Zaterdag 24 september 2011 — Sint Anthonis, Noord Brabant, Nederland
Na drie weken vol dolle pret, komt er zoals aan alles ook een eind aan onze vakantie in het zuiden van de Verenigde Staten. Heel cliché, maar die drie weken zijn werkelijk voorbij gevlogen. Als we nu terugdenken aan het moment dat we Amerikaanse bodem in Las Vegas aantikten, lijkt dat alweer een eeuwigheid geleden. Ook op de plek waar we het Amerikaans territorium gaan verlaten — Miami, Florida — constateren sommigen dat ze over 36 uur alweer naar het werk mogen tuffen… Ja mensen, ons leven gaat niet over rozen.
Als we zaterdagochtend wakker worden, is het zeer frapant dat iedereen — fit en wel — zijn tas aan het inpakken is. De bruin besmeerde smerige onderbroekjes, de ranzig ruikende sokken en bepaalde niet verder te beschrijven lichaamswaar worden weer netjes opgeborgen in de koffers. Stipt 10u zit iedereen helemaal klaar in de Pussy Wagon, voor één van de laatste autoritten van de vakantie.
Dan is er een moment van grote discussie, nog niet eerder meegemaakt deze vakantie: waar moet er ontbeten worden? Er waren mensen die de conservatieve oplossing wilden. U raadt het al, richting de Subway. Maar er waren ook een stel revolutionairen, die eens wat anders wilden: een vatsig ontbijt van Denny’s. Blijkbaar was dat niet zo’n slecht idee, want er werd koers gezet naar de Denny’s. Welke een goede 6 mijl verderop lag. Daar aangekomen ons laatste vatsige ontbijt naar binnen gewerkt om daarna terug te rijden naar het hostel om onze sleutels van het appartement af te geven.
Toen was het emotionele moment aangebroken. De állerlaatste autorit staat voor de boeg en wel richting Miami International Airport. Naast luchthaven tevens inleverstation voor onze Pussy Magnet, die ons de afgelopen weken gezond en wel naar iedere bestemming wist te brengen. Dit zware moment voor velen van ons viel onze Hans toch het zwaarste. In een ooghoek viel toch een klein traantje te ontdekken. Maar Hans wist ook dat thuis zijn eigen Pussy Magnet hem glunderend op stond te wachten…
Daar staan we dan, autoloos, inspiratieloos en nog erger: bijna vakantieloos. Tijdens onze tocht door Miami International Airport zullen de aanwezigen wel denken, wat is er met die stakkers gebeurd. Omdat we nogal wat te vroeg zijn, mogen we heerlijk zittend op het ranzige tapijt wachten tot we in kunnen checken bij Air Berlin. Als dat kan mogen we door security — yes, voor de laatste keer legaal betast worden! — en kan er tax free geshopt worden, waar door velen dankbaar van gebruik gemaakt wordt ($37 dollar voor 400 Pall Mall peuken!).
Bij de gate valt weinig te beleven en als dan ook nog onze vlucht met een dikke anderhalf uur vertraagd is, zit er niets anders op om jawel, pils te gaan nuttigen. Het laatste pot geld (benzine en hotels hoeven er immers niet meer geboekt te worden) wordt op tafel gesmeten en de veel te dure pils wordt besteld. Er wordt ronduit genoten van deze laatste glazen pils op Amerikaanse bodem. Bos Boekel meldt lichtelijk emotioneel (of was het aangeschoten) dat hij nimmer meer smerige bocht van ene W. Aerts gaat drinken, blijft toch een opvallend figuur, die Maarten.
Na weer een aantal uurtjes stilgezeten te hebben kunnen we dan eindelijk vertrekken uit het paradijs! Als iedereen weer gesettled is in het vliegtuig zijn er weer bepaalde iemanden die dit graag even aan de binnenkant van hun ogen wilde bekijken, zoals eigenlijk de ganse voorbije drie weken! Wij vragen ons nog steeds af waar deze bepaalde iemanden over dromen, maar we verwachten over hun eigen bed die vol ligt met knuffels en ander soort volwassen speelgoed!
Eenmaal het vliegveld van Berlijn bereikt sprinten de gebroeders Niels richting uitgang! Zowaar sprongen zij over de balie van security heen om hun wel verdiende peuk op Europese bodem op te steken, met alle volgen van dien! Teek heeft in zijn beste Duits uit moeten leggen dat hij als voorzitter van de ‘110%-anti-niet-rookruimtes’-vereniging samen met mede lid Hoofd het volste recht had zo snel mogelijk naar buiten te sprinten. Oftewel, zoals Teek in het Nederlands zou zeggen: ‘Optiefen met die kutzooi hier!’
Ook voor onze Harm werd het allemaal even te veel! De wc’s in het vliegtuig konden hem niet bepaald bekoren, het idee dat hij op een hoogte zat van minstens 10km deden hem de billetjes samen knijpen. Vandaar dat Harm samen met de gebroeders Niels ook een poging tot sprint waagde, echter als voorzitter van de ‘110%-ik-wil-schijten-met-vaste-grond-onder-mijn-voeten’ vereniging werd hij echter totaal niet serieus genomen. Waardoor onze Harm twee uur heeft mogen schijten in een donkere isoleercel.
Het laatste uurtje vliegen was een piece of cake voor onze mannen. In Dësseldorf stonden de families Weemen en Raaijmakers klaar om het gewone leven weer in te luiden en ons mee te nemen naar de plek waar de tijd drie weken heeft stilgestaan: Sint Anthonis Downtown! (Of was het nou toch San Antonio Downtown…)
Alle lezers bedankt voor het lezen van deze semi-onzin en we hopen allemaal tot volgend jaar!
Groeten,
Hans, Harm, Maarten, Mark, Niels & Niels
