Dinsdag 13 september 2011 — Gonzales, Louisiana, Verenigde Staten
Vandaag is het niet echt een heel spectaculaire dag geworden. Veul in de auto gezeten en natuurlijk de dagelijkse rituelen afgewerkt. ‘Some daily rituals never change’, Subway in de morgen. De hele dag Ray Finkle grappen zoals: “I don’t Finkle so” of natuurlijk “do you know Ray Finkle?”. Voor de mensen die dit geweldige verslag lezen en nog niet weten wie Ray Finkle is zie hier http://lmgtfy.com/?q=ray+finkle en http://www.youtube.com/watch?v=nx3-sxhewlo
Maar goed dit terzijde. Besloten werd om vandaag Houston te skippen en alleen het NASA spacecenter te bezoeken. Na vier uur rijden kwamen onze mannen aan bij de NASA guys. Na een uitgebreide bodyscan werden de mannen toegelaten tot het museum waar de pret kon beginnen. Dit museum is zeker de moeite waard om te bezoeken. Veel te zien en te doen. (Ook voor kleine kinderen, handig voor een eventuele toekomst.) Dit was dus ideaal voor unsere manner omdat sommige op dit moment van schrijven hun tweede jeugd aan het beleven zijn. Zo werd er in de ballenbak met ballen overgegooid en ook werd er een kamelenrace gehouden.
Nadat de eerste pret verzadigd was, werden serieuze dingen ondernomen. Om in te komen werd een film bekeken waarop de historie van NASA beknopt uitgelegd werd. Dit was een zeer interessante film. Mocht je hem willen downloaden, de titel is volgens mij “The History of NASA”.
Na de film volgde een tour door het museum waar alles in chronologische volgorde te zien was. Ook waren hier ‘rocks from Moon’ te zien, inclusief diverse originele onderdelen van spaceships. Mooie foto’s werden hier gemaakt door onze eigen DVD Theo, genaamd Niels. Niels is deze vakantie zijn foto skills dusdanig aan het ontwikkelen dat hij almost prof kan worden.
Na deze fotoshoot werden we verwacht in de tram waar een heuse rondrit klaarstond over het NASA terrein. De eerste stop was het officiële oude controlecentrum (‘mission control’, je weet wel, die uit Apollo 13) van waaruit de eerste mens op de maan gezet is. Deze is nog volledig in originele staat en zeker de moeite waard om een keer te checken. (Alhoewel, een kleine kanttekening: de weg hiernaartoe is maar liefst 87 traptreden hoog. Voor de gemiddelde Amerikaan, incluis onze tramdriver, zijn dit er 86 te veul.) Het was dus dringen bij de lift. Ook voor de lift was het zweten geblazen om al deze mensen boven te krijgen.
Hierna vervolgden we onze tocht naar het NASA trainingscentrum en naar de ruimte waar een heuse Apollo raket ligt opgeslagen (Voor de leken, nee dit zijn geen ijsjes.) Deze raket was zo groot dat ze hem op een grasveld hebben moeten rijden en hierna er een loods omheen hebben moeten bouwen.
Leuk feitje overigens is dat ene Niels R. dacht dat Houston een meneer was (vanwege ‘Houston, we have a problem’), totale onzin natuurlijk… Maar ja… Moest even vermeld worden. Na deze rondrit zijn we verder gereden. En hebben we gegeten bij een idyllisch restaurant wat zo uit een slechte Jim Carrey film zou zijn gekomen. Houten banken waaraan Seabass en zijn redneck vrienden pils aan het nuttigen waren, terwijl de zijkanten van het gebouw behangen zijn met John Wayne posters, standmateriaal, schilderijen en een verdwaalde mok. De serveersters er soms wel en soms niet zo heel erg appeteitelijk uitzien. Overigens gooien we nog steeds hoge ogen hier met ons ‘very sexy accent’. Alhoewel de dame hier ons niet zo best kon verstaan…
Er werden overigens ook steaks geserveerd, gewoon omdat het kan. Duchtige steaks wel te verstaan. Zo groot dat enkel onze Harm zijn hele bordje leegeet. Toch knap met duchtige andere eterts zoals Hans Wee-man aan tafel. Al moet er wel bij vermeld worden dat Harm maar liefst drie buffalo wings had laten liggen.
Na dit zeer amuserende bezoek zijn we terecht gekomen in het uiterst rustieke plaatsje Gonzales. Dit is op ongeveer 45 minuten van New Orleans waar we morgen dus heen gaan. Bye bye, and take care then!
Door: Mark
