6 april 2011, Lima, Perú
Ik heb gisteravond de nachtbus vanuit Huaraz genomen om eindelijk na 10 dagen de Andés toch echt weer te verlaten. De bus heeft afgelopen nacht voet gezet richting Lima, de hoofdstad van Perú waar ongeveer 7,8 miljoen mensen wonen. Met recht een miljoenenstad dus. Ik heb echt heel goed geslapen in de luxe Cruz del Sur bus — al was de vertoonde film bar en bar slecht :). We worden echter om 5u in de ochtend al gewekt, de bus heeft namelijk goed doorgereden.
Na een snelle toiletstop bij de terminal neem ik een taxi richting mij al gereserveerde hostel in de wijk Miraflores. Eén van de weinige wijken in Lima waar je ‘s nachts en vroeg in de ochtend veilig kunt bivakkeren. De taxi chauf zegt het te kennen en we gaan op weg. Onderweg wordt er gevraagd of ik geen ander hostel wil, want het is daar gevaarlijk en ver weg van alles, etcetera. Na een aantal keer vriendelijk aan te hebben gegeven dat ik een reservering heb en dat ik gewoon naar Cirque Hostel wil, begint mijn geduld naar verloop van tijd — met doorgaand zeuren — op te raken.
Als meneer de taxi chauf dan ook nog gaat spelen dat hij het niet kan vinden word ik er moe van. We stoppen in de zogenaamd juiste straat, met een andere straatnaam :S. Gelukkig is een vrouw hulpzaam als ze mij voor de derde keer de straatnaam hoort zeggen en zegt dat de straat twee blokken verderop ligt. De meneer had bij het afzetten ook nog het lef om het dubbele van het afgesproken bedrag te vragen. Dacht het niet hè, hij wist het te vinden en als dat achteraf niet blijkt, dikke vinger. Hij schudt z’n hoofd wat en druipt snel af.
Eenmaal in het hostel mag ik zelfs nog het bed induiken, terwijl ik niet eens de avond ervoor geboekt had: service! Ongeveer drie uur later word ik wakker. Ik handel de incheck administratie af en ga richting het inbegrepen ontbijt. Het hostel wordt gerund door vier vrienden en daar weer vrienden van. Heel leuke sfeer, een mooi pand en goede bedden. Hier kan ik me wel een paar dagen vermaken.
Als ik na het ontbijt Skype open komt er echter een triest bericht binnen. Pap vertelt dat mijn 90-jarige opa — en grootste fan van deze blog — het leven heeft gelaten. Pfew, dat is even slikken zeg. Opa was al langer ziek, maar we hadden de deal gemaakt dat hij er in juni, als ik terug kom, nog zou zijn. Die deal is helaas verbroken. Ik heb ook afgesproken dat mocht het toch echt zover komen, ik graag bij de begrafenis aanwezig wilde zijn. Dus gaan we proberen vanuit Lima de hele bureaucratische molen van de verzekering in gang te zetten.
Ik bel het SOS hulpnummer van mijn reisverzekering via Skype. Dat werkt prima en ik leg de hele situatie uit. Het blijkt dat ik me goed verzekerd heb en de juiste polissen en looptijd heb gekozen, pfew. De behulpzame mevrouw legt uit dat ook bij tweede graads familie ‘repatriëring’ mogelijk is. Ik moet over een uurtje terugbellen, dan hebben ze vluchten voor me klaarliggen. Wow! Zou het zo gemakkelijk zijn?
In de tussentijd word ik via Skype gebeld door kleine Roel. Dat is een prima afleiding van het hele gebeuren en we ouwehoeren erop los. Leuk weer gesproken te hebben! Na iets meer dan een uurtje bel ik terug en liggen er vijf vlucht opties bij. Ik besluit terug te keren op zaterdag 9 april, waardoor ik zondagmiddag 10 april in Nederland arriveer. Dat komt perfect uit, de begrafenis is namelijk op dinsdag. De opvolgende vrijdag keer ik weer terug naar Perú. Allemaal directe KLM vluchten. Wat een top optie zeg. Ik bedank de vrouw hartelijk. Ze zegt dat ze morgen — het is namelijk 23u ‘s avonds in Nederland — nog wel alles met de verzekeraar (de Europeesche) door moet nemen, maar dat ik de tickets morgen in de mail kan verwachten: top!
Na dit alle geregel besluit ik Miraflores eens te gaan verkennen. Deze wijk doet totaal niet denken aan Zuid Amerika, laat staan Perú. Maar veel meer aan een West Europese of Amerikaanse stad. Mooie auto’s, goed aangeveegde trottoirs en prachtig groene parken. Ik drink een koffie en een stukje gebak op een mooi terras — wow, één van eerste terrassen in Perú — en denk aan opa plus de kleine vijf dagen thuis die voor de boeg staan. De wandeling terug loopt langs de prachtige kust, met de nodige groene parken. Lima ligt namelijk aan de Stille Oceaan. De mist — die vaak ‘s ochtends de stad in trekt en waar Lima ook bekend om staat — hangt er nog steeds en koelt de stad in de felle zon die erboven schijnt.
Terug in het hostel internet ik het nodige en besluit ik te gaan eten in een erg chique Frans restaurant om de hoek. Haute-cuisine voor een zachte prijs, hell yeah! Ik besluit de avond met twee films in de toffe gemeenschappelijke ruimte van het hostel. Tijd om naar bed te gaan…
