4 februari 2011, Quito, Pichincha, Ecuador
Daar issie dan: de laatste les Spaans, na drie weken lang vier uur per dag me gebezigd te hebben aan deze taal, eens kijken hoe het er exact voor staat: examen. Veel dingen die we drie weken terug voor het laatst behandeld hebben, dus goed nadenken en ook veel dingen opzoeken in m’n Engels-Spaans woordenboek — welke ik er dus bij mag houden. Na een kleine twee uur m’n papier ingeleverd en samen met m’n lerares doorlopen. Veel dingen goed en bij de fouten die ik maakte gelukkig geen onoverkoombare-niet-te-snappen dingen: yes! Uiteindelijk geslaagd met 85%, hell yeah!
M’n lerares bedankt (met de chocolade van gisteren), een foto op de trap gemaakt en nog wat geïnternet om daarna afscheid te nemen van Franklin en Jorge — een andere leraar wie Franklin en ik altijd inmaakten met een partijtje tafelvoetbal in de pauze. Daarna op zoek naar een nieuwe camera en een cadeau voor de host familie, het is namelijk ook de laatste nacht bij mijn familie. Ik ben op zoek naar een plaatje aan de muur waar je sleutels op kan hangen van Liga de Quito — dé club van César — welke ik bij Mitad del Mundo heb gezien, maar geen enkele shop in Quito heeft het. (Overigens een goede training Spaans en handen en voeten werk om uit te leggen wat je bedoelt ;).) Ik koop uiteindelijk een pennenhouder in de vorm van een voetbal en van Liga uiteraard. Voor Mirella ga ik voor de simpele weg: chocolade, en veul!
Tijdens het eten, enkel met César en Mirella — de dames zijn naar Mitad del Mundo en Alvaro de zoon is een dagje richting Baños met school — geef ik m’n cadeautjes en wordt er veel gelachen (onder andere om de fouten die ik de afgelopen weken in het Spaans maakte) en word ik hartelijk bedankt. Ik was een ‘buen chico’ en mocht altijd terugkomen, het was ‘mi casa tambien’. Tof om te horen, helemaal het compliment wat daarna kwam omtrent m’n Spaans, ze waren serieus verbaasd over m’n Spaans na enkel drie weekjes, jeuj!
Na het eten opnieuw richting la Mariscal gegaan — inderdaad, de derde dag op rij — om opnieuw afscheid te nemen van Achim (piloot van Lufthansa), zijn vriend Jan (beiden keren terug naar Duitsland) en de Zwitserse Jan die richting Peru gaat. Opnieuw gestart in de cocktail bar om daarna de dansvloer op te zoeken. Ja mensen, het was nog lang onrustig in Quito. Alhoewel ik toch om 1u naar huis ben gegaan. Ik moest namelijk nog m’n tas inpakken want zaterdag moet ik het appartement uit, en begint m’n reis eindelijk ‘echt’. Dat hebben we meteen goed aangepakt, maar daarover in de volgende blog meer ;).
