10 tot en met 15 april 2011, Sint Anthonis, Noord-Brabant, Nederland
Ik zit inmiddels in het vliegtuig wat me voor vijf dagen terug naar Nederland brengt. Dit vanwege de begrafenis van ‘ons opa’. De vlucht met KLM direct naar Amsterdam vanuit Lima is prima. Genoeg films gezien alleen niet zo best geslapen. Misschien dat die grote koffie daar iets mee van doen had. Zondags rond het middaguur Nederlandse tijd arriveer ik op Schiphol en aldaar staan Teun, Jur en Giel klaar — met opnieuw een Starbucks. Heel cool de jongens weer te zien en de autorit van 1,5 uur voelt ineens aan als peanuts, na al die urenlange busreizen door Ecuador en Perú.
Eenmaal terug in Oploo — of all places — zit de familie op het terras in het zonnetje, het is gelukkig in Nederland prima weer. Heel fijn iedereen weer te zien en de omhelsingen doen zowel mij als de familie goed. We weten die avond gezellig samen alhoewel ik snel daarna in bedje leg, na een goede 36 uur op te zijn.
De volgende dagen voelen heel erg geleefd aan. Maandags word ik pas rond de namiddag wakker en die avond is eveneens de avondwake. Heel mooie mis, met mooie woorden en prachtige muziek en zang van ‘tante Petra’. We gaan ‘s avonds met alle neefjes en eventuele vriendinnetjes een heerlijke ijs eten in Overloon. Eindelijk weer eens goede ijs ;).
De dag van de begrafenis is, hoe gek het ook klinkt, een hele mooie. De zon schijnt en in de mis volgen dezelfde mooie woorden. Petra zingt opnieuw prachtig, wat de mis een mooi randje geeft. Het bidprentje doet me echter het meeste. Foto van opa voorop en daarlangs de data en gegevens. Als je het prentje naar twee zijden openklapt zie je een foto van opa en oma, allebei met een glas wijn in de hand. Priceless!
Na de begrafenis en het échte afscheid van opa, wat alle neefjes zwaar valt is het bij de koffietafel erg gezellig. Ik zie uiteraard veel mensen die opkijken als ze me zien. Veel gesprekken, veel lieve en mooie woorden. Wat vertrouwd allemaal! Die avond eten we opnieuw met z’n allen en opnieuw is het — ondanks de omstandigheden — een heel gezellig samenzijn. Met de jetlag nog steeds in m’n lichaam is het fijn weer te kunnen slapen. Morgen (woensdag) staat er namelijk opnieuw een drukke dag op het programma.
Dat verdient eerst wat uitleg. In september heeft mijn master begeleider van de universiteit mijn afstudeerscriptie voorgedragen bij KIVI NIRIA, als zijnde ‘het beste afstudeerverslag’. Dat wist ik ook, maar eigenlijk niet meer bij nagedacht. Totdat ik begin maart een e-mail kreeg van de comissie van de prof.ir.dr. Kooy prijs — de naam van de prijs — dat ik deze nog gewonnen had ook! En wat ik ook niet wist: hier hing naast de eer een geldbedrag van EUR 1.000 aan vast. Dat zijn welkome bedragen als je aan het reizen bent!
Uiteraard mocht dat nieuws nog niet bekend worden rond die tijd, al had ik het geld twee dagen later al gespendeerd aan mijn Galápagos trip ;). De uitreiking van de prijs was namelijk woensdag 13 april. Inderdaad, daarbij kon ik niet aanwezig zijn. Dus druk bezig geweest met eventuele Skype of satelliet dates. Ons opa vond dat allemaal niet kunnen. Dat was een eer, ‘da kunde toch nie moake’! En ik maar uitleggen dat het een duur grapje is om terug te komen… Heeft de lieve man er toch nog voor gezorgd dat ik bij de uitreiking aanwezig kan zijn…
De uitreiking is tijdens het jaarlijkse KIVI NIRIA congres. Dit jaar met het toepasselijke thema ‘Cyber Operations’. Gefocust dus op digitale beveiliging. Ook zie ik daar Benne (mijn universiteit begeleider) weer. Het congres wordt dit jaar geopend met een speech van minister van Defensie Hillen die — zo las ik in de Telegraaf tijdens mijn vlucht terug — er een druk weekje met harde bezuinigingen bij Defensie op heeft zitten.
Pap en mam zijn ook mee afgereisd richting Amsterdam voor de uitreiking. Zij zijn voor de middag echter in de stad te vinden, terwijl ik met Benne de nodige interessante keynotes bijwoon. Na de middag vindt de prijsuitreiking plaats. Pap en mam zijn er inmiddels weer bij en tijdens de uitreiking van de oorkonde uit handen van voorzitter Pernis, richt ik mijn dankwoord aan ON2IT en Jeroen Scheerder, plus uiteraard aan Benne van de TU/e. Maar het belangrijkste is dat ik mijn prijs opdraag aan ‘ons opa’!
Na enkele vermakelijke prestaties staat er ‘blauwe hap’ op het programma. Ofwel, de bijnaam van een diner bij de Marine — alwaar het congres plaatsvindt. Daar en ook tijdens de borrel krijg ik de nodige business kaartjes toegestopt: ‘bel maar als je weer terug bent’. Een leuke geruststellende gedachte ;).
De donderdag is de enige echte ‘vrije dag’ thuis. Ik neem onze nieuwe hond Bruno, de oude hond van ons opa, voor een lekkere hardloop sessie mee. Heerlijk door mijn eigen geliefde dorpje. De rest van de dag doe ik dingen om m’n reis terug te vergemakkelijken. Zoals het backuppen van foto’s en het wisselen van wat kleren in m’n koffer. ‘s Avonds zie ik de nodige vrienden en zie ik het plaatselijke derde nog voetballen.
De volgende dag stappen mam en ik de auto in, terug op weg naar Amsterdam. Voor de derde keer deze week :). We zijn er snel en nemen bij de ‘kiss and ride’ afscheid. Tot over een kleine twee maanden! De vlucht naar Lima verloopt gladjes. In de bagagehal heb ik nog een chat met de hoofd piloot. Over vanalles en nog wat, erg leuk!
Bij het vliegveld word ik opgewacht door dezelfde taxi chauffeur die me ook weg heeft gebracht — geregeld door opnieuw het Cirque Hostel — en bij het hostel afgedropt. Aldaar weer hartelijk welkom geheten door de heren. Ik doe nog een drankje in de bar en hoor over de wedstrijd Alianza Lima – Universidad. Dé derby van Perú. Het blijkt dat Gino, één van de jongens van Cirque, een fervent Universidad supporter is. Hij vraagt of ik zin heb om mee te gaan. Wow, dat is tof. Ik bedenk me uiteraard geen moment en zeg ja. Weer wat tofs te doen morgen! Snel naar bedje toe, zo’n 12,5 uur durende vlucht is toch niet mis ;).
