6 maart 2011, Cuenca, Azuay, Ecuador
Nog steeds met z’n allen — Kanerva, Fabian, Jayne, Gitte en ik — in Cuenca, waar carnaval inmiddels echt is losgebarsten. Wat inhoudt dat veel winkels en markten dicht zijn. Daarover later meer.
Na een late avond deze morgen ook laat op. Van het ontbijt maken we een brunch en we doen dit bij hetzelfde tentje waar we gisteren ook geluncht hebben, van het Engelse sprekende koppel. Het blijkt een grote verzamelplaats voor niet-Ecuadorianen te zijn. Cuenca blijkt eveneens een stad te zijn waar veel gepensioneerde Amerikanen hun pensioen doorbrengen, onder andere vanwege de dollar. Toch nog iets opgestoken van die sympathieke Amerikaan gisteren — wie weet was hij ook aan het kijken of het het blijven waard is :).
Voordat we daar overigens aankomen wil ik me al lopend rustig omdraaien om te vragen of vandaag ‘that carnaval water shit still on is’, als ik ineens een harde klap op m’n voortplantingsorganen voel. Even later voelt het zoals het vroeger ook altijd voelde: een substantie naar beneden druipend. Een waterballon, perfect gegooid vanuit een tegemoet komende auto, heeft zijn doel getroffen. Lachende geluiden uit de auto en ook iedereen achter me — incluis mezelf — doet dat ook erg hard :).
Mijn brunch (besteld na een beklemde lach en een heel Brits: ‘aw, you have blatter problems already my dear’) bestaat uit een bloemkoolsoep en een omelet met spinazie (eerst keer in Ecuador :)), paprika en uitjes. Opnieuw weer erg lekker. De rest van de ochtend — voor zover die nog over is — laten we Kanerva en Fabian de stad zien. Het is nog steeds zoals de afgelopen dagen, bang voor ieder balkon en iedere naderende auto met een raam open ;). Op een begeven moment worden we bekogeld vanuit een auto met daarin een man of zes. Ook al hebben we geen tegen munitie, Fabian en ik doen wel alsof en rennen er achteraan met gooiende bewegingen.
Lachen man, tot de auto door het verkeer moet stoppen, de jongens uitstappen en achter deze twee vredelievende jongens aanrennen met waterballonnen zo groot als meloenen. Alsof het nog niet genoeg was ging de voorraad aan water, een enorme regenton, ook mee richting ons. Tsja, dat hebben we geweten… 🙂 We komen drijfnat Cuenca’s bekendste ijssalon binnen en doen onszelf een genoegen met ijs en een brownie. Terug in het hostel relaxen we iets, we hebben namelijk besloten het halve ghost town achter ons te laten en terug te keren naar Baños. Het enorm toeristische dorpje waar echt alles te doen is. Iedereen van ons — inclusief Gitte tijdens een vorig bezoek — is daar al eens geweest en vond het niet erg om terug te keren.
Dus we pakken rond 23u de nachtbus daarnaartoe. Een rit van in totaal ongeveer 8u. Daarover uiteraard in een volgend verhaal veel meer :).
