Zaterdag 10 september 2011 — San Antonio, Texas, Verenigde Staten
Na een goede nachtrust waren we allemaal wel weer een beetje bekomen van de schrik van de avond ervoor. Vandaag hadden we een vrij lange rit voor de boeg, slechts 320 miles. Ik nam plaats achter het stuur en de rit naar San Antonio kon beginnen, maar uiteraard niet voordat we een goeie bodem hadden gelegd bij de lokale Subway.
Tijdens de reis was eigenlijk niet veel te zien. Het was één lange weg met weinig teken van leven ernaast. Zelfs ultimate survivalman Bear Grylls zou hier moeite hebben met overleven.
Na een aantal uren kwamen we dan eindelijk aan in San Antonio. De naam lijkt dan wel een beetje op ons eigen Sint Anthonis, maar verder was het niet te vergelijken. Met een aanrader van de Lonely Planet kwamen we terecht bij Red Roof Inn, een hotel met een rood dak op loopafstand van het centrum. Na onze koffers gedropt te hebben konden we onze Harm volgen naar wat bezienswaardigheden in de stad, ja deze jongen had wat research gedaan onderweg. Zo kwamen we bij een of ander fort genaamd The Alamo. Hier hebben we wat mooie dingen gespot en onze eigen fotograaf heeft deze ook op de gevoeilige plaat vastgelegd met zijn Sony camera met superzoom.
Ook liep er een riviertje door de stad met veel eet- en drinkgelegenheden ernaast. Dit zag er mooi en gezellig uit. We besloten dan ook, omdat het al even geleden was, om hier te gaan zitten en wat pils te gaan nuttigen. Wederom werd de camera van onze eigen Emiel tevoorschijn gehaald om wat objecten vast te leggen.
Daarna liepen we verder langs het riviertje om ergens wat te gaan eten. Niels had contact gelegd met de plaatselijke mooie zangeres met viool en vroeg of ze voor ons een liedje wilde zingen. Voor 10 dollar wilde ze dat wel doen. We vonden het heel knap dat ze verschillende instrumenten tegelijk kon spelen en ook nog eens goed kon zingen. Achteraf bleek het een bandje van drie personen te zijn, maar dit hadden we niet in de gaten omdat we waren afgeleid door haar mooie… stradi varius.
Teruggekeerd in ons hotel met het rode dak, namen Bos en Raaymakers een duik in het zwembad en de rest probeerde zich mooi te maken voor een avondje uit. We keerde weer terug naar dat ene riviertje (de Riverwalk) waar ook uitgaansgelegenheden aan te vinden waren. We belandden in een discotheek met drie verdiepingen, op elke verdieping hing een ander sfeertje. Alleen jammer was dat de dames die bier verkochten dachten dat ze genoeg Budweiser in het ijs hadden gelegd, maar niet wisten dat er zes Nederlandse boeren hier bier kwamen drinken en ze ons dus al na een klein uurtje geen koude pils meer konden aanbieden. Maar wij deden niet moeilijk en gingen gewoon over op de lauwe Bud.
Ook werden er weer verschillende contacten gelegd en nummers uitgewisseld, maar hier zal de schrijver van het volgende verhaal nog wel meer over vertellen. Rond 2u gingen de meeste toko’s dicht (‘it’s state law’) en keerden Teek, Maarten en ik terug naar ons hotel. Wat de andere drie jongens nog hebben uitgevreten weet ik niet, maar uiteindelijk zijn ze toch bij het hotel aangekomen.
Door: Hans
