zeroxcool.net – Harm van Tilborg

Daar zitten we weer. Ieder jaar opnieuw probeer ik het afgelopen jaar samen te vatten op dezelfde avond van het jaar: Kerstavond. Dat lukt me al een heel aantal jaren en ook dit jaar wil ik daar graag weer aan meedoen. Ditmaal niet thuis achter de pc, maar vanuit de trein Antwerpen – Amsterdam. Hetgeen wel duidelijk wordt naarmate het jaar in deze tekst steeds meer vorm krijgt…

Waar ik in 2010, plus de jaren ervoor, een kopje ‘school’ had, hoef ik die in 2011 niet meer te voeren. Afgestudeerd in de zomer van 2010 en daarna niet veel slimmer meer geworden. Althans, op het vakgebied dan :). Laten we daarom maar gewoon het jaar chronologisch de revue laten passeren.

De eerste helft van 2011 stond in het teken van mijn reis door Zuid Amerika. Vrijdagochtend vroeg, 15 januari 2010 zat ik in de auto met paps en mams onderweg naar Schiphol. Vanaf daar zou het hele avontuur beginnen. Twee vluchten verder landde ik in de hoofdstad van Ecuador Quito. Daar heb ik drie weken bij de familie Sánchez in huis gewoond en geprobeerd mijn niveau Spaans van nul naar een abominabel niveau proberen te tillen :). Wat eerlijk gezegd redelijk gelukt is.

In die drie weken bij de familie — en daarna nog een dikke anderhalve week ‘alleen’ — heb ik in Quito een prachtige tijd beleefd. Veel mensen ontmoet, veel dingen gezien en me echt top vermaakt. Daarna was het tijd m’n vaste stekje in die stad te gaan verlaten om écht te gaan reizen. Dar begon rustig met stops te Mitad del Mundo (midden van de aarde), Otavalo (Indiaanse markt), Mindo (actief in de jungle), Latacunga (een meer dan 5km hoge vulkaan beklommen!) en Baños (te veel activiteiten :)) om toch weer even terug te keren in Quito alvorens richting de kust vertrekken. Na een kort dagje Manta snel doorgereisd naar het kleine paradijsje Puerto López. Daar misschien wel de ontdekking van het jaar gedaan: het ontmoeten van Gitte ;).

Na een weekendje goed gefeest te hebben in Montañita, samen met de rest van de ‘Quito-gang’, zijn we samen teruggegaan naar ‘ons’ Puerto López. Ik om te mijn advanced duikbrevet te halen, Gitte gewoon om te relaxen. Daarna doorgereisd naar Cuenca om, opnieuw met Kanerva, Fabian en Jayne af te spreken. Om datzelfde Carnaval weekend terug naar Baños te gaan en daar nog goed de beest uit te hangen.

Terug in, jawel, Quito heb ik mijn reis naar de Galápagos eilanden geboekt. Afscheid genomen van de hele Quito gang, inclusief Gitte. Die ietsje later drie weken naar Cuba vertrekt. Die dikke anderhalve week op de Galápagos eilanden zijn eigenlijk niet te beschrijven. Ik heb een poging gewaagd {LINKHIERRRRRRR}, maar woorden doen daar gewoon tekort. De fantastische groep uit alle windstreken, de crew en natuurlijk de flora en fauna daar maakten dit tot een hoogtepunt van jewelste. Met recht alle centjes waard!

We zitten inmiddels alweer in maart en bij terugkomst op het vaste land ben ik na enkele tussenstops (Machala en Loja) al snel in het tweede land van de trip beland: Perú. Het avontuur daar begint in het zanderige noorden: Chiclayo en Trujillo. Allebei steden met een sterke band met het verleden, gezien de vele oude tempels. In het kleine standdorpje Huanchaco besluit ik enkele dagen neer te dalen. Om bij te komen (ja, echt) en plannen voor de komende weken te maken. Het is goed toeven daar.

Enkele dagen daarna vertrek ik de Andés in. Richting het bergplaatsje Huaraz. Daar verblijf ik uiteindelijk een kleine twee weken. Met daarin een vier daagse trektocht door de Cordillera Blanca. Werkelijk prachtige omgeving, opnieuw een toffe groep (met daarin de Nederlander Jasper) en gids. Wederom een paradijsje op aarde. Ook bezoek ik er Laguna 69 met het mooiste blauwe water wat ik ooit gezien heb.

Na de Andés is het tijd om weer terug richting de kust te gaan. Daar wacht miljoenenstad Lima. Het wordt maar een kort verblijf in de westers getinte wijk Miraflóres. Na vier dagen vertrek ik tijdelijk terug naar Nederland. Opa heeft besloten zich niet aan onze deal te houden — dat hij er nog is als ik terugkom in juni :(… Gelukkig zie ik Gitte nog net een dagje alvorens ik het vliegtuig instap. We bezoeken die dag het prachtige historische centrum van Lima.

De vijf daagjes thuis zijn raar, maar ik was erg blij dat ik de begrafenis mee kon maken. Ander bijkomstigheid (was het toeval?) was dat ik aanwezig kon zijn bij de uitreiking van de prof. ir. dr. Kooyprijs. Een prijs voor het beste afstudeerverslag van 2010. Waarvan ik stiekem eind februari al wist dat ik die zou krijgen, vandaar dat het boeken van de Galápagos trip niet zo’n aanslag op het budget was :).

Eenmaal terug in Lima maak ik nog de knotsgekke derby Alianza Lima – Universidad mee. Daarna vervolg ik mijn trip naar Huacachina. Een kleine oase nabij Ica, waar je kunt sandboarden over de enorme zandduinen. Een prettige afleiding na het aparte dagen thuis. Enkele dagen later ben ik alweer in Nazca. Alwaar ik dat lieve Belgische meisje Gitte tegenkom. We besluiten samen verder te reizen. Dat wordt wel besloten na het enige aandringen, ik vond immers nog steeds dat ik daar was om alleen te reizen ;). Na een vlucht over de wereldfameuze Nazca lijnen vertrekken we ‘s nachts richting Arequipa, Perú’s tweede stad. Hier maken we een drie daagse tocht door de Cañon del Colca. Ik val in herhaling, maar dat was opnieuw een prachtige tocht.

We vervolgen onze reis richting Cuzco. Misschien wel de meest historische stad van het zuidelijk halfrond. Het Inca tijdperk vond hier zijn start en direct ook zijn einde. Hier verblijven we in een mooi hostel van waaruit we ook al onze tours boeken. Van een mountainbike tocht langs kleine dorpjes, het prachtige Inca lab Moray tot aan een bustocht langs de vele Inca artifecten in de heilige vallei. Dan volgt één van de hoogtepunten van de trip: een vijf daagse trektocht via de Salcantay berg richting dé kroon op het Inca tijdperk: Machu Picchu. De kleine groep (wij, Jason en gids Willy), het fantastische landschap, het afzien en de pracht en praal waarmee we op de vijfde dag beloond worden maakt dit tot een enorm hoogtepunt van de reis.

We vervolgen de reis naar Puno, een klein stadje net voor de grens met het derde land van de reis: Bolivia. Na een bezoek aan de drijvende eilanden steken we de volgende dag de grens over om direct te varen richting Isla del Sol. Het eiland waar volgens de Inca’s de zon is geboren. Twee dagen wandelen we over het prachtige eiland dat in het Titicaca meer ligt op een hoogte van zo’n 4000 meter. Eenmaal terug op het vasteland gaan we per bus richting de hoofdstad van Bolivia: La Paz.

Daar staat er wortelstamppot en bitterballen op het menu in een door Nederlanders gerund restaurant, plus enkele avonden filmbezoek met twee leuke Belgische dames. Ook daal ik daar af op ‘the world’s most dangerous road’. Een beleving op zich, werkelijk waar :). Ik besluit daar richting de echte jungle te vertrekken en aangezien Gitte die tijdens één van haar vorige reizen al gezien heeft, besluit ze door te reizen. We splitsen kort op.

Ik neem het vliegtuig richting Rurrenabaque. Het propellervliegtuig landt me een dikke anderhalf uur later, waarna er drie uur per auto en twee uur per boot op het programma staan. Na een goede halve dag reizen arriveer ik dan uiteindelijk midden in de pampas, de moerassige jungle. Ik ga op zoek naar anacondas, vang er piranhas en eet ze op, voetbal er en zie er ‘s nachts krokodillen. Een drietal onvergetelijke dagen met opnieuw een toffe groep, en dito afsluiting in de Musquito bar de laatste avond.

De vlucht terug naar La Paz verloopt voorspoedig en al snel stap ik op de bus richting Sucre. Al is dat allemaal wat voorbarig en stop ik eerst te Oruro. Na een heerlijk diner bij het restaurant van de stad haar ‘abuela’ zit ik die avond wel op de bus naar Sucre. In Sucre ligt Gitte op mij te wachten en we zijn blij elkaar weer te zien. We bezichtigen Sucre die dagen en verblijven in een mooi 4-sterren hotel.

Hierna is het tijd om door te gaan richting Potosí, ‘s werelds hoogste stad en tevens stad rondom een enorme hoeveelheid mijnen. Aldaar krijgen we een enorm interessante rondleiding door een mijn en zien we hoe ze hun god Tía vereren. Het woord ‘erbarmelijk’ is er voor gemaakt…

Vanuit Potosí pakken we de nachtbus naar Tupiza. Een klein stadje in een western getekend landschap. We nemen er een twee daagse tour per paard door een schitterend gebied. Hier blijkt dat paarden en wij nogal een toffe combinatie blijkt. De foto die al tijden op m’n Facebook pagina prijkt spreekt boekdelen :). Na Tupiza is de beurt aan Uyuni, van waaruit we per jeep de Salar de Uyuni gaan bezoeken. Deze enorme surrealistische zoutvlakte heeft werkelijk fantastische foto’s opgeleverd. Ook bezoeken we tijdens deze trip een groen en rood meer (door de vele typen mineralen), plus geizers. Onvergetelijke plaatjes en verhalen met opnieuw een toffe groep uit alle windstreken (de VS en Nieuw Zeeland). De tocht eindigt in Chili.

In San Pedro de Atacama om precies te zijn. Hier bezoeken we Valle de la Luna een landschap wat weg heeft van de maan gekruisd met Mars. Fantastisch mooi. Zoals je merkt gaat de reis deze laatste weken enorm snel, we moeten redelijk haasten aangezien Gitte een vlucht heeft vanuit Lima naar huis, om haar mama te verrassen. Ik vertrek daarentegen nog richting Brazilië, omdat ik het gekke idee in m’n hoofd had om Brazilië – Nederland te gaan bezoeken. Dus na twee daagjes verlaten we Chili om per bus richting Lima te gaan. Twee busreizen van samen een goede 24 uur later zijn we weer terug in Lima.

Daar schaf ik de nodige voetbalshirtjes aan en neem ik afscheid van Gitte. Die ik zeker te weten nog ga zien in Nederland danwel België. De reis naar Goiania, daar waar de wedstrijd is, is een flinke onderneming. Ik vlieg vanuit Lima naar Saõ Paulo, om daar over te stappen voor een vlucht naar de hoofdstad Brasiliá. Daar kom ik ‘s avonds aan, alwaar ik snel een bus richting Goiania weet te vinden. Om 3u ‘s nachts ben ik op de plaats van bestemming.

De volgende dagen staan vol gekheid. Met een oranje shirtje wordt het soms lastig manouvreren aldaar. Ik denk dat ik wel op 75 Braziliaanse foto’s te bewonderen ben. Ook leuk was het weerzien met Roberta, die ik enkele jaren terug in Dublin ontmoet had. Leuke ontmoetingen en belevenissen later was de wedstrijd natuurlijk hetgene waar we voor kwamen. Al was dat niet wat ik had verwacht. Een troosteloze 0-0 was het resultaat. Dat neemt niet weg dat de hele onderneming zeer de moeite waard was. Nog nooit zoveel gekte rondom een voetbalwedstrijd gezien.

Samen met Roberta spendeer ik een dag in de futuristische hoofdstad van Brazilië: Brasiliá. Ontworpen door vooruitstrevende landschap architecten en architect Oscar Niemeyer. Apart, maar fascinerend mooi. Voor een dagje :). Hierna volgen enkele dagen in hometown van Roberta: Saõ Paulo. Heel erg interessant om in deze wereldstad (28 miljoen inwoners!) rondgeleid te worden door een local. Maar aan alles komt een eind. Dit deel van de reis eindigt met een vlucht terug naar Quito, via Lima. Daar beleef ik nog een leuke laatste twee dagen, onder meer met een bezoek aan de familie Sánchez. Alwaar het hele avontuur een kleine vijf maanden geleden begon…

Eenmaal terug in Nederland zie ik de allereerste dag Gitte! Ze is nog enkele dagen in Europa alvorens ze terug vertrekt naar Latijns Amerika. Het is kort maar gezellig en we spreken af elkaar weer snel te zien als ze terug is.

Het terugkom feestje is gepland tijdens de fameuze Pinksterfeesten hier. Kortom, groot feest en direct het gevoel dat je niet bent weggeweest. Of dat positief is, of niet, laat ik maar even in het midden :). Ik voelde me er in ieder geval weer meteen thuis :D.

Aan die geweldige reis, waarin ik zoveel avonturen beleefd heb, zoveel mensen ontmoet heb, zoveel plaatsen gezien heb, zoveel prachtige herinneringen heb opgedaan, is het einde dus echt gekomen. Het is inmiddels begin juni en het gewone leven staat weer op het punt van beginnen. Hoe en wat zijn op dat moment nog onbekend. Het idee was om daar tijdens mijn reis wat meer duidelijkheid in te scheppen. Maar ik kan je vertellen dat dat enkel uitstel is. Helemaal niet erg, er komt altijd iets op je pad.

Zo ging het in ieder geval met mij… Toen Peter, oud klasgenoot en afstudeermaatje van het HBO, belde en vroeg of ik tijd had om misschien eens wat werk voor hem te doen, was een afspraak snel gemaakt. Het resultaat: gemiddeld drie dagen in de week aan de slag bij Forwart te Horst. Dat kwam allemaal goed uit ook, de bodem van de spaarcentjes was toch wel in zicht. En met het oog op nóg een reis die op de planning stond dit jaar, was dat een aangename ontwikkeling.

Gitte is inmiddels (het is begin juli) ook terug van haar resterende trip in Zuid Amerika. Ze heeft in die tijd nog bezoek gebracht aan Chili, Argentinië en opnieuw Bolivia. Ze komt terug wanneer het hier zomer kermis is. Dat wordt dit jaar goed gevierd met een tent op de Brink. Erg gezellige dagen.

Voordat die tweede grote reis van het jaar gaat beginnen, vertrekken Gitte en ik nog naar Helsinki. Om daar Kanerva op te zoeken. Inderdaad, één van de dames van de nu al fameuze Quito-gang. Indirect hopen we dat we hiermee ook een jaarlijks terugkerende reünie hebben gestart :). Het waren drie toffe dagen in Helsinki, een aparte, kleine stad die prachtig gelegen is tussen de vele (rots)eilanden. En om dan rondgeleid te worden door een local, dat heeft altijd een dikke meerwaarde.

De tweede helft van 2011 ook het bezoeken van concerten weer opgepakt. Van I Am Kloot tot Edwarp Sharpe, en van Noah and the Whale tot aan Elbow. De eindteller staat dit jaar niet zo hoog als die van vorig jaar, maar ik heb weer geprobeerd mijn jaarlijkse portie binnen te krijgen, al dan niet samen met dat lieve meisje uit België.

Toen de financiële reserves weer een beetje bijgevuld waren, was het tijd om opnieuw naar de andere kant van de oceaan te vertrekken, richting The United States of America. In de zomer van 2009 ook geweest en dat was zo goed bevallen, dat ik maar wat graag terug ging om nu vanaf Las Vegas naar Miami te reizen per auto, door die vele verschillende staten.

Op reis met Mark, Niels R, Niels G, Maarten en Hans. De eerste paar dagen in Vegas verbleven, alwaar we opnieuw zijn rondgeleid door een local: Courtney, die enkele van ons al hadden ontmoet tijdens de rondtrip door Oost Europa in 2010. Nu ook de andere kant van Vegas gezien, heel cool.

De reis vervolgde langs (opnieuw) de Grand Canyon. Daarna omlaag in Arizona, langs Tucson op naar New Mexico. Een tussenstop in El Paso, Texas, om weer terug New Mexico in te gaan. Langs de White Sands, Lincoln, Roswell en Artesia. Door Texas heen langs San Antonio, Austin en Houston om door te gaan naar New Orleans. Vanuit daar rustigaan richting Florida om ons onder te dompelen in het relaxen aldaar te Orlando, Key West en Miami Beach zelf. En om maar weer in herhaling te vallen: een ontzettende top tijd beleefd!

Het resterende deel van het jaar volgt snel, voor nu is het tijd voor worstebroodjes, thee en gezelligheid!