zeroxcool.net – Harm van Tilborg

Wat een titel. Dat krijg je ervan als je al deze sympathieke bandjes op gaat zoeken in een kleine drie weken tijd. Een verslag van alle vier.

Bloc Party – woensdag 18 februari 2009 – Paradiso, Amsterdam

Woensdag is mijn schoolvrije dag dit semester. Normaliter is dat richting Arnhem om m’n bankrekening lichtelijk te spekken, maar niet woensdag 18 maart. Samen met Rick en Maarten ‘s middags al richting Amsterdam vertrokken om daar eens even wat site-seeing (lees: kroegen bezoeken) te doen. Na gegeten te hebben bij de Drie Gezusters op weg naar Paradiso alwaar Kele Okereke ons op stond te wachten. Nou ja, hij moest gewoon spelen.

Prima show, mooie mix van oud (iets meer ‘Silent Alarm’ gelukkig, wat minder ‘Weekend in the City’ en het beste van ‘Intimacy’). Helaas stonden we net iets te ver naar achteren om mee te helpen de vloer te laten trillen. Wat we overigens zelf wel voelden. Gemiste kans, I know. Neemt niet weg dat we ons prima vermaakt hadden.

Kings of Leon – zaterdag 21 februari 2009 – HMH, Amsterdam

Een vol HMH voor de mannen uit Tennessee. Was dat ook gebeurt zonder de knaller ‘Sex on Fire’? We zullen het nooit weten. Twee fans van het wat eerdere uur – okay, vanaf de zomer van 2008; Niels en ik zijn ook niet die-hard fans van het allereerste uur  – waren er in ieder geval bij. We zagen een enorm kloppende show. Geluid, muziek en sfeer pasten gewoon. Een setlist die alle type fans voldoening moest geven. Oude-nieuwe platen werden afgewisseld met snelle en langzame platen: chapeau.

Het is niet het charisma van de familie Followill – zanger Caleb zegt niet veel – maar de pure kracht van hun muziek die de 5000 mannen & vrouwen (veel!) overtuigen. Mooie quote van de spaarzame woorden die Caleb uitbrengt: ‘The first time we were here in Amsterdam was unforgettable. In the morning we went to see a coffeeshop, we’d loved it. We had long hair, long beards, and female clothing,  but still… There were people seeing us that night. So if they are here now: thank you very much and God bless you all.’ Okay, dat laatste had weg gemogen, maar goed, dat heeft papa ze nog nagegeven denk ik. Fenomenaal concert dus. Plekje in de top-10 van dit jaar? Ik denk het wel…

Five O’Clock Heroes – zondag 22 februari 2009 – Doornroosje, Nijmegen

Carnaval was de dag hiervoor (ja, inderdaad: de dag na Kings of Leon) alweer begonnen. Waar ik in Amsterdam misschien 1% van het publiek verkleed zag. Was dat in Roosje iets anders. Samen met andere Heroe-aanbidder Mark en vriendin Jony richting Nijmegen op Carnavalszondag, verkleedt wel te verstaan. Mark als Sneeuwwitje en ik als… koe.

Bij binnenkomst maar even nagevraagd of er überhaupt mensen verkleed waren: ‘Jawel hoor, man of twintig’. Gelukkig, dat scheelt. Achterin een wat drankjes gedaan, zonder ook maar een iemand verkleed te hebben gezien. Zouden we dan genept zijn door de meneer bij de deur om ons toch maar binnen te houden? Anyways, ons maar naar voren gehaast om onze ware Heroes vocaal te ondersteunen.

En warempel, daar staan alle verklede Brabantse en Limburgse jongelui klaar om er een groot feestje van te maken. Zanger Antony Ellis – helaas niet verkleed 🙂 – ziet dat hij in een oase van feest terecht is gekomen en dat lijkt de Heroes gelukkig te stemmen. Een knallende set met een uitzinnig publiek op de eerste tien rijen zorgen ervoor dat dit concertje ook tijden blijft hangen. En dat komt misschien ook wel door de volgende anecdotes.

Mark (vooral) en ik waren nogal luidruchtig: ‘Hell yeah!’, ‘Let’s kick some asses!’, ‘Antony we love you!’ (dat was Mark uiteraard). Uiteindelijk kreeg Mark toch het gewenste effect. Na een uitzinnig ‘Antony, backstage after the show’, wordt heerlijk droog gereageerd: ‘People, a male Snow White is asking me, to go backstage after the show’. (Veel gelach uiteraard). ‘You know what, no problem!’. En wat seconden later: ‘By the way, what on earth are you doing in Cinderella’s house?’. Pfew, 2-0 voor Antony, ik lag krom, evenals Jony.

Achteraf nog even een praatje gemaakt met Ellis of hij ons toch niet ergens van kende.
‘Let me think… Hold on, I know it: Amsterdam and that other small town…’
‘You mean Delft.’
‘Yeaaaah, that was it! I will never forget your face again.’
‘Antony, you were straight right?’
‘Hahahaha, I am, I am.’

De deal die ik in Delft met Antony sloot, was helaas nog geen werkelijkheid. Maar toch, u snapt, Mark, Jony en ik hadden veel plezier in Nijmegen, ondanks dat we Carnavalszondag misten in het dorp. Ow en de foto’s:

The Prodigy – dinsdag 3 maart 2009 – E-Werk, Keulen

Samen met Muse en U2 stond The Prodigy op de ‘to-see-before-I-die’-lijst. Afgelopen dinsdag kon deze van dat lijstje geschrapt worden. En hoe! Met Niels, Maarten, Roel en Mark richting Keulen om tegenover Palladium – wat al bij hen bekend was vanwege Scooter – in de E-Werk The Prodigy te zien. Het concert in Nederland was rap (2,5 minuut!) uitverkocht en laat Keulen nou ongeveer even ver van ons afliggen dan Amsterdam dat doet.

De E-Werk is een zaaltje wat qua grootte op Paradiso lijkt en wat perfect is voor een Prodigy. Iets waar de mannen uit Braintree voor lijken te kiezen en wat de kracht van hun muziek alleen maar meer uitbuit. En dat is zelfs een klein understatement.

Een album wat vorige week pas van de persen rolde, opnemen in een set van ongeveer een uur en een kwartier is gewaagd. Maar The Prodigy komt daar helemaal mee weg. ‘Invaders Must Die’ blijkt thuis maar helemaal live op een enorm voetstuk te staan en te doen waar het voor gemaakt is: STAM-PEN. Wow, wát een avond heb ik in Keulen beleefd.

Bij binnenkomst rond 20.15u (op het kaartje stond: ‘Einlass: 20:00 Uhr’) was er nog niets op de ‘bühne’ te zien. Enkel een dj met wat harde techno. Mooi plekje naast de geluidstechnici achterin de zaal gezocht. Beetje gedanst op de harde beats. Wat toch opviel was dat veel Duitsers al los gingen op de dj. Dat belooft iets.

Rond 21.20u komen de heren dan eindelijk het podium op. Om een snoeihard en enorm gaaf concert te geven. Wat – zoals ik al zei – maar een uur en vijftien minuten durend avontuur oplevert: helemaal niet erg. Ik denk dat nou Niels en ik niet de enige waren die met drijfnatte t-shirts achtergelaten werden toen het licht eenmaal aanging. Verbazen over de Duitse gastvrijheid deed ik al niet meer – ik heb denk ik tientallen tenen geraakt tijdens mijn spring expedities, maar geen enkel scheef gezicht gekregen. Misschien zaten we allemaal wel met ons hoofd ergens anders…

Ik mag dan nog wel in de revalidatie van m’n knie-operatie zitten en de mannen hadden hiervoor de voetbaltraining af moeten zeggen; ik zeg één ding: warrior zijn in The Prodigy army is een zegen. Onderstaande filmpjes onderstrepen dat wel, dacht ik zo :D.

Firestarter

Invaders Must Die

Zow, de drie weken tentamen zitten er inmiddels op, wat inhoudt dat ik weer even tijd vindt om dit internetstekje van me te vullen – op het link- danwel filmdroppen na.

Over de tentamens heb ik niet heel veel te vertellen. Vier gehad in drie weken. Over twee had ik een goed gevoel, over twee wat minder. Nu heb ik van beide categoriën een punt terug, erg ironisch is het ook nog. Waar ik een goed gevoel over had bleek een 4 6 (zie update onderaan) te zijn. En waar ik een ‘mwoah’-gevoel bij had, bleek een 7 te zijn. Moet toch eens iets aan mijn gevoel gaan doen, haha.

Dan even het punt waarom ik weer eens in de pen ben gekropen. Afgelopen donderdag (inderdaad, een dag voor m’n laatste tentamen ;)) heb ik de helden uit mijn middelbare schooltijd een bezoekje gedaan: Oasis. De broertjes Gallagher stonden voor de tweede dag in de HMH. Na enkele hoopvolle recensies was ik wel erg benieuwd geworden…

Een heerlijk arrogante Liam – die wat minder bij stem was – en Noel die dat helemaal goed maakte, zorgde voor een geweldige gig. Alle meeschreeuwers zaten in de setlist en de bezoekers deden de naam HMH eer aan. Bij ‘Rock ‘n’ Roll Star’ vlogen de eerste centiliters bier al door de zaal heen en dan heb je nog een hele avond te gaan ;). Bij ‘Cigarettes & Alcohol’ werd dat nog even dubbel en dwars over gedaan, incluis het feit dat overal in de zaal de peuken aan gingen: geweldig.

Dat het publiek songs van je nieuwe album meezingt is niet meer dan logisch, maar platen met een leeftijd van 15 jaar(!) die door publiek van alle leeftijden meegeblèrd wordt, dat is indrukwekkend en misschien wel genoeg wat je moet overtuigen van een heerlijk avondje Oasis. Rest me nog een klein requestje aan de heren Gallagher: over een jaartje of twee/drie met een nieuw album weer?

Setlist (thanks):

Fuckin’ In The Bushes
Rock ‘n’ Roll Star
Lyla
The Shock Of The Lightning
Cigarettes & Alcohol
The Meaning Of Soul
To Be Where There’s Life
Waiting For The Rapture
The Masterplan
Songbird
Slide Away
Morning Glory
Ain’t Got Nothin’
The Importance Of Being Idle
I’m Outta Time
Wonderwall
Supersonic
Don’t Look Back In Anger
Falling Down
Champagne Supernova
I Am The Walrus

Update: Een tentamen inzien heeft blijkbaar toch wel nut. M’n 4 is naar een 6 gegaan :D. Punten waren verkeerd opgeteld en ik heb nog een punt bij een opgave erbij gekregen na een kleine (maar heftige) discussie ;). Dank u, meneer professor!

Wauw! Wat was me dat het concertje afgelopen donderdag 6 december. Rond een uurtje of kwart voor vijf thuis aangegaan, om de auto te parkeren op het P+R terrein in Nijmegen. De geplande treinrit gemist, dus een half uurtje gewacht op de volgende mogelijkheid om richting Utrecht te reizen. Al met al kwamen we rond 19.30u aan op Amsterdam Bijlmer ArenA. Prachtig station overigens…

Aangezien een vriend niet mee kon, hadden we nog een kaartje over, dat al snel werd opgekocht door een handelaar. Misschien wat langer moeten wachten om nog wat emissie te kunnen maken ;). Maar goed, we – Maarten, Mark en ik – konden zelf in ieder geval naar binnen. Prima dus.