zeroxcool.net – Harm van Tilborg

28 januari 2011, Quito, Pichincha, Ecuador

Na de tranquilo donderdag tijd voor een dag met vele belevingen. Deze week was ik de enige 1-op-1 student op school. Het was ook de laatste week les voor de groep (Amerikanen, Duitsers en een Zweed) wereldverbeteraars. (Ja, ik geef toe, ik voel me altijd wat bezwaard als zo’n beetje iedere gringo zegt dat ze vrijwilligerswerk gaan doen. Laat ik mezelf maar voorhouden dat ik de lokale economie een minuscule boost probeer te geven ;).) Dat betekent dat ze deze vrijdagochtend hun afsluitende toets hadden. Jawel, allemaal geslaagd. Klein minpuntje, de sympathieke Duitser — dat blijkt inmiddels ook in Nederland een pleonasme te zijn — Simon kwam te laat tijdens z’n toets omdat z’n portemonnee gerold was tijdens de bustrip richting school en hij dus aangifte moest doen :(. Fijn hoor, de horrorverhalen zo’n beetje om de dag bevestigd zien worden.

Ben namelijk vergeten te vertellen dat tijdens ladies night afgelopen woensdag één van de Nederlandse meisjes overvallen is, door gewoon snoeihard haar tas los te rukken en weg te rennen. Het klinkt misschien raar als je dit hoort, maar ik heb me tot dusver nog nul keer onveilig gevoeld sinds ik hier ben *klop klop*. Neemt niet weg dat ook ik de nodige keren een hand over mijn achterwerk voel glijden, en helaas, als ik omkijk dan is het meestal geen Ecuadoriaanse schone. Ik doe tijdens busritten dus altijd m’n telefoon, portemonnee en iPod in een (voor)broekzak en heel stoer m’n hand erop, plus draag ik m’n rugzak (met m’n zeer geliefde netbook erin) aan de voorkant. So far, so good!

Maar weer terug naar de vrijdag. Vanwege die laatste les werd het een ochtend met Ecuadoriaans kokerellen: empenada’s maken. Dat zijn gevulde en in olie gebakken deegkoekjes. Normaliter gevuld met kaas, maar je kent ondergetekende, speciaal voor mij werden er ook een aantal niet gevulde gemaakt. Ik mooi het deeg kneden en dat mocht ik bij beide ‘profesoras’ thuis voortaan ook komen doen :). Franklin, ‘el director’ van de school, deed ze bakken in de olie. Daar hebben we met de hele groep — in totaal een man of 15 — van genoten, inclusief een lokale warme fruitdrank: héél erg zoet, maar ook erg lekker. Van de meesten afscheid genomen, alhoewel ik ze nog wel een keer op zie duiken in het Mariscal gedeelte…

Bij thuiskomst wat kaarten op de bus gedaan en daarna warm gegeten. Het was de laatste avond van de Amerikaanse Allison. Ze had met haar klasgenoten om 21u afgesproken op Plaza del Foch, inderdaad, ons standaard meeting point. Omdat Jayne met de Ierse Kath al richting Mariscal was ben ik samen met Allison daarheen gegaan en ook meteen afscheid genomen, want ze vloog om 6u ‘s ochtends terug naar Colorado.

Op Plaza del Foch weer veel bekenden rond 21u de hand geschud, om daarna samen met Jayne, Kath, Amy (een Australische) en haar vriend James (een Ecuadoriaan-Australiër) en Niall (Amerikaan uit Chicago, wiens het ook z’n laatste avond in Zuid Amerika was) een pizza te halen. (Yep, ik heb me gewoon twee happy hour cocktails eigen gemaakt.) Daarna nog een toetje bij een hele goede (maar dure!) chocolaterie/ijssalon gedaan om in een lokale pub nog een drankje te doen. Beetje louche tent, maar om voor drie 3/4 liters bier slechts $3.50 te betalen durfden we dat wel aan.

Na een tijdje zeiden we tegen elkaar dat er toch wel gangster-achtige figuren rondliepen. Terwijl dat opgemerkt werd rook ik een lichte wietlucht en enkele seconden later wordt me in het Spaans ingefluisterd of ik de beste wiet van de wereld wil kopen. Ik schiet spontaan keihard in de lach en de rest vraagt zich af wat er tegen me gezegd werd. Allemaal hard meegelachen en de vriendelijke verkoper gezegd dat het beste groene goud toch echt uit het land komt waar deze blonde Gringo vandaan komt, memorabel momentje.

Omdat we zaterdag vroeg richting Otavalo wilden gaan, was het rond een uur of twee tijd de taxi te pakken. Die plannen waren er ook, ware het niet dat we door twee gasten in het Engels aangesproken werden waar er nog een ‘good boose’ verkregen kan worden. En omdat wij (inmiddels geslonken tot Jayne, Kath en mezelf) de beroerste niet zijn hebben we deze twee heren begeleid naar de Irish pub van woensdagmiddag.

De heren kwamen uit Canada (Vancouver) en Ierland (Limerick) en hadden prachtige verhalen — ze zijn met een enorme wereldreis bezig — en veel humor. U snapt, het werd een hele late avond. De nodige whiskeys (je bent met twee Ieren, een Engelse en een Canadees, FUCK YEAH!) later hebben we de kleine subtiele dansvloer onveilig gemaakt met dansen op de tafel op YMCA. Zelfs de lokale bardames en bazin zover gekregen mee te doen. Geniaal moment! Ja mensen, ik schaam me nergens meer voor. De avond afgesloten met een heerlijke borrito en in de taxi terug nog even overdacht dat de avond spenderen met Ieren, Engelsen en Canadezen toch wel een ideale invulling is… Uiteindelijk om 4:30u in bed gekropen om er om 7u weer uit te komen. Daarover op een later tijdstip meer, maar ik heb het gewoon overleefd!