zeroxcool.net – Harm van Tilborg

Vrijdag 23 september 2011 — Miami Beach, Florida, Verenigde Staten

Vrijdag 23 september, morgen vertrekken we al weer naar Nederland. Daar waar we wel moeten nadenken. Daar waar we wel dingen moeten uitvoeren. Daar waar de wekker wel bestaat. Daar waar maar twee kroegen zijn (waarvan een café met voornamelijk alleen maar mannen). Daar waar de Subway 30 kilometer rijden is. Daar waar de lange broek en de paraplu weer uit de kast gehaald kunnen worden…

…maar het is de laatste dag, dus we hebben nog één dag! Bij deze gedachten moet ik meteen denken aan Jim Carry in de film ‘Dumb and Dumber’, waar hij door een vrouw wordt afgewezen. Hier vraagt Jim of hij kans maakt bij zijn grote liefde, waarop zij zegt dat deze kans heel erg klein is, zelfs een kans van 1 op één miljoen. Maar doordat onze held altijd positief blijft, geeft hij als antwoord: dus er is een kans!

Met het motto: ‘we hebben dus nog een dag’ gingen we onze laatste dag in. Positief als wij altijd zijn besloten we nog niet na te denken over de terugreis. Helaas begonnen de meeste überhaupt pas rond 12u met denken! De avond daarvoor was toch pittig geweest voor de meesten want op deze dag kwam alles een beetje traag op gang. Iedereen was zelfs zo traag dat er pas rond 13u aanstalte werd gemaakt om naar de Subway te gaan… En ik kan je vertellen dat is zeer bijzonder voor deze vakantie. Want het nu al legendarische woord ‘snacken’ viel deze dag wel erg laat. (Dit misschien omdat we ‘s nachts een filiaal van de McDonald’s hadden bezocht…)

Nadat het eten op was, ontstond er een hevige discussie! We gingen deze dag Miami bezichtigen, maar hoe gaan we dat doen!? Lopen, fietsen of met de auto? De meningen waren erg verdeeld, al snel werd het duidelijk dat lopen in zo’n grote stad geen optie is. Nadat we de Subway uitliepen viel het fietsen ook af… Er hing een gevoelstemperatuur van 40 graden buiten. Op naar de auto dan maar!

Wat is er na zon, zee en strand nog meer te zien in Miami? Dit was de vraag die de meeste van ons zich afgevraagd hebben voordat de Lonely Planet werd geraadpleegd… We besloten wat leuke gedeelten eruit te pakken. Als eerste begonnen we in de wijk Coral Gables, waar volgens de boeken het ‘mooiste zwembad ter wereld’ staat. Dit was inderdaad een zeer mooi zwembad. Alleen hadden de meeste van ons toch weer meer oog voor andere dingen rondom het zwembad!

In deze zelfde oude Spaanse buurt lag ook het mooiste hotel van de stad. Helaas is door onze strakke planning de rondleiding door de wasserette niet door gegaan, het schijnt zo te zijn dat ze in dit hotel de beste handoekenvouwers ter wereld hebben rondlopen. Dit was natuurlijk iets wat wij eigenlijk niet wilden missen…

Snel de auto in, op naar het volgende viewpoint! Naar het Cubaanse gedeelte van de stad. Hier was helaas niet veel te bezichtigen… Enkel de sfeer van Cuba was duidelijk aanwezig. Na nog een kleine trip kwamen we in Down Town Miami waar we aan het water nog wat rond gekeken hebben, hierna zijn we naar het plaatselijke Hard Rock Cafe geweest en hebben daarna wat gegeten bij de Italiaan aan het water. Dit was zeker de moeite waard, alleen al voor het uitzicht.

Na onze zware trip zijn we bij het appartement opgesplitst, Hans en Maarten gingen nog even met de auto door de stad rijden om het één en ander te bekijken — echte cultuur snuivers die jongens. Mark, Hoofd en Harm gingen nog een rondje hardlopen over de verlichte boulevard van South Beach Miami. (Hardlopers zijn doorlopers werd er al geroepen vanuit de auto.) En onze Teek ging relaxen in ons luxe appartement (wat de rest daarvan dacht mag zelf ingevuld worden, wel wil ik even kwijt dat bij thuiskomst het hele appartement stonk naar schijt!)

‘s Avonds stond dan toch echt onze laatste ‘zuip-en-poging-tot-laai-avond’ te wachten. Het lokmiddel wat nog over was werd over het lijf gegooid en de kleding die er nog het meest dragelijk eruit zag (en rook) werd aangetrokken. (Het werd dus alleen een zuip avond…) We kwamen uit in de kroeg waar de rest van ons hostel ook was beland, hier werd de race tegen de klok ingezet. Zo snel mogelijk werd er zoveel mogelijk alcohol naar binnengewerkt, dit met de prijzen van de aankomende club en de zwaar gehavende bankrekeningen in het achterhoofd. Om ons op niveau te krijgen was dit na drie weken bier drinken een erg zware klus geworden, alleen er werd met in het achterhoofd ‘De Terugreis’ geen zwaardere middelen ingezet. (We werden er zelfs op gewezen dat in de geurtjes die opgespoten konden worden bij ‘De Restroom Guy’ 80 procent alcohol zat.) Na toch onze uiterste best gedaan te hebben verlieten we rond middernacht de bar om in de voorgereden limo-Hummer plaats te nemen.

In de club aangekomen werd er alles op alles gezet om er nog een leuke avond van te maken. Alle mogelijke (vrouw afstotende) dans-moves werden uit de kast gegooid, ook werden bij sommige nummers de armpjes de lucht in gegooid waardoor er opeens 12 pannenkoeken zichtbaar werden, de ruimte om ons heen werd alsmaar groter. Nadat er nog wat vrouwen aangesproken waren werd het helemaal rustig rondom de zes heren. (Het knoflookbrood van de Italiaan was wel lekker!)

De enige mensen die nog om ons heen stonden waren of Pools of hadden meerdere beperkingen. Nadat bij iedereen de gel in de schoenen was gelopen werden er zelfs wegwerp gebaren gemaakt naar de ruigste mensen uit Sint Tunnis. De Beach Boys namen de plaatsen over op de dansvloer en wij kropen steeds dichter naar de bar, hier hebben nog wat drankjes genuttigd en zijn we mondjes maat één voor één met een slappe staart tussen de benen afgedropen!

Door: Niels R.