuador
Zoals gezegd, een bezoek aan de Quilotoa-loop staat op het programma. Na een heerlijk ontbijtje gaan we (Jayne en ik) richting ons tour bureau. Daar zien we dat er nog een andere (ietwat oudere) Britse dame met ons meegaat die dag. Shelly is lerares Engels voor mensen voor wie dat een tweede taal is. Ze heeft onder andere gewerkt in Seoul, Calí en vele andere plaatsen. Plus ze is plat Brits, dat belooft een dag vol mooie verhalen te worden…
We stappen in een mooie 4×4 jeep samen met onze gids van de dag Cristian. De rit richting het kratermeer duurt normaliter ongeveer 1,5 uur, maar we zullen tussendoor nog verschillende andere locaties aandoen. Zo starten we bij enkele beelden die de verschillende perioden uit de Indígenas (indianen) tijd aanduiden. Wat later bij een galerie met allemaal kunst gemaakt door de lokale bewoners. Jammer dat ik nog een hele reis voor de boeg heb, anders was er zeker wat mee terug gegaan in de koffer. De rit gaat verder langs bochterige bergweggetjes naar een maximale hoogte van 4km. We rijden door prachtige landschappen waar ieder kwartier zich iets anders afspeelt. Van een Engels landelijk landschap, tot een landschap dat je enkel kent uit films, prachtig! Naast de plaggenhutten waarin nog steeds enkele Indígenas wonen — met op de grond vaak cavia’s, juist het eten voor de toekomst wordt daar vet gemest — komen we ook langs veel kleine dorpjes en uiteindelijk in een heus stadje.
Cristian zegt dat de provincie Cotopaxi veel geld steekt in het creëeren van moderne faciliteiten voor de Indígenas. Wat weer resulteert in boze gezichten van de Ecuadorianen in steden als Latacunga. Ja mensen, politiek is overal een struikelblok ;). Eenmaal op 3.800m hoogte komen we in het dorpje aan waaraan de Quilotoa krater ligt. We moeten iets eerder uitstappen, want het hele dorp is namelijk bezig een waterleiding aan te leggen die de straat oversteekt :). We hebben de keuze om rond het meer te lopen (een tocht van 5 uur, met ongeveer 500m in hoogteverschil) of naar beneden en weer omhoog (in totaal 2 uur). Ik zou graag eromheen gaan, vanwege de clamatisatie voor Cotopaxi, maar omdat Jayne ziek is en de conditie van Shelly — naar eigen zeggen — ‘bloody fucked up’ is besluiten we af te gaan dalen.
Het meer heeft een groen-blauwe uitslag, door de vele mineralen in het water en een grote hoeveelheid koper. Als we nog boven zijn is het prachtig weer en Jayne heeft de nodige mooie plaatjes van ons kunnen schieten — inderdaad, nog steeds geen nieuwe camera… De afdaling gaat goed, alleen m’n knie probleem van voor m’n zooltjes speelt op. Waarschijnlijk omdat ik de dag ervoor op m’n bijna kapotte sneakers heb gelopen, zonder zooltjes erin omdat die nog kletsnat waren van het weekendje Mindo. Stom achteraf, kortom: pijnstiller erin en doorgaan. Als we bijna onder zijn hebben wolken hun intrede gedaan in de krater en zien we de andere kant niet meer. Alsof dat nog niet genoeg is begint het ook als een malle te regenen. Shelly is al omgedraaid en Jayne en ik besluiten hetzelfde te doen. Als we immers onder zijn zien we toch geen fluit.
Eenmaal kletsnat boven is het wachten op Shelly en Cristian, voor wie de klim omhoog een helse opgave was. We worden beloond met een lunch verzorgd door een Indiaans vrouwtje: aardappelsoep, rijst, kip en bonen. Ik kan je zeggen dat dat nog nooit zo goed gesmaakt heeft. Na het eten wordt er door de dames hartelijk gebruik gemaakt van de kachel in het midden van het restaurant en als alles droog is stappen we de jeep in die ons terug naar Latacunga brengt.
‘s Avonds eet ik met Shelly in een restaurant waar Jayne en Kath niet zo vaak heen zouden gaan: een steakhouse. Lang geleden dat ik zo’n groot stuk vlees op m’n bord had en het smaakte heerlijk. De verhalen van Shelly zijn inderdaad geweldig om aan te horen. Heel wat wijzer omtrent Koreanen en Colombianen, erg leuke avond dus. Terug in het hostel zie ik de Australiër en de Kiwi terugkomen van twee dagen Cotopaxi. Ze zien er doodziek uit en zijn dat ook. Ze hebben de top niet gehaald en hebben zo’n harde koppijn die ze nog nooit gevoeld hebben. Oi, twee gruwelijke fitte gasten die de top niet halen, dat geeft te denken…
