16 april 2011, Lima, Perú
Mijn avontuur in Zuid Amerika heeft afgelopen week even stilgelegen vanwege het overlijden van mijn grootvader. Ik ben gisteren echter na een — hoe gek het ook klinkt — fijne week thuis weer teruggekeerd in Lima om mijn reis te vervolgen. Ik had eigenlijk het idee om vandaag Lima alweer te gaan verlaten, een praatje met de jongens van de Cirque Hostel gisteravond heeft dat idee echter naar morgen verplaatst: ik ga vandaag samen met Gino van Cirque dé Peruviaanse derby Alianza Lima – Universidad bezoeken!
Na de lange vlucht van gisteren heb ik prima geslapen. Het ontbijt gaat er goed in en om mezelf maar eens cultureel te verdiepen open ik Wikipedia, om me in te lezen in de historie van zowel Alianza en Universidad. Inclusief informatie over de derby. Er blijkt een goede rivaliteit tussen beide teams te bestaan, dat belooft wat!
Als ik klaar sta met een zonnebril op m’n hoofd, portemonnee in m’n zak en camera aan m’n riem — Japannert dat ik ben — zegt Gino dat ik die dingen beter hier kan laten. Heldere uitleg :). Ik besluit m’n zonnebril (van 3 euro) mee te nemen en wat briefgeld, that’s it. Helaas, geen foto’s dus… We pakken een taxi richting het oude stadion van Universidad, welke nog binnen Lima ligt. Ze hebben een jaar of acht geleden een nieuw stadion buiten de stad gebouwd, met een capiciteit voor 80.000 toeschouwers!
Binnen het kleine stadion zien alle supporter (of hooligan?) vrienden elkaar. Omdat ik met de kleine Gino er ben is alles okay. Ik schud veel handen met nogal stoer uitziende mannen (lees: mes littekens en veel ernstige tattoos ;)) en omdat ik hier relatief gezien nogal groot ben, plus blond word ik al snel als de grote blonde Gringo versterking gezien. Sympathiek!
Het is inmiddels 13u en er wordt een grote groep gevormd, met een rij mensen voorop die een enorm spandoek vasthouden met daarop ‘Universidad Norte’. Vakje noord, zeg maar vakje Oost in Eindhoven, vakje F-side in Amsterdam. Daar maak ik vandaag dus ook deel van uit, hilarisch! Er wordt voet gezet richting het stadion van Alianza wat een aantal kilometer verderop. De tocht is prachtig, door wijken waar je niet zo graag wil zijn maar waar nu een enorm feest heerst. Muziek, dans en leuzen schreeuwende supporters, werkelijk waar geweldig!
Eenmaal in de wijk van het stadion van Alianza blijkt dat de hele wijk in tweeën is gedeeld. De ene helft voor Alianza supporters, de andere voor Universidad supporters. De politie staat in de midden met hondjes en paardjes. Het grappige is dat nog niemand kaartjes heeft. Die worden pas op de dag zelf vrijgegeven. Gino heeft er eentje voor me veilig gesteld en die krijgen we door een hek geschoven door een nogal duister figuur. Anyways, we weten in ieder geval dat we ooit binnen gaan komen.
Dat gaat nog een opgave worden. Er is een enórme rij gevormd voor het stadion. Door wat hulp van — opnieuw wat duister uitziende — vrienden worden we ergens tussenin erin gepropt. Omdat andere groepen mensen dat ook proberen levert dat de nodige geestige situaties op. Iedereen is zo dicht tegen elkaar aan geduwd, zodat er niemand tussenkomt. Het is daar dat ik kennis maak met de ‘Universidad Chickies’. Een soort van cheerleaders die altijd met Norte meereizen. Leeeuke dames!
Als we eenmaal de stadionpoorten binnen zijn begint het feest pas echt. Er wordt constant gezongen, gedanst en gegeten. Van koehart satétjes tot gekookte aardappelen, het is er allemaal. Op een gegeven moment sta ik mee te dansen en te schreeuwen. De groep wordt voorgegaan door een enorme neger die met z’n twee armen op een enorme trom slaat, die door vijf kerels wordt vastgehouden — ter vergelijking: voor de mensen die ‘300’ gezien hebben, de beste man lijkt op de prins van Perzië. Op een begeven moment stopt hij met slaan, draait zich heel rustig om naar waar ik sta. Mijn oogjes worden groter, incluis mijn bibberen ;). Hij steekt z’n hand uit die ik met mijn kleine handjes snel vul en zegt dan opeens met enorm lage stem: ‘Que tal?’. Of alles goed met me is… ‘Si si si si, todo bien, continua… Por favor!’, stamel ik stotterend uit :D.
Het is inmiddels tijd om het stadion zelf echt te gaan betreden. Dat lijkt een onmogelijke opgave. De hele doelzijde is al gevuld met mensen, als de harde (zingende en dansende) kern van Norte nog binnen moet komen — inderdaad, daar hoort ondergetekende vandaag ook bij. Gelukkig ziet Gino dat ook en gaan we snel via een andere ingang binnen. Het zicht is prima en als de wedstrijd begonnen is blijkt al snel dat Alianza toch echt de betere is. Een heel jong team met veel talentvolle spelers tegenover het wat oudere en meer statische Universidad.
De sfeer is echter uitstekend en de harde kernen van Universidad en Alianza jutten elkaar goed op. Alianza heeft de kansen maar benut ze niet. Voor Universidad is het vooral tegenhouden, wat ze overigens goed afgaat. Hoogtepunt van de wedstrijd is de penalty die door de keeper van Universidad gestopt wordt, wat uiteraard een lachend en zwaaiend Norte oplevert. De wedstrijd eindigt dan ook in 0-0. Wat mij helemaal niets deert, deze ervaring kan me sowieso niet meer gestolen worden!
Op de weg terug zien we de ruige jongens hard enkele blokken verderop rennen. Inderdaad, precies buiten de aanwezigheid van de politie zoeken de groepen elkaar op. Het levert een enorm gevecht op een mooie plaza dichtbij het historische centrum van Lima op. Hilarische beelden, rennende en op elkaar inslaande gozerts. De politie komt er echter snel aan met honden en paarden. Gino en ik kijken het veilig van een afstandje aan. Echter niet zonder enkele opmerkingen van Gino’s kant — ‘look at the Alianza chickens there’ :).
We pakken een servicio (gedeelde taxi) terug naar het hostel en daar vragen de andere jongens van de Cirque direct of ik nog heel ben, Gino zich eigen gedragen heeft 🙂 en of ik een toffe ervaring heb gehad. Nou, dat had ik zeker. Wat een top dag! Ik besluit de avond met m’n nieuwe maatjes in de bar van het hostel…
