1 augustus 2009 – 18:50 local time
Ergens in de lucht boven Albuquerque, New Mexico, Verenigde Staten
Daar zit ik dan. Net Star Trek gekeken (van mijn held J.J. Abrams), was goed te pruimen. En nu dus nog een kleine twee uur de tijd om in het vliegtuig boven het voor Giel bekende New Mexico mijn Canada avontuur uit de doeken te doen. M’n eerste vlucht van 3½ uur zit er inmiddels op. Die ging aardig snel voorbij met een stuk lezen, muziek luisteren en pitten. Anyways…
We waren gebleven op het puntdat een ontzettend gare Kristie en ik aankwamen in Toronto. Het duurde even voor de bagage op de band arriveerde, maar daarna door richting de ‘arrivals’ hal. Waar Kristie’s (okay, ook een beetje mijn) vriendin Treena ons al stond op te wachten. Treena heb ik ooit in Nederland ontmoet, in de tijd dat Kristie au-pair was. In de tussentijd via Facebook wel contact gehouden, goede hosts moet je te vriend houden, zeg maar, haha. Ze kwam toen voor een dagje of twee langs voor haar Eurotrip. Ze heeft dubbel en dwars meer van Europa gezien, dan ik. Van die avond (feest in een schuur, kan het nog Hollandser, haha) zijn nog een stel prima foto’s te zien. Iedereen heeft zich toen wel vermaakt. Erg leuk dus om haar weer te zien. Na een goede hug (ja, nummer zoveel) richting de auto waar haar vriend Sashar klaarstond. Zoals het een echte gentlemen betaamt hoefde we onze tas maar af te geven en te gaan zitten. Wat een service Treena & Sashar.
[sthumbs=79|80,max,2,y,center,]
In de autorit naar hun appartement worden we gewaarschuwd. De vuilnismannen staken al een week of drie in Toronto, voor betere arbeidsvoorwaarden. Toronto zag er dus niet altijd zo vies uit. En het stonk er standaard ook niet zo. Hebben wij weer. Na een rit van ongeveer een half uur komen we aan in beiders appartement. Een heel cool ingedeelde ruimte. Bij binnenkomst ga je boven naar een ruimte van 3×4 waar een PC, boekenkast en een slaapbank staan. Onder vind je de keuken, badkamer en slaapkamer. Heel gaaf, ik zou er zo kunnen wonen. En ook nog hartje Toronto. De ‘tube’ op twee minuten, alle winkels om de hoek: wow.
[sthumbs=81|84|189,max,3,y,center,]
Omdat Kristie en ik er waarschijnlijk uitzagen als puin, zijn we eerst toch maar even een uurtje of vier gaan slapen. Om rond de middag weer wakker te worden, klaar om Toronto samen met Treena te verkennen. Sashar moest die zaterdag helaas werken in de ‘family business’. Met de metro (Kristie en ik reisden samen voor CAD 9, netjes!) richting het centrum ‘downtown’ gegaan. Die dag voornamelijk geshopt, waar ik misbruikt ben als paspop. Omdat het weer enorm slecht was (regende pijpenstelen), vooral veel winkels gezien dus.
[sthumbs=89|93|94,max,3,y,center,]
Toch wel ernstig als je op het einde van de dag dan concludeert dat ik als man evenveel gekocht heb dan die twee dames samen. Omdat ik een ‘normale’ riem was vergeten mee te nemen vanuit PEI heb ik die daar een aangeschaft. Inclusief een oranje (hey, Oranje boven) t-shirt, die ik toch wel degelijk moest aanschaffen van de dames. Okay, hij stond ook wel erg goed. Ennnn, het is merk: ROOTS. Dat is blijkbaar het Nike van Canada, haha. Wel nog ervoor gezorgd dat ik de posters van de film ‘Hangover’ die in de pasruimte hing erbij kreeg. Geen punt, hier heb je er meteen vijf. Thanks!
[sthumbs=97|101|104,max,3,y,center,]
[simage=123,200,y,left,]Rond een uur of acht richting het appartement gegaan om ons op te maken voor een avondje stappen. Ik heb nog even suf anderhalf uur daar gepit terwijl Treena, Kristie en Misha (vriendin van Treena) zich onder klaarmaakten om uit te gaan. Kristie heeft in die tijd Treena’s haar nog even een kleurtje gegeven. Blijkbaar had ik niets gemist in die 1½ uur, want klaar waren ze nog steeds niet… Al met al pas rond 23u de stad in gegaan. Eerst bij vrienden langs geweest. Alwaar ze een balkon hadden met de beste view op de skyline van Toronto. Veel lol gemaakt met Spanjaarden, Duitsers, Brazilianen (ja, ook daar), Canadezen, Australiers en Fransen. Maar goed, we wilden toch wel het echte uitgaansleven bekennen. Het was inmiddels echter 1:00u, wat inhoudt dat bijna iedere club over een half uur de tap sluit. Dus zijn we de eerste de beste club/kroeg ingedoken die we tegen kwamen. Heel erg foute boel daar. Sashar en ik gokken nog steeds dat het een homo toko was. Toen we samen aan het ouwehoeren waren werden we nogal vaak benaderd door wat andere jongemannen. Toppunt was een enorme goede danseres. Althans, dat dachten we, totdat haar t-shirt omhoog ging – en wij dachten goed te zitten – en bleek dat daar dezelfde tepels op zaten als degene die Sashar en ik hebben. Ai… Nou goed, hebben we weer iets om te vertellen de day after zullen we maar zeggen.
[sthumbs=108|111|119,max,3,y,center,]
Sashar had het inmiddels wat ‘kwajer’ gekregen – of dat nu door de drank of onze danseres komt weet ik niet (nouja, het eerste denk ik). Die waren we dus ineens kwijt. Overal zoeken, bellen ging niet, want niemand had z’n nummer. Onderhand zeg, beetje bezorgd toch wel. Vooral als je van tevoren hoort dat Toronto de meest criminele stad van Canada is. Toch maar richting het appartement gegaan met de taxi, maar ook daar geen Sashar. En dan wordt opeens duidelijk dat we niet naar binnen kunnen. Want er is maar een sleutel. En die heeft… Sashar. Ai…
Enkele pogingen van Treena om het nummer uit haar hoofd te stampen willen – omwille de invloed van alcohol gok ik – niet echt vlotten. Dus wordt er door de dames besloten in te gaan breken in het appartement. Democratisch overleg levert op dat Misha door het keukenraam mag gaan klimmen. Ik sla samen met Misha het horde raam in twee mooie stukjes: Misha kan instappen op de koelkast. Jeuj, we kunnen naar binnen.
De dames openen een zak marshmellows en een pot Nutella om het te vieren. Hilarische beelden levert dit op. Armen die onder de Nutella zitten, meegebrachte stroopwafels met een mama-dikke-laag Nutella die door de keuken vliegen. Ja, niets was ons te gek. Inmiddels is het nummer van Sashar gevonden, maar dat schiet niet echt op, aangezien z’n telefoon trilt op de keukentafel. Oops.
[sthumbs=128|129|132,max,3,y,center,]
De klok geeft inmiddels een uurtje of half vijf aan. En dan opeens gaat de deur open: Sashar. Blijkt dat m’n partner-in-crime out is gegaan buiten de bar, al brokkend en wel. Ik heb hem blijkbaar gemist bij het zoeken buiten de bar. Enfin, eind goed al goed. Sashar verontschuldigd zich nogal vaak en hij zegt te betalen voor het horde raampje, haha. Om een uur of vijf toch maar gaan slapen. Er stond een drukke dag op het programma.
Zondag 26 juli dient zich inmiddels aan. We worden allemaal rond een uurtje of elf wakker. Pakken een snelle douche en een klein ontbijt. Want we gaan in de stad ergens ontbijten. Prima. Opnieuw met de metro en weer betalen Kristie en ik samen CAD 9 voor een dagje metro’en. Bij het ontbijt een omelet bestelt. Krijg ik me daar toch een bord met een omelet, gebakken aardappelen, toast, een halve liter sinaasappelsap en een rits vers gesneden fruit. Wow, owja, we zitten in Noord-Amerika. Het gaat allemaal goed naar binnen. De bodem voor een goede dag is in ieder geval gelegd. En dat voor CAD 7, zeg maar 4 euro. Misha heeft besloten toch maar richting huis gegaan, die heeft de hangover niet echt goed doorstaan. Met Treena, Sashar en Kristie gaan we richting downtown om Toronto’s grootste toeristische attractie te bezoeken: de CN-tower.
[sthumbs=139|140|141,max,3,y,center,]
Dit ding maakt de Euromast een sissy-mast. Met z’n 450 meter een van de grootste torens ter wereld. Voor CAD 28 pakken we de full ride. Wat inhoudt dat je de toren in mag (doh zou Homer zeggen), naar de skypod (zeg maar de top van de toren, afgezien van de antennes) mag je over de ‘glass floor’ lopen en een fancy simulator ride (die niets met de hele toren van doen heeft, anyways). De lift brengt ons met 21km/u naar boven, wat je oren doet floepen. In de lift kun je door glas naar beneden kijken en heb je uiteraard een prima view over de stad. Na de nodige plaatjes geschoten te hebben tijd om eens te kijken of je echt geen hoogtevrees hebt. Nu meende ik dat niet te hebben, maar de eerste stapjes over de ‘glass floor’ zijn toch een beetje onwennig. Echter, enkele minuutjes later zijn we liggend foto’s aan het maken.
[sthumbs=149|163|165|168|169|179,max,3,y,center,]
De wachtrij voor de skypod is nogal lang, een klein uurtje. En achteraf gezien niet echt de moeite waard. Okay, je komt nog eens 100m hoger dan dat je normaliter komt. Maar heel veel nieuwe zijn er niet te zien. Op een klein rond raampje na, waar Sashar en ik toch wel even wilde laten zien dat we geen hoogtevrees hadden. Dat was claustrofobie en hoogtevrees tegelijkertijd overwinnen, haha. De foto’s daarvan waren het in ieder geval waard. De simulator ride was leuk, maar niet meer dan dat. Hebben we ons eigen toch voor een goede 2½ uur vermaakt daar. Tijd om een restaurant te zoeken. De dames willen voor sushi, niet echt m’n ding, maar… Treena heeft de oplossing: een sushi restaurant waar je ook kunt barbecuen. Tada…
[sthumbs=181|182|184,max,3,y,center,]
Dus terwijl Kristie en Treena aan de sushi zitten, leven Sashar en ik ons uit op alle soorten beef, pork en vis, en bakken die midden op ons tafeltje gaar. En… Ook nog onbeperkt vlees bijbestellen, jeuj, haha. Een goed diner was dat. Om een uur of tien komen we aan op het appartement. Een bezoek aan de IMAX stond gepland, maar omdat daar enkel Harry Potter (we liepen allemaal twee films achter) en Transformers (Sashar en Harm waren daar pertinent tegen) draaiden maar besloten ‘thuis’ een filmpje op te zetten. ‘Everything Is Illuminated’ vermaakt ons (minus Kristie, die na vijf minuten al lag te pitten, haha) die avond.
Een klein intermezzo. Genietend van m’n gingerale (for the win, haha) zie ik vanuit het rechterraampje van de Boeing 777 van Delta Airlines de Rocky Mountains, met op de achtergrond een ondergaande zon. Wow! Kom maar op California!
Maandag 27 juli 8:00u geeft m’n Samsung Omnia aan. Sashar heeft ons in alle stilte al verlaten om een huurauto op te halen en staat inmiddels voor de deur met een mooie Chrysler om op weg te gaan richting Niagara Falls, Ontario. Met een ontbijt van cornflakes vangen we de dag aan. Na een rit van een dikke anderhalf uur komen we aan in het kleine plaatsje Niagara Falls. Een naam die iedereen zo’n beetje wel kent, van de – ja, het zit al in de naam – watervallen. We gaan echter eerst richting Marineland. Vergelijk het maar met het Dolfinarium gemengd met Hellendoorn.
[sthumbs=196|190|194,max,3,y,center,]
Bij binnenkomst besluiten we direct maar een dolfijnshow te pakken. Wat een geweldige beestjes blijven dat ding. Samen met de zeeleeuw Oscar en drie zeehonden wordt er een mooie show neergezet. De toon voor de dag is gezet. We eten een burger en wat frietjes om de walrussen te bekijken. Prachtige beesten. Even later gaan we het hoogtepunt van Treena en Kristie opzoeken – we hebben twee dagen lang de commercial song aan moeten horen van Marineland van beide dames – de killer-whales, oftewel: orca’s. Tijdens een show met de dieren worden we als publiek heerlijk nat gespetterd en onze twee killer-whale groupies worden vooral niet overgeslagen. Nat tot op de onderbroek, terwijl Sashar en ik zo goed als droog zijn. Grote fun uiteraard. In het bassin verderop ook beluga-whales gezien (in het Nederlands denk ik poolwalvissen of iets dergelijks). Helemaal witte walvissen/dolfijnen. Echt vanaf een halve meter gezien, hele mooie foto’s! Naast deze zeedieren ook hertjes en zwarte beren gevoerd – die volgens mij niets meer konden eten, anyways. Na alle dierenpret was het tijd voor wat ‘thrill-rides’.
[sthumbs=215|224|234|244|245|253|263|266|271|272|273|275,max,3,y,center,]
Marineland is te herkennen aan drie hele hoge palen – op een berg blijkt dan later. En aan deze palen hangen drie karretjes. Een boost en vrije val-apparaat dus. Met een prachtig uitzicht op de falls, als je eenmaal omhoog geschoten bent. Alle vier ongedeerd eruit gekomen, erg vet. Even later de achtbaan in gegaan, met vier loopings. Jaja, die mensen weten daar wel wat leuk is. En last but not least: de zweefmolen een bezoekje gebracht en 20+’ers, haha. Leverde wel mooie plaatjes op…
[sthumbs=278|284|288|289|290|293|305|306|312,max,3,y,center,]
Zoals je ziet, zijn er inmiddels de nodige foto’s verschenen in deze post. Voor de mensen die er écht geen genoeg van krijgen, kun je op mijn Picasa site de andere Toronto foto’s vinden.
