26 februari 2011, Montañita, Santa Elena, Ecuador
We zitten dus in Montañita en hebben een avondje heel erg goed gefeest. Ik vond m’n bedje om een uur of 6 in de ochtend. De moeite waard dus. We hebben gisteren een hotel gezocht voor onszelf en onze Quito vriendjes die afgelopen nacht in de bus hebben gezeten (een rit van 12 uur) om hier te komen. Ik heb ze het geboekte hotel per mail gestuurd, hopelijk kunnen ze er iets mee. Want de tijd dat ze aankomen lig ik nog in bed.
Rond een uur of 10 gaan de oogjes toch open, snel een (koude) douche en op richting het hotel, kijken of ze al gearriveerd zijn. Jawel, de lieve dame van het hotel geeft me met glinsterende ogen een briefje. Daarop staat dat ze veilig aangekomen zijn en dat ze naar alle waarschijnlijkheid op het strand te vinden zijn, met vele hartjes erbij, wat meteen de glinsterende ogen verklaard :).
Op het strand kom ik ze tegen en na een hartelijk welkom besluiten we te gaan lunchen met z’n allen. Dat houdt in: Kanerva, Louise, Fabian, Wouter, Theresa (Duitse), Sarah (Belgische), Gitte (Belgische) en ondergetekende. Een goed gevulde tafel in de Hola Ola (‘hallo golf’ ;)) waar we geholpen worden door een leuke Letse — wat is dat toch met Letse dames ;). Het zwembad in de Hola Ola wordt direct door Wouter, Gitte en Fabian gebruikt om af te koelen. Na het lekkere eten snel opnieuw richting het strand gegaan.
Daar krijgen Fabian, Wouter, Gitte en ik surfles. Van Manuel, één van Montañita’s betere surfers en oude lover van de Belgische Gitte, altijd leuk :). Eerst wat theorie en daarna de golven maar trotseren. Wat uiteraard erg tegenviel. De golven zijn hier constant en behoorlijk hoog (0,5-1,5m). Maar na 2 uur lukt het redelijk om staande te blijven en blijkt dat in Fabian een ware surfgod schuilt, is dat turnen toch nog ergens goed voor :). Ook Gitte kan redelijk blijven staan, al moet ik toegeven dat ze al vaker gesurfd heeft. Al met al leuke tijdsbesteding maar niet helemaal okay voor mijn knie, waar nogal wat krachten op komen als je moet gaan staan. Anyways, terug in het hotel snel gedouched en onszelf klaargemaakt voor (uiteraard) een avondje stappen.
Maar niet voordat we uit zijn gaan eten met ons achten. Daarna opnieuw richting de Hola Ola voor de ‘open bar’ tussen 22u en 24u. Proberen gebruik van te maken, maar gelukkig had iedereen binnen de Nederlandse attitude en was het dringen geblazen voor de bar — helemaal in de buurt van de cocktail bar. Dus zijn de Belgische Gitte er maar tussenuit geknepen om nog even wat spullen van haar op onze kamer op te pikken, gevolgd door opnieuw een leuk gesprek…
Blijft overigens leuk om dat Vlaams te ontcijferen. Ik ben tot de conclusie gekomen dat ik naast m’n Spaans en Engels ook m’n Vlaams nogal opbeur. Van het gemakkelijke ‘plezant’ en ‘amai’ tot het lastigere ‘zagen’, ‘subit’ en ‘wenen’. Tsja mensen, vijf punten voor degene die ze alle vijf goed heeft :).
Bij terugkomst lopen we langs een straat op die is afgezet en een enorme tent staat. Wat blijkt, het jaarlijkste ‘quince años fiesta’ is bezig. Alle jongens in pak, alle meisjes in jurk. Paps & mams worden door hun ontvangen met een grote haag en daarna is het uiteraard dansen geblazen. Geweldig om te zien!
Terug in de Hola Ola blijkt dat het na de open bar een dooie boel is, op naar een plaats waar gedanst kan worden. Dat wordt gedaan in een open discotheek met opnieuw een Guayaquilaanse reggae band. De frontman is ditmaal een nogal gezette jongen met een perfecte stem, timing en ritme. Genieten — en dansen — geblazen dus. Na afscheid genomen te hebben van de Belgen — die slapen in een ander hostel — kom ik op straat Shelly tegen. De Engelse dame die ik in Latacunga en Baños ook ben tegengekomen. Samen een hamburger met een eitje erop (what’s in a combination) gegeten en bijgepraat. Lachen man!
Eenmaal terug in het hotel proberen te slapen, wat nogal lastig bleek. Het super sweet 15 feest was nog goed hoorbaar, incluis pratende mensen op het balkon (met uitzicht op zee) en diezelfde zee die nogal goed hoorbaar was. Anyways: live with it Herm!
