1 februari 2011, Quito, Pichincha, Ecuador
Vandaag een berichtje met twee zijden :). Na de les dinsdag richting het naaiatelier gegaan om m’n dagelijkse internet honger te stillen. Blijft leuk reacties te lezen, dus vooral blijven doen mensen! Om 15u huiswaarts gekeerd om nog wat Spaans door te nemen en om mezelf mentaal voor te bereiden op een partijtje voetbal met de school van July, Jenny en Ashley. Om 17u het mooiste shirt van Nederland aangetrokken, m’n oude standaard schoenen en m’n afritsbroek — je bent Nederland of niet natuurlijk.
Bij de school blijkt dat er een hele garde Amerikaanse med students meedoen, waarvan er de nodige ‘soccer’ spelen. Erg benieuwd, want ik heb al geen partij meer gespeeld sinds een aantal jaar. Niet dat ik er veel van kon, anyways… Op richting één van de vele (grote) parken van Quito om aldaar in een afgeschermd gedeelte een balletje te trappen. Veel bekenden van de nodige stap avonden, alleen nu in sport outfit, leuk! We maken vier teams van vijf en al snel begint de eerste partij. Ik in het team met Jorge (leraar Spaans), de Australische Amy, haar vriend James (Ecuadoriaans/Australisch) en de Amerikaanse Carl. Vanwege de hoogte is een wedstrijdje ballen een ware uitputtingsslag. Zelfs voor twee Amerikaanse studenten die normaliter een marathon in de twee weken lopen, dus nee vrienden, het is niet mijn conditie.
We spelen twee potjes van ieder een half uur. Ik loop inmiddels op blaren — nee, m’n sneakertjes zijn niet gemaakt om mee te voetballen. We winnen er één (7-4) en verliezen er één (4-6). Tegen half zeven moeten Amy en James vertrekken, ze gaan namelijk naar een wedstrijd van Deportivo Quito over een dik uur. Ik uiteraard snel vragen hoe of wat. Blijkt dat ze ‘s middags gewoon tickets hebben gekocht. Het is namelijk een wedstrijd in de voorronde van de Copa Libertadores (de Latijns Amerikaanse Champions League) en ze hadden uit met 2-0 verloren bij Nacionales (uit Argentinië). Nog een mooie bijkomstigheid: het is in het stadion op vijf minuten lopen van ons huis. Daar had Harm en ook July wel oren naar. Snel naar huis dus om wat te eten en om de andere dames uit te nodigen. We zien wel of we kaartjes kunnen krijgen of niet.
Enorme drukte rond het stadion. Bij de kassa’s zien we dat er gewoon kaartjes te krijgen zijn voor een mooie $8. Als we in de rij staan, het standaard principe van me: portemonnee en telefoon in één zak, hand erop. En camera in de m’n jaszak, rits halfdicht en hand erop. Omdat we snel gegeten hebben — en niet zo veel — koop ik snel wat chips van een verkoper. Eenmaal in het stadion wil ik een fototje schieten… Ehm… Waar is m’n camera? Ikke denken… Het zal toch niet… Jawel! Gezakkenrold. Precies op het moment dat ik even de hand van m’n jaszak had om te betalen voor de chips. Godve… Eens kijken wat m’n reisverzekering dekt en morgen maar even langs het politiebureau voor een aangifte, puur en alleen voor de verzekering that is, want wènnig kàns dat ik mijn geliefd oranje dingetje nog ooit terug zie.
De wedstrijd zelf was een waar spektakelstuk. Quito volledig in de aanval, met een aantal prima spelers die in de Eredivisie niet zouden misstaan. Maar het was telkens net over, de lat, de paal, of de prima keeper. In de tweede helft was het dan eindelijk wel raak, een mooi laag krullend schot in de hoek was voldoende. Stadion ontplofte, op naar de tweede treffer… Die helaas niet meer kwam. Na het laatste fluitsignaal worden de scheidsrechter plus z’n assistenten door alles wat Quito is bejegend. Toen werd het mij ook direct duidelijk waarom er constant vijf politie mannetjes met schilden de tunnel waar de scheidsrechters door komen bewaakten: om het trio op te pikken en te beschermen totdat ze eenmaal in de tunnel zijn. De waarom? Ik gok dat het iets te maken had met de in hun ogen te weinig extra tijd (6 minuten). Jullie snappen dat dat voor mijn Amerikaanse roomies het hoogtepunt van de wedstrijd was :D.
Al met al een roerig dagje. Morgen dus maar eens aangifte doen — direct een goede training Spaans — en het is dan uiteraard ladies night, hell yeah!
