zeroxcool.net – Harm van Tilborg

Wat een titel. Dat krijg je ervan als je al deze sympathieke bandjes op gaat zoeken in een kleine drie weken tijd. Een verslag van alle vier.

Bloc Party – woensdag 18 februari 2009 – Paradiso, Amsterdam

Woensdag is mijn schoolvrije dag dit semester. Normaliter is dat richting Arnhem om m’n bankrekening lichtelijk te spekken, maar niet woensdag 18 maart. Samen met Rick en Maarten ‘s middags al richting Amsterdam vertrokken om daar eens even wat site-seeing (lees: kroegen bezoeken) te doen. Na gegeten te hebben bij de Drie Gezusters op weg naar Paradiso alwaar Kele Okereke ons op stond te wachten. Nou ja, hij moest gewoon spelen.

Prima show, mooie mix van oud (iets meer ‘Silent Alarm’ gelukkig, wat minder ‘Weekend in the City’ en het beste van ‘Intimacy’). Helaas stonden we net iets te ver naar achteren om mee te helpen de vloer te laten trillen. Wat we overigens zelf wel voelden. Gemiste kans, I know. Neemt niet weg dat we ons prima vermaakt hadden.

Kings of Leon – zaterdag 21 februari 2009 – HMH, Amsterdam

Een vol HMH voor de mannen uit Tennessee. Was dat ook gebeurt zonder de knaller ‘Sex on Fire’? We zullen het nooit weten. Twee fans van het wat eerdere uur – okay, vanaf de zomer van 2008; Niels en ik zijn ook niet die-hard fans van het allereerste uur  – waren er in ieder geval bij. We zagen een enorm kloppende show. Geluid, muziek en sfeer pasten gewoon. Een setlist die alle type fans voldoening moest geven. Oude-nieuwe platen werden afgewisseld met snelle en langzame platen: chapeau.

Het is niet het charisma van de familie Followill – zanger Caleb zegt niet veel – maar de pure kracht van hun muziek die de 5000 mannen & vrouwen (veel!) overtuigen. Mooie quote van de spaarzame woorden die Caleb uitbrengt: ‘The first time we were here in Amsterdam was unforgettable. In the morning we went to see a coffeeshop, we’d loved it. We had long hair, long beards, and female clothing,  but still… There were people seeing us that night. So if they are here now: thank you very much and God bless you all.’ Okay, dat laatste had weg gemogen, maar goed, dat heeft papa ze nog nagegeven denk ik. Fenomenaal concert dus. Plekje in de top-10 van dit jaar? Ik denk het wel…

Five O’Clock Heroes – zondag 22 februari 2009 – Doornroosje, Nijmegen

Carnaval was de dag hiervoor (ja, inderdaad: de dag na Kings of Leon) alweer begonnen. Waar ik in Amsterdam misschien 1% van het publiek verkleed zag. Was dat in Roosje iets anders. Samen met andere Heroe-aanbidder Mark en vriendin Jony richting Nijmegen op Carnavalszondag, verkleedt wel te verstaan. Mark als Sneeuwwitje en ik als… koe.

Bij binnenkomst maar even nagevraagd of er überhaupt mensen verkleed waren: ‘Jawel hoor, man of twintig’. Gelukkig, dat scheelt. Achterin een wat drankjes gedaan, zonder ook maar een iemand verkleed te hebben gezien. Zouden we dan genept zijn door de meneer bij de deur om ons toch maar binnen te houden? Anyways, ons maar naar voren gehaast om onze ware Heroes vocaal te ondersteunen.

En warempel, daar staan alle verklede Brabantse en Limburgse jongelui klaar om er een groot feestje van te maken. Zanger Antony Ellis – helaas niet verkleed 🙂 – ziet dat hij in een oase van feest terecht is gekomen en dat lijkt de Heroes gelukkig te stemmen. Een knallende set met een uitzinnig publiek op de eerste tien rijen zorgen ervoor dat dit concertje ook tijden blijft hangen. En dat komt misschien ook wel door de volgende anecdotes.

Mark (vooral) en ik waren nogal luidruchtig: ‘Hell yeah!’, ‘Let’s kick some asses!’, ‘Antony we love you!’ (dat was Mark uiteraard). Uiteindelijk kreeg Mark toch het gewenste effect. Na een uitzinnig ‘Antony, backstage after the show’, wordt heerlijk droog gereageerd: ‘People, a male Snow White is asking me, to go backstage after the show’. (Veel gelach uiteraard). ‘You know what, no problem!’. En wat seconden later: ‘By the way, what on earth are you doing in Cinderella’s house?’. Pfew, 2-0 voor Antony, ik lag krom, evenals Jony.

Achteraf nog even een praatje gemaakt met Ellis of hij ons toch niet ergens van kende.
‘Let me think… Hold on, I know it: Amsterdam and that other small town…’
‘You mean Delft.’
‘Yeaaaah, that was it! I will never forget your face again.’
‘Antony, you were straight right?’
‘Hahahaha, I am, I am.’

De deal die ik in Delft met Antony sloot, was helaas nog geen werkelijkheid. Maar toch, u snapt, Mark, Jony en ik hadden veel plezier in Nijmegen, ondanks dat we Carnavalszondag misten in het dorp. Ow en de foto’s:

The Prodigy – dinsdag 3 maart 2009 – E-Werk, Keulen

Samen met Muse en U2 stond The Prodigy op de ‘to-see-before-I-die’-lijst. Afgelopen dinsdag kon deze van dat lijstje geschrapt worden. En hoe! Met Niels, Maarten, Roel en Mark richting Keulen om tegenover Palladium – wat al bij hen bekend was vanwege Scooter – in de E-Werk The Prodigy te zien. Het concert in Nederland was rap (2,5 minuut!) uitverkocht en laat Keulen nou ongeveer even ver van ons afliggen dan Amsterdam dat doet.

De E-Werk is een zaaltje wat qua grootte op Paradiso lijkt en wat perfect is voor een Prodigy. Iets waar de mannen uit Braintree voor lijken te kiezen en wat de kracht van hun muziek alleen maar meer uitbuit. En dat is zelfs een klein understatement.

Een album wat vorige week pas van de persen rolde, opnemen in een set van ongeveer een uur en een kwartier is gewaagd. Maar The Prodigy komt daar helemaal mee weg. ‘Invaders Must Die’ blijkt thuis maar helemaal live op een enorm voetstuk te staan en te doen waar het voor gemaakt is: STAM-PEN. Wow, wát een avond heb ik in Keulen beleefd.

Bij binnenkomst rond 20.15u (op het kaartje stond: ‘Einlass: 20:00 Uhr’) was er nog niets op de ‘bühne’ te zien. Enkel een dj met wat harde techno. Mooi plekje naast de geluidstechnici achterin de zaal gezocht. Beetje gedanst op de harde beats. Wat toch opviel was dat veel Duitsers al los gingen op de dj. Dat belooft iets.

Rond 21.20u komen de heren dan eindelijk het podium op. Om een snoeihard en enorm gaaf concert te geven. Wat – zoals ik al zei – maar een uur en vijftien minuten durend avontuur oplevert: helemaal niet erg. Ik denk dat nou Niels en ik niet de enige waren die met drijfnatte t-shirts achtergelaten werden toen het licht eenmaal aanging. Verbazen over de Duitse gastvrijheid deed ik al niet meer – ik heb denk ik tientallen tenen geraakt tijdens mijn spring expedities, maar geen enkel scheef gezicht gekregen. Misschien zaten we allemaal wel met ons hoofd ergens anders…

Ik mag dan nog wel in de revalidatie van m’n knie-operatie zitten en de mannen hadden hiervoor de voetbaltraining af moeten zeggen; ik zeg één ding: warrior zijn in The Prodigy army is een zegen. Onderstaande filmpjes onderstrepen dat wel, dacht ik zo :D.

Firestarter

Invaders Must Die

In traditie op afgelopen jaar wilde ik ook dit jaar afsluiten met een grote allesomvattende post, om het jaar eens goed samen te vatten. Nou ja, samenvatten. Het zal vooral terugblikken zijn door middel van de agenda en deze weblog. Die ik stiekem niet heel veel heb gebruikt als dagboek maar meer als linkdump, of om snel even ‘iets’ kwijt te willen. Daarnaast ben ik – zoals de rest van mediavullend Nederland – ook into ‘de lijstjes’. Van de top-15 albums, top-15 concerten en top-5 voorprogramma’s tot aan de films van het jaar en songs van het jaar. Niets is me te gek :).

Ik moet zeggen dat de indeling van deze post – met het oog op vorig jaar – goed gelukt is. Laat ik daar vooral mee verder gaan.

Pfff, eindelijk eens wat tijd om een klein verslagje te schrijven over ons (Roel, Nelleke, Rob, Kristie, Giel en ik :)) bezoek aan Coldplay in Keulen. Dat is alweer een tijdje geleden (12 september om precies te zijn). Maar wat heb ik me daar toch een spektakel meegemaakt, ongelooflijk! Niet zoveel tijd om er zelf een heel verhaal over te schrijven. Daar hebben we Last.fm voor. Maar om toch niet al te lui voor te komen, na de klik volgt de setlist en een impressie aan de hand van wat YouTube filmpjes :).

Echter, een kleine anecdote wil ik jullie niet onthouden ;). Je hoort mensen vaak iets zeggen in de trend van: ‘je kunt veel over die mensen zeggen, maar…’. Laat ik dat ook eens doen: ‘je kunt veel van die Duitsers zeggen, maar man-man, wat een discipline’. Dat klinkt misschien wat lomp, maar laat ik mezelf toelichten. Als regelmatige bezoeker van concerten in Nederland, bevond ik me in een oase van rust in Duitsland. Ik ben tijdens dat concert níet platgedrukt; níet gebeukt, en níet lastiggevallen door mensen die constant van plaats verwisselen en je beeld verbrassen.

Ik wist niet wat ik meemaakte. Nog een mooi voorbeeld: bij de worsten – ja okay, vooroordeel(tje) 🙂 – kraam stonden verschillende spuiten voor de curry/ketchup/etc. Dat mocht je er zelf opdoen, evenals chili saus, die gewoon in een schaaltje met lepel stond. Ik durf er gif op in te nemen dat dat in Nederland ten eerste nooit had gekunnen, en ten tweede dat het een enorme teringbende was geworden. En die Duitsers netjes achter elkaar in de rij om rustig te wachten tot ze aan de beurt waren _O_ – respect :D.

Maar goed, we hadden staanplaatsen in de prachtige Köln Arena. Zeg maar het eerste kwart was afgezet, en enkel de eerste 1000 aanwezigen konden daar naar binnen met een polsbandje. Fair systeem, niets mis mee. Dus net achter dat kwart gedeelte gaan staan. Wat nog steeds een prima beeld opleverde.

Echter, na een nummer of vier zagen we dat security de nodige mensen door liet naar het eerste kwart. En – zoals je waarschijnlijk al verwachtte – was er een mooie rij gevormd om ook toegelaten te worden tot het restricted area. Jawel hoor, we kwamen er alle zes doorheen na een klein poosje wachten. (Nou ja, wachten met Coldplay op de achtergrond is geen wachten natuurlijk ;)).

Het zicht was daar stukken beter. Maar de mooiste verrassing kwam nog: na een nummer of tien zagen we op 5 meter afstand een drumpad plus piano omhoog komen. Wat krijgen we nou dan? Opeens kwamen Chris Martin en z’n mannen richting onze zijde. En daar hebben we Talk, The Hardest Part, Postcards From Far Away en een stukje Viva La Vida mogen aanschouwen en -horen: WOOOOOOOOOW.

Tja, nou is het alsnog een lange post geworden. Whatever :D. Maar om een lang verhaal kort te maken: ik heb echt één van de betere concerten ooit meegemaakt. Dat wordt een lastige top-5 (of misschien wel top-10) voor 2008 ;). Chris Martin blijft één van de charismatischte mensen die ik live heb mogen aanschouwen ;).

Na de klik dus de setlist en wat enorm gave YouTube filmpjes: zeker het bekijken waard (vooral de eerste, dat is ongeveer de positie waar wij ook stonden…)! En Rob bedankt voor je iPhone foto’s hierboven ;).

Het was al een publiek geheim, maar nu komt Coldplay er zelf mee naar buiten: ze gaan weer touren! Jeuj! Ze doen donderdag 2 oktober dit jaar met de ‘Viva La Vida world tour’ Ahoy’ aan. Beetje klein, al zeg ik het zelf, het zal moeilijk worden daar tussen te komen :). Maar niet getreurd, ik zag dat ze vrijdag 12 september in Cologne, ofwel Keulen komen. En laat ik nu net gezaghebbende zijn omtrent Keulen, dat is goed te doen vanaf hier. Misschien ook wel stukken goedkoper. De verkoop daarvoor start vrijdag al :D.

We gaan het zien. De verkoop voor Ahoy’ start volgende week zaterdag, dan ben ik helaas mee als leiding op voetbalkamp. Daar moet dus nog wat voor geregeld worden. Al met al, kom maar op meneer Martin!