Wat een titel. Dat krijg je ervan als je al deze sympathieke bandjes op gaat zoeken in een kleine drie weken tijd. Een verslag van alle vier.
Bloc Party – woensdag 18 februari 2009 – Paradiso, Amsterdam
Woensdag is mijn schoolvrije dag dit semester. Normaliter is dat richting Arnhem om m’n bankrekening lichtelijk te spekken, maar niet woensdag 18 maart. Samen met Rick en Maarten ‘s middags al richting Amsterdam vertrokken om daar eens even wat site-seeing (lees: kroegen bezoeken) te doen. Na gegeten te hebben bij de Drie Gezusters op weg naar Paradiso alwaar Kele Okereke ons op stond te wachten. Nou ja, hij moest gewoon spelen.
Prima show, mooie mix van oud (iets meer ‘Silent Alarm’ gelukkig, wat minder ‘Weekend in the City’ en het beste van ‘Intimacy’). Helaas stonden we net iets te ver naar achteren om mee te helpen de vloer te laten trillen. Wat we overigens zelf wel voelden. Gemiste kans, I know. Neemt niet weg dat we ons prima vermaakt hadden.
Kings of Leon – zaterdag 21 februari 2009 – HMH, Amsterdam
Een vol HMH voor de mannen uit Tennessee. Was dat ook gebeurt zonder de knaller ‘Sex on Fire’? We zullen het nooit weten. Twee fans van het wat eerdere uur – okay, vanaf de zomer van 2008; Niels en ik zijn ook niet die-hard fans van het allereerste uur – waren er in ieder geval bij. We zagen een enorm kloppende show. Geluid, muziek en sfeer pasten gewoon. Een setlist die alle type fans voldoening moest geven. Oude-nieuwe platen werden afgewisseld met snelle en langzame platen: chapeau.
Het is niet het charisma van de familie Followill – zanger Caleb zegt niet veel – maar de pure kracht van hun muziek die de 5000 mannen & vrouwen (veel!) overtuigen. Mooie quote van de spaarzame woorden die Caleb uitbrengt: ‘The first time we were here in Amsterdam was unforgettable. In the morning we went to see a coffeeshop, we’d loved it. We had long hair, long beards, and female clothing, but still… There were people seeing us that night. So if they are here now: thank you very much and God bless you all.’ Okay, dat laatste had weg gemogen, maar goed, dat heeft papa ze nog nagegeven denk ik. Fenomenaal concert dus. Plekje in de top-10 van dit jaar? Ik denk het wel…
Five O’Clock Heroes – zondag 22 februari 2009 – Doornroosje, Nijmegen
Carnaval was de dag hiervoor (ja, inderdaad: de dag na Kings of Leon) alweer begonnen. Waar ik in Amsterdam misschien 1% van het publiek verkleed zag. Was dat in Roosje iets anders. Samen met andere Heroe-aanbidder Mark en vriendin Jony richting Nijmegen op Carnavalszondag, verkleedt wel te verstaan. Mark als Sneeuwwitje en ik als… koe.
Bij binnenkomst maar even nagevraagd of er überhaupt mensen verkleed waren: ‘Jawel hoor, man of twintig’. Gelukkig, dat scheelt. Achterin een wat drankjes gedaan, zonder ook maar een iemand verkleed te hebben gezien. Zouden we dan genept zijn door de meneer bij de deur om ons toch maar binnen te houden? Anyways, ons maar naar voren gehaast om onze ware Heroes vocaal te ondersteunen.
En warempel, daar staan alle verklede Brabantse en Limburgse jongelui klaar om er een groot feestje van te maken. Zanger Antony Ellis – helaas niet verkleed 🙂 – ziet dat hij in een oase van feest terecht is gekomen en dat lijkt de Heroes gelukkig te stemmen. Een knallende set met een uitzinnig publiek op de eerste tien rijen zorgen ervoor dat dit concertje ook tijden blijft hangen. En dat komt misschien ook wel door de volgende anecdotes.
Mark (vooral) en ik waren nogal luidruchtig: ‘Hell yeah!’, ‘Let’s kick some asses!’, ‘Antony we love you!’ (dat was Mark uiteraard). Uiteindelijk kreeg Mark toch het gewenste effect. Na een uitzinnig ‘Antony, backstage after the show’, wordt heerlijk droog gereageerd: ‘People, a male Snow White is asking me, to go backstage after the show’. (Veel gelach uiteraard). ‘You know what, no problem!’. En wat seconden later: ‘By the way, what on earth are you doing in Cinderella’s house?’. Pfew, 2-0 voor Antony, ik lag krom, evenals Jony.
Achteraf nog even een praatje gemaakt met Ellis of hij ons toch niet ergens van kende.
‘Let me think… Hold on, I know it: Amsterdam and that other small town…’
‘You mean Delft.’
‘Yeaaaah, that was it! I will never forget your face again.’
‘Antony, you were straight right?’
‘Hahahaha, I am, I am.’
De deal die ik in Delft met Antony sloot, was helaas nog geen werkelijkheid. Maar toch, u snapt, Mark, Jony en ik hadden veel plezier in Nijmegen, ondanks dat we Carnavalszondag misten in het dorp. Ow en de foto’s:
The Prodigy – dinsdag 3 maart 2009 – E-Werk, Keulen
Samen met Muse en U2 stond The Prodigy op de ‘to-see-before-I-die’-lijst. Afgelopen dinsdag kon deze van dat lijstje geschrapt worden. En hoe! Met Niels, Maarten, Roel en Mark richting Keulen om tegenover Palladium – wat al bij hen bekend was vanwege Scooter – in de E-Werk The Prodigy te zien. Het concert in Nederland was rap (2,5 minuut!) uitverkocht en laat Keulen nou ongeveer even ver van ons afliggen dan Amsterdam dat doet.
De E-Werk is een zaaltje wat qua grootte op Paradiso lijkt en wat perfect is voor een Prodigy. Iets waar de mannen uit Braintree voor lijken te kiezen en wat de kracht van hun muziek alleen maar meer uitbuit. En dat is zelfs een klein understatement.
Een album wat vorige week pas van de persen rolde, opnemen in een set van ongeveer een uur en een kwartier is gewaagd. Maar The Prodigy komt daar helemaal mee weg. ‘Invaders Must Die’ blijkt thuis maar helemaal live op een enorm voetstuk te staan en te doen waar het voor gemaakt is: STAM-PEN. Wow, wát een avond heb ik in Keulen beleefd.
Bij binnenkomst rond 20.15u (op het kaartje stond: ‘Einlass: 20:00 Uhr’) was er nog niets op de ‘bühne’ te zien. Enkel een dj met wat harde techno. Mooi plekje naast de geluidstechnici achterin de zaal gezocht. Beetje gedanst op de harde beats. Wat toch opviel was dat veel Duitsers al los gingen op de dj. Dat belooft iets.
Rond 21.20u komen de heren dan eindelijk het podium op. Om een snoeihard en enorm gaaf concert te geven. Wat – zoals ik al zei – maar een uur en vijftien minuten durend avontuur oplevert: helemaal niet erg. Ik denk dat nou Niels en ik niet de enige waren die met drijfnatte t-shirts achtergelaten werden toen het licht eenmaal aanging. Verbazen over de Duitse gastvrijheid deed ik al niet meer – ik heb denk ik tientallen tenen geraakt tijdens mijn spring expedities, maar geen enkel scheef gezicht gekregen. Misschien zaten we allemaal wel met ons hoofd ergens anders…
Ik mag dan nog wel in de revalidatie van m’n knie-operatie zitten en de mannen hadden hiervoor de voetbaltraining af moeten zeggen; ik zeg één ding: warrior zijn in The Prodigy army is een zegen. Onderstaande filmpjes onderstrepen dat wel, dacht ik zo :D.
Firestarter
Invaders Must Die
