Eindelijk weer eens een log. Ja, ik heb weer tijd. Tijd te veel zelfs, in deze periode. Ik ben afgelopen donderdag (3 juli) weer geopereerd aan m’n knie. Hopelijk ditmaal met goed gevolg. Volgens de dokter was de operatie geslaagd. Zelf dit keer helaas weinig van meegekregen. En, last but not least, een verslag van een bezoekje aan Radiohead. Wat – ja, ik ga een teaser geven – misschien wel hét beste concert is wat ik heb mogen aanschouwen…
Ik had een verdoving aan het been gekregen. Wel grappig, er wordt met een stroompje naar je been zenuwen (vier/vijf stuks) gezocht. Als die gevonden is, wordt er met een scherp glasvezel draadje de zenuw ‘platgespoten’. Na enkele keren proberen werden bijna alle pijnprikkels niet meer doorgegeven. Op die aan de zijkant van de knie na. Dus, even opnieuw zoeken. En na een half uur was alles uitgeschakeld: op naar de operatiekamer.
Daar met de OK-assistenten nog wat geouwehoerd (‘meneer, vindt u het erg als er radio aanstaat?’, ik: ‘dat ligt er natuurlijk aan welke zender er opstaat’, hij: ‘Q’, ik: ‘ja, dat vind ik heel erg’, met een hele grote knipoog :)). Ook vond meneer de assistent me een held, omdat ik één van de weinige voetballers was, die bij was. Opbeurende woorden zo vooraf. Waarop ik besluit de heren (en dame, excuus) in de operatiekamer succes te wensen. Waarop de chirurg reageert: ‘Luck is not a factor’ (in z’n beste Belgisch Engels :)). Waarop ik antwoord dat ik ze ook geen geluk wenste. Haha, wat een enerverend begin :D.
Maar zoals ik zei, weinig meegekregen van de operatie. Want nadat m’n pees verwijderd was kon begonnen worden met het boren van de kanalen. Waarop ik tegen de anesthesie assistent zeg dat ik wat voel. En meteen daarna dat het zeer doet. En daarop weer zeg dat ik kapot ga van de pijn, waarop hij reageert dat ik snel weg ben. Ik bedenk me nog wel even te melden tegen de OK-assistent dat ik het jammer vind dat ik geen held meer ben… Ik mag die OK-humor wel.
Ik word blijkbaar anderhalf uur later wakker, waarop ze bezig zijn met hechten. Om me gerust te stellen meldt de OK-assistent nog even dat hij me toch wel een held vond. Respect voor die jongeman ;), en mij natuurlijk, haha. Wat een anekdotes.
‘s Middags komt de chirurg op bezoek om te melden dat de operatie geslaagd is. Er was wel wat beschadiging aan m’n kraakbeen, maar graad 2 van de 4, wat geen irritatie veroorzaakt. Prima dus.
Van donderdag tot zaterdagmiddag mogen verblijven in de Sint Maartenskliniek. Aardige zusters, gelachen met de buurman over de overbuurvrouw (een non van 86) en ik heb gelukkig weinig pijn gehad. Herstel gaat ook voorspoedig, ik kan nu al dingen die ik de vorige keer pas na anderhalf à twee weken kon. Veelbelovend dus. Vandaag ook voor het eerst bij de fysiotherapeut langs geweest, ook dat ziet er voorspoedig uit. Hopelijk wordt dit dus één van de laatste logs over de knie, in negatieve zin dan. Alhoewel het herstel tot 100% sportfit zo’n 9 tot 12 maanden duurt. Dus ik beloof niets meer ;).
Op naar een positief stuk van deze log. De dinsdag voor ik onder het mes mocht ben ik richting Amsterdam vertrokken om samen met neef Bart het concert van Radiohead in het Westerpark te zien. Allereerst de hele dag alleen door Amsterdam geslenterd om de nodige boeken en DVD’s te zoeken voor de aanstaande verblijfperiode op bank en bed. De Slegte, wat Engelse boekwinkels, de nodige Free Record Shops, Van Leest’s, kleine platenzaken, een terrasje op het Leidseplein en niet te vergeten de Haegen Dazs in de Kalverstraat later, zorgden ervoor dat het inmiddels vijf uur was. Tijd om op weg te gaan richting neef Bart, in de Indische wijk te Amsterdam.
Na even te hebben opgefrist zijn we samen opnieuw richting de stad gegaan om snel wat te eten. Om daarna door te fietsen richting het Westerpark. Nog even snel een kaartje wat ik nog over had verpatst, om aan te sluiten in de rij voor de ticket check. Om snel even wat bekers drinken te pakken en een mooi plekje te zoeken. Van het voorprogramma weinig meegekregen, want ja, we kwamen echt voor Thom Yorke en z’n mannen. Het begint nu al laat te worden, dus ik kopiëer een review waar ik mezelf helemaal in kon vinden…
Weinig is natuurlijk zo prettig als op een mooie zomeravond in het park zitten met een biertje of wijntje. Zeker als er op de achtergrond ook nog eens een concert van een uitzonderlijk goede band te horen is. Op de zalige zomeravond van dinsdag 1 juli had Radiohead daarom beslist veel meer toehoorders dan uitsluitend de 15.000 bezoekers van de uitverkochte show in het Amsterdamse Westerpark. Ook buiten de hekken van het terrein, door het hele park en op de dijk langs het spoor, hebben zich honderden locals verzameld om voor nop de klanken van Radiohead op te vangen.
En geef ze eens ongelijk, want tournee na tournee bewijst Radiohead volledig buitencategorie te zijn, ook deze dinsdagavond in Amsterdam weer. Al is de band met eigen ogen zien er dan natuurlijk niet bij, en ook de bij vlagen verbluffende lichtshow moet je er buiten de hekken zelf bij fantaseren. Maar alleen al van de muziek zelf valt volop te genieten.
Vooral op visueel gebied verschilt dit concert dan ook van de optredens die Radiohead in 2006 in Amsterdam gaf, toen deels bedoeld om nieuwe nummers voor het latere album In Rainbows live uit te proberen. De videowalls als brokstukken hebben plaats gemaakt voor tientallen LED-verlichtingsbalken, die laag boven de band hangen en de muziek ondersteunen met fascinerende schouwspelen in, jawel, alle kleuren van de regenboog. Tenminste, pas als de zon echt onder is, daarvoor zijn ze nog moeilijk te zien. Daarna: om te likkebaarden zo mooi.
De verrassingen op muzikaal gebied zijn dit keer iets minder groot. Waren de In Rainbows-nummers twee jaar terug spannend en nieuw, inmiddels kunnen de fans ze uiteraard al dromen. Wel hebben magistraal opgebouwde liedjes als Arpeggi/Weird Fishes en Reckoner nu hun definitieve vorm gevonden, waar ze tijdens die eerdere tour nog constant veranderden tijdens de gedurende zoektocht van Radiohead. Alleen Videotape lijkt nog volop te evolueren en krijgt dankzij enkele extra pianoakkoorden en zwaardere elektronische beats nog meer pracht mee.
In Amsterdam wordt In Rainbows, het zevende studio-album van de band, in z’n geheel gespeeld. Terwijl de zon nog op het veld brandt, wordt er stevig geopend met een lekker venijnig Bodysnatchers, waarna korte, wonderschone verkoeling even volgt met All I Need.
De live Radio 1-samples en heftig overstuurde gitaarriff van The National Anthem brengt de eerste grote golf van herkenning teweeg. Heeft dan toch niet iedereen In Rainbows voor weinig tot geen geld gedownload?Het nieuwe werk – ook het gloedjenieuwe Super Collider met alleen zanger Thom Yorke op piano komt voorbij – wordt vervolgens fraai afgewisseld met oudere krakers als Everything In It’s Right Place, Idioteque, Lucky en oude hits Just, Karma Police en Street Spirit. Publieksfavorieten die na al die jaren nog steeds indringend en bevlogen worden gespeeld.
Setlists wisselen per avond: andere hits als Paranoid Android of No Surprises blijven dit keer in de koelkast, net als alle songs van Amnesiac trouwens. Wel wordt het Westerpark getrakteerd op A Wolf At The Door (van Hail To The Thief, weinig gespeeld). En na een magische versie van How To Disappear Completely, vaak de afsluiter van een Radiohead-concert, volgt er toch nog de geluidsmuur die Planet Telex is, opener van album The Bends. De zeer afwisselende songkeuze van vanavond laat nog eens dubbel en dwars horen hoe gevarieerd het repertoire van Radiohead inmiddels is, van stevige, gejaagde rock naar ontroerende ingetogen stukken pardoes weer richting knisperende elektronica: alles kan. De balans is ruim twee uur lang perfect.
Dat de tours door Amerika en Engeland er inmiddels op zitten, is te merken: zelden in de bandgeschiedenis was het vijftal zo goed op elkaar ingespeeld. Bovendien is Thom Yorke uitstekend bij stem en laat in diverse regionen het beste van zichzelf horen. Een klein grapje mag natuurlijk ook, als hij een oude pilotenbril opzet tijdens een stukje drummen: “Safety first, people!” Als hij na afloop van de drumkruk aftuimelt, blijkt waarom. Was een helm niet handiger geweest?
Om Radiohead meer ontspannen dan ooit tevoren en toch zo weergaloos te zien spelen, is bij vlagen al verbluffend. Zeker als alle subtielere nuances van de nummers van In Rainbows deze avond zo perfect uit de verf komen, mede dankzij kraakhelder geluid. Kijk gitarist Ed O’Brien en bassist Colin Greenwood eens glimlachen via de videoschermen! Je kunt hooguit tegenwerpen dat zo’n ontspannen houding de verbeten intensiteit van enkele jaren terug soms verdringt. Maar een kniesoor die zich daaraan stoort: al blijft totale overweldiging deze keer misschien uit, Radiohead blijft live nog steeds buitencategorie en hoeft hier zowaar steeds minder moeite voor te doen.
Gezien: Radiohead, Westerpark Amsterdam, 1/7/2008.
Bron: Alternative Blog
Kortom, ik heb écht een fantastisch concert gezien. Je zult het je niet voorstellen, maar nuchtere ik heeft de nodige momenten met z’n ogen dicht staan luisteren. Práchtig. Schitterend. Fenomenaal. Magnifiek. Chapeau! Wanneer weer?
De setlist en een link naar een vooringevulde YouTube search en Flickr pagina vind je hieronder.
Bodysnatchers [In Rainbows]
All I Need [In Rainbows]
The National Anthem [Kid A]
15 Step [In Rainbows]
Lucky [OK Computer]
Nude [In Rainbows]
Street Spirit (Fade Out) [The Bends]
There There [Hail To The Thief]
The Gloaming [Hail To The Thief]
Weird Fishes/Arpeggi [In Rainbows]
Idioteque [Kid A]
Faust Arp [In Rainbows]
Videotape [In Rainbows]
Just [The Bends]
Bangers And Mash [In Rainbows Disc 2]
Everything In Its Right Place [Kid A]
Reckoner [In Rainbows]Encore 1
House Of Cards [In Rainbows]
Climbing Up The Walls [OK Computer]
A Wolf At The Door [Hail To The Thief]
Jigsaw Falling Into Place [In Rainbows]
Karma Police [OK Computer]Encore 2
Super Collider [new song]
How To Disappear Completely [Kid A]
Planet Telex [The Bends]
En dan de linkjes:
