zeroxcool.net – Harm van Tilborg

Jeuj! Gisteren m’n laatste tentamen in Nijmegen (Software Security) afgerond. En dan eindelijk: vakaaaaaaantie! Nog geen cijfers terug na m’n beruchte 1, maar ik verwacht overal wel voldoendes.

Dan wordt het de komende twee weken even semi-fulltime (30u) werken om nog even snel een buffer cash te vullen :). Aankomend weekend gaan we met de Polly mannen richting locatie x (ja, ondergetekende zit in de organisatie en kan die x invullen, maar dat weten jullie 14 juli denk ik :)). Daarna dus nog een weekje Tiscom om dan de week erna Bono en kornuiten aan het werk te zien. Twee dagen daarna vertrekt mijn vlucht vanaf Brussel naar London Heathrow, om van daaruit door te vliegen naar Halifax, Nova Scotia, Canada. Alwaar ik anderhalve week ga verblijven om daarna Mark, Hans en David te begroeten in Los Angeles, California, VS. Drie weken daarna druip ik weer af naar ons kikkerlandje. Hell yeah! Wat heb ik zin in de zooooomer!

Owja, coming to be single of 2009:

Het zijn weer drukke weken. Mijn drie(!) weken tentamens zijn afgelopen maandag aangevangen. Dat begon direct goed: het tentamen cryptography II. Heel pittig en zelf eigenlijk geen tijd in gestoken. Zowel in het leren, als in het inleveren van huiswerkopgaven. Voor mijn gevoel een dikke fail geworden. Wat ondersteund werd door het cijfer wat ik terugkreeg: een 1.0. Zo, voor het eerst in mijn leven een 1 gehaald, klein beetje trots ben ik dan weer wel.

Afgelopen woensdag mocht ik ‘s ochtends aantreden voor het tentamen van Proving with Computer Assistance. Dat lijkt wel gelukt te zijn.

‘s Middags stond er iets anders op het programma. Met de student associatie groep van het Kerckhoffs Institute, Auguste, zijn we op bezoek geweest bij zo’n beetje dé security pioniers in Nederland: Fox-IT. Een stel enorm interessante presentaties gezien over de producten en diensten die de dames en heren van Fox aanbieden. Daarna van een leuke borrel + buffet genoten, om rond een uur of 19u weer terug te keren naar Eindhoven.

En dan kom ik eindelijk bij het punt waarom ik weer eens de pen in gekropen ben. Tijdens mijn autorit van Eindhoven naar ‘ons’ pittoreske dorpje werd ik aangenaam verrast toen Eric Corton tijdens 3voor12 radio zomaar, ineens, drie live uitvoeringen van Antony and The Johnsons uitzond! Way-the-go Eric, in één woord: prachtig. Dit liet mij direct terugdenken aan de tijd waarop ik erachter kwam dat Antony en de zijnen naar Eindhoven kwamen en dit àla minuut wat uitverkocht. Toen even later werd aangekondigd dat hij met z’n band naar het Holland Festival kwam probeerde ik er dan ook als de kippen bij te zijn om een kaartje te bemachtigen: helaas. De VPRO had er even 600 tussenuit gevist en die werden gebruikt om nieuwe leden te werven. Terwijl ik net een maandje eerder lid was geworden, pffffff. Stel je voor dat je 20+ jaar lid bent…

Maar goed, niet getreurd: Eric liet weten dat drie kwartier van het concert via de 3voor12 tv online te bezichtigen was: doe maar even snel checken hierrrrr.

Tijd blijft een ongrijpbaar iets. Soms heb je er te veel van – okay, bijna nooit – en soms dan is het nergens te bekennen. Dat laatste was de laatste weken het geval. Hoewel ik meende voor mezelf op de uni niet te veel hooi op m’n vork te hebben genomen, bleek dat toch niet helemaal te kloppen. De voorbije weken ben ik daar weer achter gekomen. Deadline na deadline, verslag na verslag en project na project. Al moet ik zeggen dat het einde dáárvan in zicht is.

Morgen een kleine presentatie over het groepwerk van het vak Software Security te Nijmegen. Waar we een soort van security audit aan de hand van OWASP gedaan hebben voor het open-source bulletin board systeem phpBB. Wij hebben als groep zijnde het session management onder de loep genomen, wel interessant, maar niet meer dan dat. Dan wordt er maandag een kleine presentatie verwacht betreffende een paper over A Probabilistic Applied Pi–Calculus. Tot zover de kleine deadlines. De afgelopen weken hebben we voor de vakken Automated Reasoning en VLSI programming ook al twee verslagen ingeleverd – 50 pagina’s ieder. Kortom, het ware drukke weken.

Rest ons nog een mondeling voor VLSI a.s. dinsdag en het inleveren van een gezamenlijke en individuele opdracht voor Proving with Computer Assistence over anderhalve week. En dan zijn we klaar? Nee hoor. Dan volgen er vanaf volgende week woensdag 3.5 week tentamens. En dan? Dan wordt er twee weken gewerkt.

En dan? Dan gaan we U2 bekijken en twee dagen daarna begint dan eindelijk m’n trip naar Canada. Waar ik anderhalve week blijf en dan doorvlieg naar LA, alweer ik Mark, David en Hans zie. Om samen drie weken door het westen van de VS te trekken, met een gehuurde SUV. Ik zeg: kom maar op met die deadlines, nog even vlammen en geld verdienen. Om het dan in een kleine maand waarschijnlijk allemaal weer uit te geven.

Owja, en in de tussentijd ga ik nog wel even The Gaslight Anthem (wat een gruwelijk, te gek, gaaf en geniaal album, zóóó’n zin in!),

de Fleet Foxes,

en Moby

zien. Maar dat had de oplettende lezer uiteraard al lang aan het menu aan de rechterkant gezien… Hell fucking yeah!

In traditie op afgelopen jaar wilde ik ook dit jaar afsluiten met een grote allesomvattende post, om het jaar eens goed samen te vatten. Nou ja, samenvatten. Het zal vooral terugblikken zijn door middel van de agenda en deze weblog. Die ik stiekem niet heel veel heb gebruikt als dagboek maar meer als linkdump, of om snel even ‘iets’ kwijt te willen. Daarnaast ben ik – zoals de rest van mediavullend Nederland – ook into ‘de lijstjes’. Van de top-15 albums, top-15 concerten en top-5 voorprogramma’s tot aan de films van het jaar en songs van het jaar. Niets is me te gek :).

Ik moet zeggen dat de indeling van deze post – met het oog op vorig jaar – goed gelukt is. Laat ik daar vooral mee verder gaan.

Pfff, eindelijk eens wat tijd om een klein verslagje te schrijven over ons (Roel, Nelleke, Rob, Kristie, Giel en ik :)) bezoek aan Coldplay in Keulen. Dat is alweer een tijdje geleden (12 september om precies te zijn). Maar wat heb ik me daar toch een spektakel meegemaakt, ongelooflijk! Niet zoveel tijd om er zelf een heel verhaal over te schrijven. Daar hebben we Last.fm voor. Maar om toch niet al te lui voor te komen, na de klik volgt de setlist en een impressie aan de hand van wat YouTube filmpjes :).

Echter, een kleine anecdote wil ik jullie niet onthouden ;). Je hoort mensen vaak iets zeggen in de trend van: ‘je kunt veel over die mensen zeggen, maar…’. Laat ik dat ook eens doen: ‘je kunt veel van die Duitsers zeggen, maar man-man, wat een discipline’. Dat klinkt misschien wat lomp, maar laat ik mezelf toelichten. Als regelmatige bezoeker van concerten in Nederland, bevond ik me in een oase van rust in Duitsland. Ik ben tijdens dat concert níet platgedrukt; níet gebeukt, en níet lastiggevallen door mensen die constant van plaats verwisselen en je beeld verbrassen.

Ik wist niet wat ik meemaakte. Nog een mooi voorbeeld: bij de worsten – ja okay, vooroordeel(tje) 🙂 – kraam stonden verschillende spuiten voor de curry/ketchup/etc. Dat mocht je er zelf opdoen, evenals chili saus, die gewoon in een schaaltje met lepel stond. Ik durf er gif op in te nemen dat dat in Nederland ten eerste nooit had gekunnen, en ten tweede dat het een enorme teringbende was geworden. En die Duitsers netjes achter elkaar in de rij om rustig te wachten tot ze aan de beurt waren _O_ – respect :D.

Maar goed, we hadden staanplaatsen in de prachtige Köln Arena. Zeg maar het eerste kwart was afgezet, en enkel de eerste 1000 aanwezigen konden daar naar binnen met een polsbandje. Fair systeem, niets mis mee. Dus net achter dat kwart gedeelte gaan staan. Wat nog steeds een prima beeld opleverde.

Echter, na een nummer of vier zagen we dat security de nodige mensen door liet naar het eerste kwart. En – zoals je waarschijnlijk al verwachtte – was er een mooie rij gevormd om ook toegelaten te worden tot het restricted area. Jawel hoor, we kwamen er alle zes doorheen na een klein poosje wachten. (Nou ja, wachten met Coldplay op de achtergrond is geen wachten natuurlijk ;)).

Het zicht was daar stukken beter. Maar de mooiste verrassing kwam nog: na een nummer of tien zagen we op 5 meter afstand een drumpad plus piano omhoog komen. Wat krijgen we nou dan? Opeens kwamen Chris Martin en z’n mannen richting onze zijde. En daar hebben we Talk, The Hardest Part, Postcards From Far Away en een stukje Viva La Vida mogen aanschouwen en -horen: WOOOOOOOOOW.

Tja, nou is het alsnog een lange post geworden. Whatever :D. Maar om een lang verhaal kort te maken: ik heb echt één van de betere concerten ooit meegemaakt. Dat wordt een lastige top-5 (of misschien wel top-10) voor 2008 ;). Chris Martin blijft één van de charismatischte mensen die ik live heb mogen aanschouwen ;).

Na de klik dus de setlist en wat enorm gave YouTube filmpjes: zeker het bekijken waard (vooral de eerste, dat is ongeveer de positie waar wij ook stonden…)! En Rob bedankt voor je iPhone foto’s hierboven ;).