6 augustus 2009 – 22:13 local time
Pacific Coast Inn, San Diego, California, Verenigde Staten
Inmiddels zijn we al een kleine week verder voor ik m’n Canada verhaal hervat. Het wordt steeds moeilijker details te herinneren, omdat er in de tussentijd zoveel nieuwe dingen gebeurt zijn in zulk kort tijdbestek. Ik zit hier achter m’n laptopje ‘s avonds te typen terwijl ik de mannen heb gedropt in het uitgaansleven van San Diego. Ik voel me niet helemaal okay en wil over een korte tijd gaan pitten. Wel de ideale gelegenheid om na m’n VS verhaaltje te proberen het hele Canada verhaal af te ronden. Daar gaan we weer:
We zijn tot een uur of vier in Marineland gebleven, om daarna een autorit te maken van vijftien minuten om naar Niagara Falls downtown te gaan. Nu had ik het eerder over een klein dorpje, maar door de commercie is Niagara Falls uitgegroeid tot een klein Las Vegas. De weg vanaf de highway richting de falls is een Vegas-strip in het klein geworden: neon overal, borden die schreeuwen om aandacht en evenveel mensen die de toko’s dat maar al te graag willen geven. We parkeren de auto voor CAD 20 een kleine kilometer lopen van de falls.
[sthumbs=313|314|319,max,3,y,center,]
Wat een prachtige gebeurtenis. Vergeet de commerciele onzin eromheen, de falls zelf zijn adembenemend. Veel plaatjes geschoten zoals je later zult zien. Ik wist niet dat de Amerikaanse grens zo dicht op de falls lagen, dat de falls zelf de grens zijn. De Amerikanen hebben echter niet zo’n best zicht op de falls, wat ze genoodzaakt heeft een soort van brug te maken om een klein stukje van hun eigen falls te kunnen zien. De Canadian falls – die je waarschijnlijk kent van TV – kunnen ze echter niet zien. Mooi om dat stukje haat en nijd mee te krijgen.
[sthumbs=321|329|330|324|331|335|337|345|348|349|326|352,max,3,y,center,]
We maken enkele vermakelijke foto’s en kijken onze ogen uit naar de mensenmassa. Treena en Sashar nemen ons mee naar de Maid In The Mist. Het bootje wat je tot zo’n 30 meter van de falls brengt. Een kleine wachtrij is een te nemen hindernis om daarna een prachtig tochtje stroomopwaarts richting de Canadese falls te maken: wow. Foto’s maken is een beetje lastig vanwege de fog (mist/regen), maar ik heb een poging gedaan.
[sthumbs=366|367|372|373|375|377|382|387|391|392|409|410,max,3,y,center,]
Hierna rustig de strip omhoog gelopen om ergens in een restaurantje wat te gaan eten. Het was inmiddels half tien toen we het restaurant vol en voldaan uit kwamen lopen. Op de weg terug naar Toronto hebben Kristie en ik maar van de gelegenheid gebruik gemaakt onze oogjes te sluiten.
[sthumbs=412|415|417|420|422|424|428|429|437,max,3,y,center,]
Toen we wakker werden en de auto tot stilstand was gekomen leek dit toch niet echt op de drukke straat waar Sashar en Treena woonden. Het was er stil en verlaten. Navraag bij Sashar leverde ons op dat we maar uit moesten stappen en dan zou wel blijken waar we waren. Kristie – met enorme tegenzin en een klein humeur – en ik dat maar gedaan. Bleek dat we aan de andere kant van Toronto stonden met een stukje Lake Ontario tussen ons in: de skyline van Toronto by night. WOW! Uiteraard wat plaatjes geschoten om daarna ijs te eten bij Cold Stone: lekker. Toch maar snel naar bed gegaan, want de volgende ochtend 8u vertrok ons vliegtuig terug naar Halifax.
[sthumbs=438|439|442,max,3,y,center,]
De volgende ochtend om 7u door onze geweldige hosts Sashar en Treena afgedropt op Toronto airport. En na een enorme hug & veel bedankjes ons toch maar gehaast richting ons vliegtuig. Met passen en zweten net gehaald: pfew.
De vlucht en de reis terug vanuit Halifax ging goed: geen exits gemist en ook voor de boot waren we op tijd. We zouden deze avond richting de drive-inn movie gaan, maar aangezien we beide nogal kapot waren hebben we bij thuiskomst de film Juno gekeken en zijn we daarna moe en voldaan naar bed gegaan, we waren inmiddels weer een lange tijd op, met maar weinig slaap de avond ervoor.
[sthumbs=15|16|17,max,3,y,center,]
En, woensdag zou druk worden. We zijn ‘s ochtends rond een uur of 10 richting Perry gegaan. Een vriend van de familie McLeod die sinds een jaartje of twee in de zomer toeristen meeneemt op zijn vissersboot om een dagje allerlei dingen die met vissen te maken hebben uit te voeren.
Na een kleine – komische – veiligheidsinstructie zetten we voet richting een klein eiland (2 x 1km) alwaar we gaan ‘clammen’. Kortom, we gaan kammosselen uit de zandbank grond halen. Erg leuk om te doen. Je zoekt met een snorkel en een wetsuit aan naar kleine cirkeltjes in het zand. Grote kans dat je daar een kammossel aantreft. Je haalt je riekje over de grond en met een beetje geluk haal je de kammossel mee. Als die een bepaalde grootte heeft dan nemen we hem mee.
[sthumbs=18|19|21|25|26|27,max,3,y,center,]
We vangen met z’n allen de nodige clams, die even later op het eiland gekookt worden en opgegeten. Mooi om dingen te eten die je zelf gevangen hebt, ik hield het bij de tong en spiertjes. De rest was me toch iets te slijmerig. Beetje moeilijk te beschrijven: beetje als lever maar dan zoeter.
[sthumbs=28|30|31,max,3,y,center,]
Even later gaan we weer richting de boot om verderop op makreel te gaan vissen. Ze willen niet echt bijten en vangen met z’n allen maar een makreel. Op de weg terug naar Georgetown harbor gaan we langs enkele traps op. Allereerst een ‘lobster’ (kreeft) val. Interessant om te zien. Perry vertelt en laat zien dat dit een educatieve trap is. De opening is afgedicht met een plastic schotje en hij heeft er zelf een kreeft ingestopt. Dit alles vanwege het feit dat we buiten het seizoen zitten. Wat verderop halen we een krab trap op, ook deze is afgedicht en handmatig gevuld. Vervolgens laat Perry zien hoe mosselen gekweekt worden. Erg interessant zoals ik al zei. Kristie en ik hebben er in ieder geval van genoten.
[sthumbs=32|36|40,max,3,y,center,]
Bij thuiskomst staat er iets raars op tafel. Althans, voor Kristie. Het zijn stukjes varkensvlees met een raar korstje eromheen: schnitzels. Ongelooflijk, men vroeg wat ik normaliter op een woensdag thuis zou eten. Ik zei: schnitzel met brocolli en een gebakken aardappel met een grote glimlach. En wat stond er ‘s avonds op het menu… Haha, dat had Kristie’s vader Allison even in een kookboek opgezocht en klaargemaakt. Zo cool. En het smaakte ook nog goed, dat vonden ze zelf ook. Heb ik een familie Canadezen toch mooi aan de schnitzels gezet, haha.
Inmiddels (februari 2010) heb ik de foto’s aan deze post toegevoegd. Mocht je hier geen genoeg van krijgen, dan kun je de foto’s van Toronto en Niagara Falls hier vinden en hier de foto’s van PEI itself.
