17 april 2011, Huacachina, Perú
De eerste dag terug in Perú was een te gekke. Na gisteren Alianza Lima – Universidad te hebben gezien begin ik mijn dag in bed met PSV – Heracles. Een waardeloze pot waar ik geen lettertjes aan vuil wil maken ;). Na het ontbijt pak ik m’n spullen, ik heb Lima namelijk wel gezien en er staat me nog genoeg avontuur te wachten. Ik neem afscheid van de heren. We zijn de afgelopen goede maatjes geworden en ik zal het hostel missen. Alhoewel ik misschien nog weleens terugkeer…
Ik pak een taxi richting de busterminal van waaruit bussen richting Ica vertrekken. In Ica zelf is niet heel veel te beleven, maar in het nabij gelegen kleine dorpje Huacachina wel. De bus doet er in totaal een goede vijf uur over (in tegenstelling tot de geadverteerde drie uur), dat komt vooral door de vele stops en controles onderweg. Eenmaal in Ica pak ik een taxi richting Huacachina. Huacachina is een dorpje letterlijk in het midden van de woestijn. En dan echt een woestijn zoals je die uit de films kent: heul veul zandduinen.
Huacachina ligt echt in het midden van deze duinen, gelegen aan een oase van — jawel — palmbomen. Ik check in bij hostel Desert Nights in een dorm room. Ik boek ook direct een zandtour voor morgen — daarover in de volgende blog meer ;). In de dorm ontmoet ik de Franse Davide. Alhoewel z’n Engels niet zo best is (duh!) en hij geen Spaans spreekt klikt het wel. We besluiten samen wat te gaan eten en vinden een plaats waar we voor 15 soles (3,5 euro) een heel menu kunnen scoren.
Na het eten gaan we afrekenen bij de bar, waar we door de dames achter de bar worden uitgenodigd om vanavond een drankje plus dansje te komen doen. We zijn uiteraard de beroerste niet en nemen dat met twee handjes aan ;).
Als we terugkomen in het hostel maken we ons klaar voor een avondje uit. We lopen rond de oase en zien dat het dorpje een beetje uitgestorven aanvoelt. Niet iedere bar is open. Wat zou kunnen, het is namelijk zondagavond. De plaats waar we met de dames hebben afgesproken is zo goed als leeg en de dames zelf zijn ook nergens te bekennen. Dat neemt niet weg dat wij gewoon beginnen met de nodige Pisco Sours onszelf eigen te maken. Dat lukt overigens goed als het happy hour is. We maken daarom ook maar ons eigen feestje.
Een goed uur na de afgesproken tijd komen de drie dames echter nog binnen. Het maakt het feestje — wat inmiddels toch goed op gang was gekomen — er niet minder om. We dansen — al kunnen Davide en ik dat eigenlijk helemaal niet — de hele avond. Op het einde worden we uitgenodigd bij de dames thuis. Nee, niet om de reden wat iedere Europese jongen zou denken (ik bedoel uiteraard het gebruikelijke kopje koffie), maar om haar ouders te ontmoeten. Dat hebben we toch vriendelijk afgeslagen. Ik weet niet hoe ons pap en mam zouden reageren als ik om 2u ‘s nachts met een meisje onder aan de trap zou staan…
We gaan allebei moe maar voldaan terug naar het hostel, waar m’n Franse maat en ik al snel in slaap vallen :).
