27 maart 2011, Huaraz, Ancash, Perú
Ik ben inmiddels onderweg naar Huaraz, een stadje van 100.000 inwoners midden in de Andés. Huaraz ligt in de Cordillera Blanca, een enorme bergketen met Perú’s hoogste bergen. Ik ben van plan hier een 4-daagse tocht door de bergen te maken en te mountainbiken. Kortom, genoeg actieve bezigheden!
De voorgestelde aankomsttijd van de bus blijkt een beetje (erg) af te wijken. In plaats van om 5u ‘s ochtends aan te komen, arriveren we pas om 7:30u in Huaraz. Niet dat ik dat heel erg vindt, ik heb heerlijk kunnen slapen en eerlijk gezegd is dit een iets schappelijkere tijd om een eventuele taxi te pakken. Eenmaal buiten de terminal besluit ik echter, omdat het zo’n mooi weer is, om richting m’n hostel te lopen. Ik moet wel een taxi chauffeur of vijf van me afslaan — ‘het hostel is dicht’, ‘het is heel gevaarlijk’, of ‘dat hostel is heel ver lopen’.
Als ik in het hostel arriveer word ik heel hartelijk ontvangen door Anita, moeder overste van hostel Carolina. Blijkbaar mag ze Hollandse heren nogal graag — ‘oooh, bonito chico Holandes’ — want ik word direct mee naar boven genomen, alwaar het ontbijt plaatsvindt. Ik heb pas voor vanavond gereserveerd, maar mag direct deelnemen aan het gratis ontbijt. Sympathiek. Ik word ook direct gekoppeld aan een andere Nederlandse jongen: Joris. Uit Nuenen nog wel. Altijd leuk om weer even Brabants te ouwehoeren.
Hij is in Huaraz omdat tijdens z’n reis in Midden Amerika al z’n bankpassen gejat zijn. Het rare verhaal is dat zijn ouders een Nederlandse jongen kende die in Huaraz een zaak in toerisme heeft en dat die toevallig in Nederland was, zodat ze zijn pas aan hem mee konden geven. Het feit wil dat ze vandaag afgesproken hebben. Joris nodigt me uit om mee te gaan, omdat hij ook een rondleiding Huaraz krijgt.
Als de jongen (Guido) arriveert blijkt ook de familie van het hostel hem goed te kennen. We lachen ons rot als Anita zegt dat een avondje met deze twee Hollandse jongens haar wel aanstaad. Ik reageer dat we ‘s avonds de deur van onze kamer wel op slot doen ;). We kijken eerst even rond in het kantoor van Guido zijn bedrijf, wat focust op duurzaam toerisme. Ze bieden interessante tours aan naar Indigenas dorpjes in de bergen. Interessant om zijn standpunten daaromtrent te horen. We lunchen met z’n drieën en daar blijkt dat Guido veel mensen in het stadje kent.
Tijdens de lunch is het mooi om zijn verhaal over leven en overleven met zijn bedrijf in Perú te horen. De verschillen in cultuur, taal en natuurlijk mensen. Ik spreek af morgen nog even langs te komen, omdat ik graag wat meer informatie wil over bedrijven in het stadje die hikes door de bergen aanbieden.
Bij terugkomst in het hostel ziet Joris een drietal Engelsen waarmee hij gisteren een meer in de buurt heeft beklommen. We besluiten samen wat te gaan eten en komen hoe origineel uit bij hetzelfde restaurant als waar we vanmiddag gelunched hadden. Maakt niet uit, dat smaakte erg goed. Als we terugkomen in het hostel zeg ik gedag tegen Joris en bedank hem voor de mooie dag. Samen met de Engelse Jim, Rik en Amy kijk ik Borat in de speciale filmkamer helemaal bovenin het hostel, met een enorme TV: nice! Hilarische film uiteraard.
Terug in m’n kamer ontmoet ik een nieuwe roomie: de Chileense Karin. Dat is goed voor m’n Spaans en we begrijpen elkaar behoorlijk. Goed om morgen wat verder mee te praten, maar eerst is het tijd om eens mooi de binnenkant van m’n ogen te gaan bekijken…
