2 april 2011, Huaraz, Ancash, Perú
De 4-daagse hike door de Cordillera Blanca zit er inmiddels op en ik ben weer terug in Huaraz. Vandaag wordt het een dagje weinig doen, of in andere woorden: uitrusten van de hike. Het begint goed, want ik heb enorm goed geslapen en tijdens het ontbijt zie ik weer de nodige bekenden uit het hostel. Omdat het vandaag ook een grote dag is voor PSV (de uitwedstrijd tegen FC Twente staat op het programma) zoek ik al snel de internet ruimte op. Echter, om de één of andere reden werkt het internet niet. Damn! Ik pak m’n dagrugzak en laad daar de hele handel in. Van netbook tot Lonely Planet, op naar een café met internet :).
Ik ga binnen in Café California. In dit café is er internet en een goede kaart om een lange dag door te brengen. Ik begin met een goede bak koffie en een verse sinaasappelsap. Helaas blijkt het internet hier niet snel genoeg te zijn om een live stream te zien. Dus beperk ik me maar met Radio 1, wat prima werkt. Blijft toch spannend om zo een wedstrijd te volgen.
Ik besteed zo’n beetje de halve dag in het café en sorteer foto’s, zet enkele op Facebook, schrijf aan m’n blog en lees me bij omtrent het (inter)nationale nieuws van de afgelopen dagen. Bij terugkomst in het hostel informeer ik of er al genoeg mensen zijn voor een tour richting Laguna 69 morgen. Dat blijkt helaas niet het geval te zijn, dus besluit ik de hele tour zelf te gaan doen. Een nieuwe kamergenoot, de Ierse Donal, heeft hier ook wel interesse in. We besluiten, samen met de Amerikaanse Alanna en de Engelse Marco — die beiden vanavond richting Lima vertrekken –, wat te gaan eten bij een Chinees.
Dat zijn in Perú plaatsen waar je voor weinig geld, veel krijgt en waarvan je redelijk zeker kunt zijn dat het goed en lekker is. Het wordt namelijk in open zicht vers voor je klaargemaakt. We betalen 6 soles (1,5 euro) voor een maaltijd, dat is een soep en een hoofdgerecht. Donal en ik zeggen gedag tegen Marco en Alanna en duiken de lokale kroeg in. Daar is er nog weinig te beleven, maar zoals het een goede Ier en Hollander betaamd bestellen we onze eerste whiskey. Na verloop van tijd loopt de kroeg vol met mensen en alsof het een geschenk uit de hemel is, komt er een hele horde blonde volunteers binnen.
De dames blijken zo’n beetje allemaal uit Scandinavië te komen en in bergdorpjes in de buurt vrijwilligerswerk te doen. De grap dat Donal en ik de lokale economie stimuleren valt goed en al snel zit de tafel vol met blonde schoonheden en jawel, nog steeds die Ier en die Hollander. Ons vele whiskey bestel maakt de barjongens enthousiast, want even later komen ze met een enorme kraft aan. Het blijkt whiskey aangevuld met coca bladeren te zijn. We krijgen beide een shotje van het huis en het spul is heerlijk niet te drinken. De coca smaak is zo sterk (en bitter) dat de whiskey smaak totaal niet opvalt.
Het wordt al snel een dolle boel, omdat de dames ook vermaakt worden door de barheren met de nodige gruwelijk veel te zoete cocktails. Je snapt, Donal en ik hebben de grootste schik! Na het tweede shotje whiskey-coca voelen we ons allebei beroerd en besluiten rustigaan het feestgedruis te verlaten. Helaas valt de dames dat op en worden we door een dame of acht naar buiten begeleid. Sympathiek. Op onze benen staan kunnen we nog steeds, wat onze lange loop naar huis vergemakkelijkt. We besluiten diezelfde avond dat morgenvroeg om 5u eruit om Laguna 69 te bezoeken niet echt een goed plan lijkt, en duiken daarna snel het bed in. Na een heerlijk avondje ouwehoeren, mooie verhalen ophangen en over muziek praten.
